Τις γιορτές οι απουσίες πονάνε πιο πολύ

Έφτασαν τα Χριστούγεννα. Η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Η μέρα που όλος ο κόσμος φωτίστηκε απ’ το λαμπερό άστρο της αγάπης και της αλληλεγγύης. Ετούτη τη μέρα κάθε άνθρωπος εκφράζει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο μία και μοναδική επιθυμία. Κάτι το οποίο θέλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να αποκτήσει. Η μαγεία των ημερών αυτών δίνει ελπίδα και θαρρείς πως μοιράζει εκπληρώσεις για την ευχή του κάθε ανθρώπου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο απ’ το να περνάς τα Χριστούγεννα και να έχεις δίπλα σου όλα τα μέλη της οικογένειάς σου. Να χαίρεσαι που έχεις συμπληρωμένα όλα τα κομμάτια του παζλ. Ξέροντας πως περιβάλλεσαι απ’ την αγάπη όλων όσων σε μεγάλωσαν, παίρνεις δύναμη και νιώθεις διπλά ευτυχισμένος.

Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που δεν είναι πια κοντά σου με την παρουσία τους, μα είναι πλάι σου με την ψυχή τους και τη δύναμη της θύμησής σου για εκείνους. Είναι αυτοί που δεν είναι πια εδώ, αλλά δεν έπαψαν στιγμή να νοιάζονται για σένα. Κι ακόμα κι αν είναι καιρός που έχουν φύγει, ακόμα κι αν δεν τους βλέπεις, αισθάνεσαι να σε προστατεύουν και να σε καθοδηγούν.

Είναι οι φύλακες άγγελοι σου. Κάθε λεπτό αισθάνεσαι πως χαμογελούν με την ευτυχία σου. Διαισθάνεσαι πως γνωρίζουν τα πάντα. Κάθε εξέλιξη και κάθε πτυχή της ζωής σου. Θαρρείς πως σε προστατεύουν από οτιδήποτε μπορεί να σου προκαλέσει κακό. Σαν μια ασπίδα προστασίας που καθιστά κάθε επικείμενο κίνδυνο αδύναμο να σε βλάψει. Δεν τους έχεις πια φανερά εδώ, αλλά βρίσκονται μέσα σου όποια στιγμή κι αν τους ζητήσεις.

Η μεγαλύτερη επιθυμία σου δεν είναι κάτι χειροπιαστό για τα Χριστούγεννα. Όσα υλικά κι αν έχεις ανάγκη, αυτό που ποθείς πραγματικά είναι οι άνθρωποί σου. Καλύτερο δώρο απ’ την αγκαλιά και την αγάπη, δεν υπάρχει. Να νιώσεις και πάλι τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που σου προσέφεραν.

Και τι δε θα ‘δινες να τους δεις να σου χαμογελάνε. Να σταθούν κοντά σου. Να καθίσετε και πάλι όλοι μαζί στο στρωμένο χριστουγεννιάτικο τραπέζι σαν να μη χωρίσατε ποτέ. Φταίει που τους έχεις ανάγκη τώρα πιο πολύ από ποτέ. Τώρα που οικογένειες ενώνονται και μονιάζουν. Μαζεύονται και κουβεντιάζουν. Μοιράζονται σκέψεις, λέξεις και μελομακάρονα.

Ακόμα κι αν δεν είναι εκεί, ακόμα κι αν η μορφή τους στο μυαλό σου θολώνει στο πέρασμα του χρόνου, αυτό που αισθάνεσαι για εκείνους δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ. Παραμένει βαθιά ριζωμένο μέσα σου. Όλα όσα έχουν κάνει για σένα, οι εικόνες που έπλασες μαζί τους, όσα σου έμαθαν και καθετί δικό σου που τους ανήκει γιατί εκείνοι στο δίδαξαν.

Και προσπαθείς να τους φέρεις στον νου σου ξανά και ξανά. Αδημονείς για κάποιο σημάδι πως είναι κοντά σου. Τους κρατάς στη σκέψη σου και τους ζητάς στα όνειρά σου. Να αισθανθείς για ένα λεπτό πως ο χρόνος σταμάτησε την ημέρα εκείνη που αν ήξερες πως δε θα τους ξαναδείς, δε θα έφευγες λεπτό από κοντά τους. Έτσι θα ξυπνήσεις το πρωί χαμογελαστός. Με την αίσθηση πως ήταν μόλις χθες που τους αντίκρισες ξανά.

Μας λείπετε όλες τις μέρες του χρόνου. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Μα αυτή τη μέρα, που κάθε μέλος του σπιτιού παίρνει τη δική του γιορτινή θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι εσείς έχετε ήδη καταλάβει τις πρώτες θέσεις στην καρδιά μας. Κι εκεί θα παραμείνετε όσα Χριστούγεννα κι αν περάσουν.