Η νύχτα παίζει ύπουλα παιχνίδια. Εκεί που νομίζεις πως επιτέλους θα κοιμηθείς, θα ησυχάσεις απ’ τα βάσανα που σε τριβελίζουν καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, ξαφνικά οι σκέψεις σου κατακλύζουν το μυαλό, στο στοιχειώνουν και σε βάζουν σε έναν μαραθώνιο αϋπνίας. Άσχημο πράγμα οι σκέψεις, αβάσταχτο φορτίο ικανό να σε κρατήσει ξάγρυπνο πολλά βράδια, να σου φάει τα σωθικά με αργό κι οδυνηρό τρόπο.
Γιατί πώς μπορείς να εμποδίσεις τη σκέψη απ’ το να σε επισκεφθεί; Δε σε ρωτάει, απλώς τρυπώνει στο μυαλό σου κι εγκαθίστανται εκεί με το έτσι θέλω. Αυτή θα αποφασίσει πότε θα σε εγκαταλείψει κι όσο κι αν την πολεμάς, αυτή γίνεται όλο και δυνατότερη, ισχυρότερη, πιο επίμονη. Κι ενώ εσύ λες πως θα κοιμηθείς και θα σε αφήσει για λίγο, αυτή πεισμώνει και γίνεται εντονότερη, δε δείχνει έλεος όσο κι αν παρακαλάς για λύτρωση.
Αλλά γιατί τη νύχτα; Γιατί τότε; Ίσως διότι όλα είναι ήσυχα, είσαι εσύ μαζί με τον εαυτό σου μόνο, πρόσωπο με πρόσωπο και δεν μπορείς να κρυφτείς πια. Η αλήθεια απλώνεται σαν τρικυμία μέσα στο δωμάτιο κι αυτή η αλήθεια μπορεί να οδηγήσει μόνο σε ένα κύμα σκέψεων, αυτών που προσπαθείς να θάψεις μέσα στη μέρα.
Δεν μπορείς να ξεγελάσεις τη συνείδηση. Όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν το τρενάρεις, αν το αποφεύγεις αυτή περιμένει καρτερικά έως ότου σε πιάσει απροετοίμαστο και σε αποδυναμώσει εντελώς. Είσαι άοπλος απέναντί της, απροστάτευτος, γυμνός.
Αλλά αυτό δεν πρέπει να σε πτοεί. Όλοι αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις και θα αντιμετωπίζουν. Καταστάσεις δύσκολες, επίπονες, σκληρές, αλλά αντιμετωπίσιμες. Φαντάζει ακατόρθωτο να χαλιναγωγήσεις τη σκέψη, ίσως κι αδύνατο, αλλά αν την αγκαλιάσεις και την αποδεχτείς μπορείς να την εξημερώσεις και σταδιακά να την αποβάλεις απ’ το μυαλό σου.
Για να έρθει η εξιλέωση, πρώτα πρέπει να γίνει η εσωτερική «μάχη», η δυσκολότερη ίσως μάχη που καλείται να δώσει ένας άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του, στην οποία δε χωράνε περιθώρια λάθους. Εξάλλου όλα είναι στο μυαλό κι όπως έρχονται μπορούν και να φύγουν. Αδιαμφισβήτητα είναι τόσο άδικο που έρχονται με τόση ευκολία και φεύγουν με τεράστια δυσκολία, αλλά στην τελική τι είναι εύκολο σε αυτή τη ζωή;
Αν όντως θες να νικήσεις τους δαίμονές σου, οφείλεις να δοθείς σε αυτόν τον αγώνα εκατό τοις εκατό, διότι με το μέτριο ποτέ κανείς δεν κατάφερε τίποτα. Μην περιμένεις πολλά απ’ το λίγο, ποτέ δε θα ‘ρθουν. Ασφαλώς κι αν δεν έχεις τη δύναμη να παλέψεις, μπορείς απλώς να μείνεις παθητικός σε όλο αυτό και να αφήσεις τις καταστάσεις να σε οδηγούν. Άλλα πόσο θα σε ωφελήσει κάτι τέτοιο;
Πώς θα πας παρακάτω, πώς θα κάνεις το επόμενο βήμα αν δεν έχεις τακτοποιήσει λογαριασμούς του παρελθόντος; Να είσαι εσύ κυρίαρχος του εαυτού σου, να μπορείς εσύ να του επιβάλλεσαι, αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό είναι ανάγκη να κατακτήσεις. Να μην επιτρέπεις σε καμία σκέψη να σου καταστρέφει λίγο-λίγο τη ζωή, δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει. Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να μετατραπεί σε ένα αξιολύπητο ανθρωπάκι, χωρίς κανένα νόημα ύπαρξης.
Συντάκτης: Αθηνά Χρηστίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
