Τόσο ελεύθεροι σχεδόν χαμένοι

«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»; Ε, φαντάζομαι πως ναι. Για να το λέει ο Καζαντζάκης κάτι θα ξέρει. Γιατί έχω αποβάλει κάθε είδους μικρότητας, άγχους, κόμπλεξ. Σε αρκετό βαθμό τουλάχιστον. Δεν ψάχνω στο μέλλον για λύσεις και γαλήνη. Δεν περιμένω ούτε επιζητώ αναγνώριση από άλλους κι επιτέλους με έχω αποδεχτεί έτσι όπως είμαι. Νιώθω άνεση κι ασφάλεια μέσα στο πετσί μου κι αν δεν αρέσω, ολίγον με ενδιαφέρει.

Βλέπω τα πράγματα γι’ αυτό που είναι. Βλέπω τη μνησικακία, την αχαριστία, την αδιαφορία και τα δέχομαι ως μια πτυχή του κόσμου. Δεν ελπίζω κάποια μέρα ο κόσμος να αλλάξει. Ούτε κάνω κάτι για να αλλάξει. Ακολουθώ την εσωτερική μου παρόρμηση, έτσι, γιατί μόνο αυτό είναι ο Θεός μου κι αν αυτό έχει θετικό αντίκτυπο, αυτό είναι παράπλευρη νίκη κι όχι ο αυτοσκοπός.

Δεν μπορώ να βοηθήσω ούτε εσένα ούτε εμένα. Μπορώ να ζω μια ζωή αγάπης κι ίσως σε αγγίξει και σε βοηθήσει να κάνεις δικές σου αποκαλύψεις. Ίσως κι όχι. Να με συγχωρείς, αλλά δε με ενδιαφέρει. Δεν ήρθα εδώ για να σώσω κανέναν. Κάθε άνθρωπος είναι νομοθέτης της ζωής του. Δεν ανακατεύομαι. Δεν προσπαθώ. Δεν ελπίζω.

Πάμε τώρα στον φόβο. Τεράστιο, μεγαλειώδες συναίσθημα. Ο φόβος είναι η μεγαλύτερη, πιο καταστρεπτική κινητήριος δύναμη των ανθρώπων. Αν απαλλαχτείς από αυτόν ξεφορτώνεσαι τον μεγαλύτερό σου εχθρό. Δεν καταπιάνεσαι από περιοριστικές αντιλήψεις και δεσμεύσεις. Δε φοράς στον εαυτό σου ταυτότητα κι ιστορία, μην και χαθείς και δε σε βρίσκεις. Δε σε κλείνει, δε σε μικραίνει τίποτα, τίποτα δε σε αγγίζει. Γίνεσαι απέραντος, δεν έχεις όρια. Είσαι ελεύθερος. Τότε το πρόβλημα ποιο είναι;

Να σας πω, αμέσως. Όλη αυτή η ελευθερία μου πέφτει βαριά. Δεν ξέρω πώς να τη χειριστώ. Έχω λάβει εγχειρίδια για το πώς να φτάσω εδώ, αλλά από ‘κει και πέρα με έχουν αφήσει ξεκρέμαστη. Εδώ που ήρθα και στρογγυλοκάθισα δεν υπάρχουν «πρέπει», δεν υπάρχουν απαιτήσεις, δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχει καθοδήγηση. Και τότε τι πρέπει να κάνω; Έχεις την ελευθερία να κάνεις ό,τι θέλεις θα μου πεις. Ναι, ok, ευχαριστώ πολύ. Αλλά γιατί να το κάνω; Εγώ είμαι ευχαριστημένη κι ικανοποιημένη με αυτά που έχω, δεν αποβλέπω σε κάτι εξωτερικό να μου επιφέρει ολοκλήρωση. Για τις προσδοκίες των άλλων σκοτίστηκα.

Εδώ βλέπουμε να συμβαίνει το εξής οξύμωρο:  Όσο πιο ελεύθερος είσαι, τόσο πιο λίγα νιώθεις πως χρειάζεσαι και θέλεις να κάνεις. Περιορίζεται η γκάμα των αναγκών σου, των απαιτήσεών σου, των προσδοκιών σου. Σε ικανοποιούν όλο και πιο λίγα. Είτε κάνεις κάτι είτε όχι είναι εντάξει. Είτε τα καταφέρεις, είτε σε θέλει, είτε έχεις δίκιο δεν κάνει ουσιαστική διαφορά στη ζωή σου. Είσαι πάντα στο εντάξει. Και παραπάνω μη σου πω.

«Τι κάνεις», με ρωτούν, «Πώς είσαι;». «Πολύ καλά» τους λέω και το εννοώ με κάθε μου κύτταρο. Αυτό που δε λέω είναι ότι είμαι χαμένη, δεν ξέρω τώρα πού να πάω. Γιατί νιώθω πως έφτασα. Δεν υπάρχει άλλος χάρτης, δεν υπάρχει νέος προορισμός. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, δεν έχει σημασία. Κι αυτή η ματαιότητα φέρνει έναν καινούριο πόνο.

Και ρωτώ, λοιπόν, είναι ελευθερία αυτό;

Σημείωση: Σε ακόλουθα μου άρθρα ενδεχομένως να αντικρούσω τις πιο πάνω μου σκέψεις. Οι σκέψεις που κατέγραψα είναι οι πεποιθήσεις της παρούσας μου φάσης, οι οποίες απέχουν παρασάγγας από παλιότερούς μου συλλογισμούς. Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή  η εξέλιξη κι αναμόρφωση των πιστεύω μου, γιατί όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ προσεγγίζω την αλήθεια μου.