Δραπέτες του χρόνου

Κυρίες και κύριοι, την κατανόησή σας παρακαλώ. Το θέμα που προέκυψε είναι σπάνιο και αναλγητικό. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε τρεις συνάνθρωποί μας έχουν επικηρυχθεί ως καταζητούμενοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της πραγματικότητας. Έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα και η κατάστασή τους κρίνεται μεταδοτική και υψηλού κινδύνου. Παρακαλώ, δώστε σημασία στα προφίλ τους.

Καταζητούμενος υπ’ αριθμόν ένα: αριστούχος απόφοιτος φιλολογίας, ελεύθερος επαγγελματίας με πορτοφόλι γεμάτο φέσια. Καταζητούμενος υπ’ αριθμόν δύο: νιόπαντρη υπάλληλος γνωστής αλυσίδας ταχυφαγείου απλήρωτη εδώ και 4 μήνες και σε ενδιαφέρουσα. Καταζητούμενος υπ΄αριθμόν τρία: νοικοκυρά, μητέρα, νεόκοπη ζωντοχήρα.

Ένα ωραίο εργασιακό πρωινό άρχισε να ξεμυτίζει αλλά για κάποιες η μέρα θα κυλούσε σε άλλο αυλάκι. Ντριν! Ξυπνητήρι τρελό, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ! Εγκεφαλικός συναγερμός προγραμματισμένος από την προηγούμενη μέρα για να είναι τυπικές και παραγωγικές. Ξημέρωσε δουλειά για τα καλά πια κι οι επικείμενοι δραπέτες με το αθάνατο τρίπτυχο βρακί-φανελάκι- κάλτσες πίνουν τον πρώτο καφέ της ημέρας, όλα στην μικρή κουζίνα – καμαρούλα μια σταλιά 2 επί 3.

Το σχέδιο που καταστρώθηκε είχε στόχο την πάταξη της μονοτονίας έστω για ένα ατελείωτο εικοσιτετράωρο. Κοπάνα λοιπόν από δουλειά, οικογένεια, μυαλό χωρίς δικαιολογία. Ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους διαλέγει μια δραστηριότητα γι’ αυτή τη μέρα, δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει κάτι για όλους, αρκεί να ανοίξει τρύπα στο κελί της καθημερινότητας. Αρκεί να είναι μοναδικά τα τρία ξόρκια που θα καταστρέψουν κάθε ίχνος ανιαρής λεπτομέρειας.

Το ωράριο είναι βαρύ και απλό, το αφεντικό είναι ασφυκτικό και αμείλικτο, τα οικογενειακά βάρη ασήκωτα και καρπερά κι εκείνες χρειάζονται μόνο μια μέρα μακριά. Μια μέρα σ΄εκείνο το απίθανο εμπορικό που μπορούν να βρουν τα πάντα σε καταπληκτικές τιμές, μια μέρα στη θάλασσα με καφέ και ηλιοθεραπεία, μια μέρα αφιερωμένη στα επιτραπέζια που έπαιζαν στην εξεταστική. Μια μέρα είναι, πρέπει να είναι αρκετή για να σώσουν ό,τι σκούριασε από τη ρουτίνα.

Ακόμα κι αν έχουν ξαναπάει στο εμπορικό, ακόμα κι αν η θάλασσα είναι δέκα λεπτά δρόμος και τα επιτραπέζια έχουν δύσκολους κανόνες, όλα μπορούν να σκοτώσουν τη θολούρα. Στο σχολείο κανόνιζαν σκασιαρχείο γιατί δεν είχαν λύσει ασκήσεις μαθηματικών ή για να μη χρειαστεί να λύσουν. Τώρα που μεγάλωσαν πια, τα προβλήματα τους δε λύνονται με μαθηματικές εξισώσεις και κρυφά λυσάρια. Τώρα πια μεγάλωσαν μαζί τους και τα προβλήματα, οι λογαριασμοί, τα άγχη, μόνο το εικοσιτετράωρο μικραίνει και τα λεφτά που βγάζουν τρέχουν πιο γρήγορα απ’ το μήνα.

Όταν γυρίσουν θα βρουν μια μέρα ίδια με την προηγούμενη, με παράπονα, γκρίνιες και υποχρεώσεις. Σ’ αυτή τη μέρα λοιπόν θα χωρέσουν  λαθραίες απολαύσεις κατάλληλες για απελπισμένους και αποφασισμένους, κατάλληλες για να ξεχάσουν τη νόρμα της ζωής έστω για λίγο. Έχουν λίγη ασφάλεια, φυλαγμένη πίσω με τους άλλους που δεν ακολουθούν γιατί φοβούνται να ξεχαστούν, ξέχασαν πως είναι.

Αυτοί οι άνθρωποι θα καταδικαστούν ή θα δοξαστούν, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν τρόπο να βάλουν τρικλοποδιά στη συνήθεια, να πιάσουν το χρόνο στη φάκα και να αιχμαλωτίσουν λίγο ελεύθερο εαυτό. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι πραγματοποίησαν διατάραξη ρουτίνας και δηλώνουν αμετανόητοι, ναι, θα το έκαναν ξανά! Και γιατί όχι; Είναι το τέλειο έγκλημα, κλέφτης, θύμα και κλοπιμαία είναι το ένα και το αυτό, ο εαυτός τους.