Αν δε ζεις με τον άλλο δεν υφίσταται καν σχέση

Θυμάμαι κάτι χωρισμούς με ντουλάπια να αδειάζουν -Θεέ μου, ήταν ανυπόφορο. Θυμάμαι να φεύγει ο άλλος με κούτες και να νιώθω την ίδια στιγμή το κενό να ανοίγει μέσα μου. Είναι διπλός ο πόνος σ’ αυτή την περίπτωση, πάει η σχέση, πάει κι η συμβίωση.

Ξυπνάς το πρωί και δε βλέπεις πια το χαμόγελο που είχες συνηθίσει, πας μόνος σουπερμάρκετ και γίνεται ξανά βαρετό, στον καναπέ θα αράζεις πια σόλο κι όταν μπαίνεις στο σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα δε θα σε περιμένει κανείς.

Θυμάμαι όμως και κάτι άλλο. Θυμάμαι πως όλα κυλούσαν υπέροχα μέχρι να μείνουμε μαζί. Θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση που δεν άντεχε πια ο ένας την παρουσία του άλλου παντού και συνέχεια. Πως ήμουνα σίγουρη ότι τον θέλω κοντά μου σε όλες μου τις φάσεις, μέχρι που τον είχα κοντά μου σε όλες μου τις φάσεις. Βασικά, θυμάμαι πως αν δεν τολμούσαμε να συζήσουμε, δε θα βλέπαμε καθαρά πως δεν κάνουμε μαζί.

Γιατί αν δεν κοιμηθείς δίπλα στον άλλον δεν τον ξέρεις καλά. Αν δεν έχεις δει τη διάθεσή του μόλις ξυπνήσει δεν μπορείς να πεις ότι σου κάνει. Αν δεν έχεις μοιραστεί ευθύνες κι έξοδα του σπιτιού, πώς θα σιγουρευτείς ότι θα αντέξετε στο χρόνο; Αυτά τα μικρά, τύπου καπάκι τουαλέτας κι οδοντόκρεμα, ε, αυτά είναι που με το πέρασμα του χρόνου γίνονται τεράστια, πολλές φορές ενοχλητικά ή και καθοριστικά.

Για αρχή καλό είναι να βγαίνεις σε ραντεβού, καλό είναι να συζητάς με τις ώρες, σημαντικό να μοιράζεσαι εμπειρίες απ’ το παρελθόν κι όνειρα για το μέλλον. Θα πας και ένα ταξίδι, θα συμβιώσεις στον ίδιο χώρο για κάποιες μέρες, και πάλι όμως οι διακοπές δεν πιάνονται για ένδειξη συμβατότητας.

Στα νεύρα του να δεις τον άλλον, στις μαύρες του, στην κούραση πάνω, στα δικά σου μούτρα. Θα του δίνεις τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται; Κι αυτός, θα καταλαβαίνει πότε χρειάζεσαι εσύ να μείνεις λίγο μόνη;

Πιθανότατα έχεις δει το επεισόδιο του Sex and the City, όπου η Carrie στο μικρό της διαμέρισμα κλείνει την κουρτίνα στον Eidan και του λέει πες πως δεν είμαι εδώ για μια ώρα κι αφού παίρνει το χρόνο της, καταλήγει στην αγκαλιά του. Όσο ερωτευμένος κι αν είσαι, όλοι θέλουμε να μένουμε και λίγο μόνοι, κι αν ο άλλος αυτό μπορεί να το σεβαστεί και να στο παραχωρεί, θα φανεί μόνο όταν μένετε πια μαζί.

Αν το πρώτο βήμα για να μάθεις κάποιον είναι το να δεις πώς ζει, το δεύτερο και κυριότερο είναι το να το ζήσεις.  Δε λέω ότι είναι απλό, ο φόβος είναι συχνά μεγάλος. Κτίζεις ένα μέλλον για τους δυο σας, σχηματίζεις ένα περιβάλλον για τη κοινή σας ζωή, δημιουργείς συνήθειες που δύσκολα θα ξεπεραστούν, αν χρειαστεί.

Η αγάπη από μόνη της, όμως, είναι ένα ρίσκο, κι εγώ λέω άμα είναι να ρισκάρεις, τότε να ξέρεις καλά τους κανόνες του παιχνιδιού. Τόλμησε να μάθεις με τι έχεις να κάνεις, δες καθαρά όλες τις πλευρές του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Και πού ξέρεις; Μπορεί να είναι όντως αυτός που θα σου κάνει τις μέρες και τις νύχτες ομορφότερες, ίσως μαζί να κάνετε την καθημερινότητά σας λίγο πιο μαγική.