Γεννηθήκαμε στην επαρχία κατά τύχη αλλά μένουμε κατ' επιλογήν

Για εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην επαρχία. Για εμάς που γεννηθήκαμε σε ακριτικές πόλεις. Σε μέρη χωρίς κίνηση στους δρόμους, χωρίς καυσαέριο, χωρίς άγχος. Σε μέρη που όταν θα δώσουμε ραντεβού με φίλους, θα είμαστε εκεί σε λίγα λεπτά. Σε μέρη μακριά από αστικά κέντρα, στα οποία υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες ανέλιξης και περισσότερες προοπτικές αξιοποίησης του ελεύθερού μας χρόνου. Σε μέρη μακριά απ’ την πατρίδα-πόλη σου, φίλε φαντάρε. Ξέρεις ότι όταν θα μάθεις ότι η μετάθεσή σου είναι σε μία μικρή ακριτική πόλη, θα τα βάψεις μαύρα. Αυτό που δεν ξέρεις ακόμα είναι οι μικρές, αλλά συνάμα μεγάλες ομορφιές ενός ακριτικού και επαρχιακού μέρους!

Ζω κι εγώ σε μία τέτοια πόλη. Γεννημένη κατά τύχη στην περιοχή αυτή και στη συνέχεια κάτοικος αυτής κατ’ επιλογή. Γιατί ζώντας σε αυτή, αυτά που μου λείπουν δεν είναι περισσότερα από αυτά που επωφελούμαι. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι δένονται με πόλεις, χωριά και τοπία, εγώ σίγουρα αγαπώ τον τόπο αυτό. Δεν τον αγαπώ με παρωπίδες, δεν είμαι τοπικίστρια, θα είμαι αντικειμενική.

Γιατί εμείς που κατοικούμε κατ’ επιλογή στην επαρχία έχουμε επιλέξει την ποιότητα απ’ την ποσότητα -αν και δεν είναι πάντα απαραίτητος ο διαχωρισμός αυτός. Γιατί την άνοιξη θα μυρίσουμε τα δέντρα και τα λουλούδια. Γιατί θα ζήσουμε έναν εξίσου έντονο χειμώνα. Γιατί μπορούμε να ασχοληθούμε με πολλά ταυτόχρονα, αφού στερούμαστε την έλλειψη χρόνου εξαιτίας των χρονοβόρων μετακινήσεων, που υφίστανται οι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων.

Εμάς ο χρόνος δε μας πιέζει σε σημαντικό βαθμό. Ναι, εμείς ζούμε το «χαλαρά» που είχε γίνει viral αρκετά χρόνια πριν. Γιατί εμείς ζούμε τις στιγμές με ένα backround σε slow motion. Γιατί είναι πολύ πιθανό να συναντήσουμε αρκετούς φίλους και γνωστούς σε μια κατά τα άλλα μοναχική μας βόλτα.

Γιατί ερωτευόμαστε και το σκηνικό εδώ είναι μικρό. Η ταινία –μεγάλη ή μικρή– διαμορφώνεται στα συγκεκριμένα ίδια τοπία κάθε φορά και με λίγους κομπάρσους οι οποίοι πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή και την πρωταγωνίστρια. Οι κομπάρσοι αυτοί είναι πιθανόν να αναπαράγονται σε κάθε σκηνή. Ίδια οικεία πρόσωπα. Αυτή η οικειότητα που άλλους τους τρομάζει και άλλους τους εξιτάρει, είναι ένα από τα συστατικά της αιτίας της παραμονής μας στην επαρχία. Η επαρχία μας, η πόλη μας, είναι η επιλογή μας. Είναι για μας που δενόμαστε με τα μέρη στα οποία μένουμε. Που μας αρέσει η οικειότητα και δε μας τρομάζει η συνήθεια.

Οι επιλογές ενασχολήσεων –τα χόμπι μας δηλαδή– αν και περιορισμένες σχετικά με μεγαλύτερα αστικά κέντρα, είναι πολλές. Καλλιτεχνικές ασχολίες όπως μουσική, θέατρο, ζωγραφική γι’ αυτούς που γεννήθηκαν με το μικρόβιο της καλλιτεχνίας, εθελοντισμός κι αθλητισμός. Γιατί όταν κάτι το ‘χεις μέσα σου, αν θέλεις να ασχοληθείς και να πετύχεις σ’ αυτό, θα γίνει. Ω ναι, πίστεψέ με θα γίνει στο βαθμό που θέλεις να το επιτύχεις. Όπως είπε κι ο Charles Bukowski, «Αν δεν βγαίνει από μέσα σου ορμητικά σε πείσμα όλων, μην το κάνεις. Όταν έρθει στ’ αλήθεια η ώρα, κι αν έχεις το χάρισμα, θα συμβεί από μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει ώσπου να πεθάνεις ή ώσπου να πεθάνει εκείνο. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε». Όπου και να διαμένεις, θα συμπληρώσω εγώ.

Για όλα αυτά, λοιπόν, έχουμε επιλέξει να διαμένουμε στην επαρχία. Γι’ αυτή την ποιότητα ζωής. Γιατί όταν ξυπνάμε κι ανοίγουμε τα παράθυρα, αν η εξοχή δεν είναι στα πόδια μας, είναι σίγουρα πολύ κοντά μας. Και πιστέψτε με, η μυρωδιά της είναι έντονη. Wake up and smell the roses, λοιπόν, όπως λένε κι οι αγγλόφωνοι. Που σημαίνει, να εκτιμάς τη ζωή και την ομορφιά του κόσμου γύρω σου!