Το να είσαι άνθρωπος με αρχές είναι προνόμιο και κατάρα

Το να είσαι άνθρωπος με αρχές σήμερα, είναι προνόμιο και κατάρα. Σε μια κοινωνία του ωχ-αδερφισμού στην οποία ζούμε, ένας άνθρωπος με αρχές αντιμετωπίζεται σαν κάτι το παράταιρο, το περίεργο, το ξένο. Τον αποκαλούν εκκεντρικό, εσωστρεφή κι αντικοινωνικό, οι πιο σοφιστικέ ή απλά ευγενικοί τον αποκαλούν ασυμβίβαστο κι όλα αυτά γιατί έχει τη δύναμη να θέσει όρια στον εαυτό του, να παιδευτεί για να γίνει καλύτερος, να λέει «όχι» όταν πρέπει και «ναι» αφού πρώτα σκεφτεί.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες ανέκαθεν, έχουν την τάση να κλίνουν προς τις εύκολα υλοποιήσιμες απόψεις, τις εύκολες λύσεις και οτιδήποτε δεν θα αναγκάσει τον καθένα μας να παιδευτεί λίγο περισσότερο από το αναγκαίο. Οι ανθρώπινες κοινωνίες ακόμη και μέχρι σήμερα κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα με ηλεκτροσόκ, να λύσουν προβλήματα που με μέτρα που θα φέρουν μεγαλύτερα προβλήματα.

Χρησιμοποιούν μέσα τόσο ακραία που είναι λες και προσπαθείς να γιατρέψεις την ίωση με χημειοθεραπεία. Κι όλα αυτά, παράλληλα με την ελαφρότητα που μας διακατέχει όλους, άλλους πολύ, άλλους λιγότερο κι άλλους πλήρως, αρκετούς πλήρως.

Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία λοιπόν πώς περιμένεις να επιζήσει ένας άνθρωπος που απλά ζυγίζει τα πράγματα δυο φορές, που έχει μια γραμμή για αρχή και μια γραμμή για τέλος; Γιατί στο κάτω-κάτω τι είναι περισσότερο αυτό που λέμε αρχές εκτός από μια γραμμή, ένα όριο;

Δεν είσαι εγωιστής, άσχετα αν σε κάνουν να φαίνεσαι. Δεν αρνείσαι γιατί θες κάτι άλλο, αρνείσαι γιατί δεν πρέπει να δεχτείς.

Κι ίσως αυτή σου η στάση, η δύναμη όπως την ονομάζεις εσύ ή και άλλοι που βλέπουν λίγο πιο πέρα απ᾽ τη μύτη τους, ίσως να σου κοστίσει μια μοναξιά, μια αποξένωση για αρκετό καιρό, μέχρι να βρεις όμοιούς σου. Συνήθως άνθρωποι σαν εσένα δεν την φοβούνται τη μοναξιά. Η μοναξιά δεν είναι κατάληξη για σένα, είναι προορισμός, είναι στάση. Είναι το τίμημα που πληρώνεις για να μπορείς να πεις έχω αρχές και στέκομαι σ’ αυτές.

Ό,τι αρχές και να᾽ναι, δεν έχει σημασία. Οι αρχές του καθενός διαφέρουν. Ανάλογα με τα βιώματα του καθενός και τα εμπόδια που βρήκε είναι ανάλογες κι αρχές του. Το δύσκολο είναι να τις διατηρείς την ώρα της κρίσης, την ώρα που πρέπει να δείξεις σθένος κλείνοντας τ᾽ αυτιά σου στα σχόλια τρίτων, αγνοώντας τα ή καλύτερα θεωρώντας τα σαν απόδειξη ότι κάνεις κάτι σωστά. Βλέπεις, το να πηγαίνεις με το κύμα είναι το πιο εύκολο πράγμα, δε χρειάζεται να κάνεις κάτι, ακολουθείς το δρόμο που πάνε οι πολλοί, γίνεσαι ένα με όλους, δεν έχεις κανέναν απέναντί σου να σου θυμίσει το σωστό και το λάθος κι αν βρεθεί και κανείς τον ποδοπατάτε εσύ και το πλήθος σου.

Να θέσεις όρους και αρχές στη ζωή σου και να τις τηρείς. Θα χάσει αρκετούς, πολλοί θα περάσουν και δε θα σταθούν,αλλά δεν πειράζει. Μη στεναχωρηθείς, δεν άξιζαν να είναι εκεί. Θα σου μείνουν αυτοί που αξίζουν, αυτοί που θα σε κάνουν καλύτερο, αυτοί που θα τους κάνεις εσύ καλύτερους κι αν βρεθείς ποτέ σε δίλημμα, ακολούθα τις αρχές που έβαλες και να ξέρεις ότι μετά θα είσαι περήφανος που στάθηκες στην επιλογή σου.