Φίλα με ακόμα!

Βολτάρουμε περπατώντας πλάι-πλάι, σε χαζεύω αρκετή ώρα και δε λέω με τίποτα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω σου. Ερωτευμένη με το βλέμμα σου, σκαλωμένη με τη μυρωδιά σου, πιάνομαι από σένα σαν μικρό παιδί που πάει να σκοντάψει και κρατιέται στην ποδιά της μητέρας του μην πέσει. Περπατάω ευθεία, αλλά είμαι τόσο πολύ στον κόσμο μου με ένα τόσο παλαβό ύφος, που ούτε βλέπω πού πατάω. Σαν χαζή συγκρούομαι με ανθρώπους που με στραβοκοιτάζουν, λες και δεν μπορούν να καταλάβουν αυτήν την υπέροχη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι μαζί σου.

Εγώ σαν κουτό να μη βλέπω πού πηγαίνω με σπίθες να πατάνε απ’ τα μάτια, λες κι ήρθες από άλλο κόσμο κι εσύ να το ευχαριστιέσαι, να με κοιτάς, να μου γελάς, να με φιλάς. Ναι, να με φιλάς. Από όλα να εστιάσεις σ’ αυτό το τελευταίο και να επιχειρήσεις να μην τελειώσει ποτέ. Μπορείς;

Και δεν είναι τυχαίο που ακούγεται απ’ το ραδιόφωνο του παρκαρισμένου αυτοκινήτου παραπέρα το τραγούδι που περιγράφει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο αυτό που θέλω να κάνεις εσύ αυτή τη στιγμή, αυτό που όλη την ώρα επιθυμώ όταν βρίσκομαι μαζί σου. «Φίλα με ακόμα, όλα τα άλλα ηχούν μακρινά, ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά».

Δεν μπορούσα, αρχικά, να κατανοήσω πόση σημασία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στη ζωή κάποιου άλλου, πόσο νόημα μπορεί να δώσει σε αυτήν, πόσο πολύ μπορεί να την αλλάξει, μέχρι που έκανες την εμφάνισή σου εσύ. Μα άκου προσεχτικά τους στίχους, προσπάθησε να βάλεις αυτά τα λόγια σε μια σειρά, σύγκρινέ τα με την καθημερινότητά μας και θα δεις πως ό,τι έχουν γράψει αυτοί οι τύποι δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Δε σε χορταίνω με τίποτα, δεν αντέχω να βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής και να μην αξιοποιούμε εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτου για να οδηγήσουμε τα χείλη μας σε αυτήν την τόσο μικρή, αθώα και παράλληλα εκρηκτική πράξη έρωτα.

Όλα γύρω μου μοιάζουν πανέμορφα όταν είμαι μαζί σου, όταν σε νιώθω εκεί κοντά, όταν ξέρω πως ο άνθρωπός μου είσαι εσύ. Σαν μου μιλάς τρυφερά, σαν με αγγίζεις απαλά, σαν κάνεις τόσα μικρά και σημαντικά πράγματα κάθε λεπτό που είμαστε μαζί, που το μόνο που μου δείχνουν είναι το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η παρουσία μου στη ζωή σου.

Μα φίλα με ακόμα. Φίλα με ακόμα να σωθώ, φίλα με ακόμα να νιώσω ζωντανή, φίλα με ακόμα να λυτρωθώ. Θύμιζέ μου συνεχώς πόσο σημαντικός μού είσαι, πόσο σημαντική σού είμαι και πόσο έχουμε μπει για τα καλά σε αυτό το παιχνίδι που εμείς ονομάζουμε έρωτα.

Κάθε μας φιλί θέλω να αξιοποιείται από εμάς όσο το δυνατό καλύτερα. Καθένα να είναι δυνατότερο απ’ το προηγούμενο, αλλιώτικο απ’ το επόμενο, μοναδικό από κάθε άλλο που έχουμε δώσει στη ζωή μας. Γιατί ίσως η κάθε επόμενη φορά που θα φιληθούμε να είναι κι η τελευταία. Αυτός είναι ο λόγος που φοβάμαι και που παθιάζομαι παράλληλα σε ό,τι κάνω μαζί σου.

Μη μου στερήσεις στιγμή αυτό που νιώθω. Μ’ αρέσει να νιώθω, πόσο μάλλον, όταν αυτό το «νιώθω» συμβαίνει να είναι μαζί σου. «Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου τα κύματα όλα της μοίρας».

Κάνε να κρατήσει αυτό που ζούμε εμείς οι δυο, κάνε να μη σβήσει αυτή η φλόγα, κάνε ο έρωτάς μας να μείνει έρωτας. Απ’ τη στιγμή που με φιλάς «αλλάζουν όλα, αλλάζω κι εγώ». Νιώθω να ανεβαίνω, έτοιμη να κατακτήσω τα πάντα, σίγουρη για τον εαυτό μου και πάνω απ’ όλα με μια όψη για τον κόσμο πιο θετική από κάθε άλλη φορά.

Μα συνέχισε να με φιλάς, μη σταματάς. Ξημερώνει άλλη μέρα. Με φιλάς. Κάνω πως κοιμάμαι, μα είμαι ξύπνια. Παρακολουθώ με λατρεία την κάθε σου κίνηση, πώς ντύνεσαι, πώς περπατάς σιγανά μη με ξυπνήσεις. Και το σημείωμά σου ξανά στο μαξιλάρι δίπλα μου να μου δίνει όλη τη δύναμη που χρειάζομαι για μια καινούρια μέρα.

Περιμένω με ανυπομονησία να φύγεις από το σπίτι, για να το διαβάσω. «Επιστρέφω σε λίγο, μωρό μου, σου αφήνω αυτό το σημείωμα εδώ, μήπως και με ψάχνεις κι ανησυχήσεις. Ανυπομονώ να σε δω πάλι, αφού δεν αντέχω να βρίσκομαι λεπτό μακριά σου. Σε φιλώ».