Μα καλά, πώς ζείτε χωρίς social media;

Πέρασε ένας ακόμη χρόνος κι ετοιμαζόμαστε να στρώσουμε το κόκκινο χαλί για να υποδεχτούμε το νέο έτος. Έτσι, λοιπόν, φέρνω στο μυαλό μου αυτά τα πανέξυπνα στάτους με τις ασυνήθιστες ευχές και το στοχαστικό, ποιητικό ύφος, που προέρχονται απ’ τους πολυαγαπημένους διαδικτυακούς φίλους μου κι ανατριχιάζω. Κάνω εικόνα την αρχική μου σελίδα με τις καταστάσεις που ανεβαίνουν λίγα δευτερόλεπτα μετά τις 12 και με πιάνει μια βαθιά συγκίνηση. Και μετά από όλο αυτό μου δημιουργείται το εξής ερώτημα: «Πώς ζουν οι άνθρωποι χωρίς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;».

Είναι σοκαριστική αυτή η σκέψη. Υπάρχουν σήμερα νέοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα λογαριασμό σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Τους φοβάμαι αυτούς τους περίεργους τύπους. Ποιος ξέρει τι ψυχολογικά μπορεί να έχουν για να μην είναι όλη μέρα με ένα κινητό στο χέρι να τσατάρουν. Εγώ τους αποφεύγω, δεν είναι να παίζεις με αυτά τα θέματα. Είναι σαν εκείνους που ενώ έχουν υπολογιστή στο σπίτι, πηγαίνουν στην αλάνα να παίξουν ποδόσφαιρο. Ανώμαλοι άνθρωποι, παιδί μου, δεν είναι να μπλέκεις.

Καταρχάς, δεν έχουν φίλους. Αν το προφίλ σου δε μετράει πάνω από 1000 φίλους, είναι σαν να μην υπάρχεις. Για να μιλήσεις μαζί τους χρειάζεται να τους πάρεις τηλέφωνο. Εγώ έχω να πάρω τηλέφωνο από πέρσι το καλοκαίρι που ξέχασα να πληρώσω το ίντερνετ. Δεν μπορείς να τους στείλεις όλα τα περίεργα βίντεο ή τις γελοίες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Και το χειρότερο δε στο είπα. Τι να τους κάνεις τους φίλους, αν δε σου πατάνε like σε κάθε μαλακία που ανεβάζεις; Είναι αντικοινωνικοί κι αντιπαθητικοί.

Θέλεις να πας για έναν καφέ με την παρέα σου. Αράζεις στην πολυθρόνα σου, ενώ ετοιμάζεσαι να κάνεις ένα καθημερινό, δυνατό check-in κι εκεί σου σκάει η βόμβα. Ο άλλος δεν έχει facebook, δε γίνεται να τον βρεις. Φίλε μου, δεν υπάρχεις. Πας σε ένα ταβερνάκι να φας και να πιεις μέχρι σκασμού κι υπάρχει εκείνος ο σκοτεινός τύπος στην άκρη του τραπεζιού που δε βγάζει το κινητό να βγάλει φωτογραφία το τραπέζι. Πού πας, ρε μεγάλε, χωρίς Instagram; Πού θα μάθουν μετά οι άλλοι τι έφαγες και πώς πέρασες; Μα κάτι τελευταίοι που κυκλοφορούν.

Έχεις γυρίσει σπίτι μετά από μία μεγάλη έξοδο και ψάχνεις να βρεις στο facebook το γκομενάκι από το δίπλα τραπέζι. Ξέρεις κάνα όνομα, ίσως τη σχολή ή τη δουλειά, άντε στην καλύτερη και κάποιον άλλο στο τραπέζι τους. Ψάχνεις με τις ώρες, μέχρι που βρίσκεις τυχαία μία φωτογραφία του χωρίς tag. Αφού ηρεμήσεις, μετά από τα καντήλια που έχεις ρίξει, συνειδητοποιείς πως δεν έχει λογαριασμό. Και πώς θα κάνω τώρα εγώ τον stalker, μάνα μου; Ή μήπως περιμένεις να έρθω μέχρι εκεί να μιλήσω πρόσωπο με πρόσωπο; Άσε μας, κουκλίτσα μου.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη απορία μου: «Πώς ερωτεύεστε, εσείς;». Μεταξύ μας, τι να την κάνεις τη σχέση άμα δε μπορείς να την ανεβάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του διαδικτύου; Βρίσκεις έναν άνθρωπο που να ταιριάζετε στα χρώματα για να βγαίνετε καλές φωτογραφίες, να αλληλοσχολιάζετε τις αναρτήσεις σας με τα γλυκούλικα υποκοριστικά σας και να μοιράζεστε την ευτυχισμένη ζωή σας με κάθε άγνωστο. Όλα τα υπόλοιπα είναι άχρηστα, μυστικές, ρομαντικές βόλτες κι αηδίες. Πώς έχει καταντήσει έτσι η κοινωνία μας.

Σίγουρα, κάποιοι άνθρωποι διαφωνούν με το σκεπτικό μου, άσχετα που το διαβάζουν μέσα απ’ το facebook. Δεν πειράζει, γνωρίζω την επιχειρηματολογία τους. Θεωρούν πως δεν υπάρχει ζωή μέσα από μία οθόνη και προτιμούν να ξοδεύουν τον χρόνο τους πιο ουσιαστικά. Θα σου υποδείξω το λανθασμένο σκεπτικό σου με ένα παράδειγμα. Ξυπνάω και θέλω να πιω καφέ με έναν φίλο μου, οπότε βάζω καφέ, κάθομαι στον καναπέ και ξεκινάω τη συνομιλία με μία κάμερα. Ο πιο ασφαλής τρόπος. Αν βγω έξω μπορεί να κρυώσω, να μου ρίξουν τίποτα στον καφέ ή, ακόμη χειρότερα, να χτυπήσω πουθενά. Δε θα διακινδυνεύσω εγώ την υγεία μου για μία έξοδο στον κόσμο, σε παρακαλώ.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν καλό. Βάλτε τα στη ζωή σας όσο περισσότερο γίνεται. Αποβλακωθείτε ελεύθερα.