Μερικές φορές μένουμε γιατί τους έχουμε ανάγκη κι άλλες γιατί μας έχουν

Με μερικούς ανθρώπους μπορεί να μένεις γιατί τους έχεις ανάγκη, ενώ με άλλους γιατί σε έχουν ανάγκη. Κακό πράγμα να εξαρτάσαι από ένα άτομο. Να εξαρτάται η χαρά σου, τα συναισθήματά σου κι η ψυχολογία σου από εκείνον, είτε είναι έρωτας είτε είναι φίλος.

Ας ξεκινήσει το όλο θέμα με όσους σε έχουν ανάγκη και μένεις από λύπηση κι ας το έχεις βαφτίσει «δεν θα αντεπεξέλθει μόνος, χρειάζεται βοήθεια». Είναι κατανοητό μέχρι κάποιο σημείο. Αν το γεγονός αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς τότε απλά το άτομο εκείνο έχει βρει έναν γάιδαρο στον όποιο φορτώνει τα βάρη του, με απόρροια να γίνεσαι το κορόιδο της υπόθεσης.

Όταν κάποιος σε έχει συνεχώς ανάγκη είτε για να αντεπεξέλθει οικονομικά είτε γιατί έχει βρει έναν έρωτα που μακριά του δεν μπορεί και θα ρίξει σπίρτο να αυτοπυρποληθεί αν δεν τον έχει, με το να είσαι πάντα απίκο δεν τον βοηθάς. Αντιθέτως, συνδράμεις στην αποδυνάμωσή του και στην εφησύχαση πως εσύ θα είσαι πάντα εκεί να τα τακτοποιείς όλα. Τον ωθείς όλο και περισσότερο στη σκέψη ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς να υπάρχεις εσύ στη ζωή του, ότι είναι αδύναμος μακριά σου.

Είναι μιζέρια να έχεις ανάγκη κάτι και να εξαρτάσαι από αυτό. Ποιος, άλλωστε, θέλει κάτι μίζερο στη ζωή του; Τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου καλό είναι να τους βοηθάς και να τους θαυμάζεις. Αν τους λυπάσαι, δεν είναι καλό για κανέναν απ’ τους δύο. Για εσένα διότι βρίσκεσαι σε μία συνεχή πίεση και για εκείνον γιατί είναι πολύ μειονεκτικό το συναίσθημα αυτό και θα υπάρξουν στιγμές που εσύ ο ίδιος θα τον κάνεις να αισθανθεί άσχημα. Συνεπώς δε βοηθάς να ανθίσει, μα τον κρατάς πίσω.

Το πιο σημαντικό επίτευγμα με τη συναναστροφή σου με άλλα άτομα, είναι η αλληλοβοήθεια του να χτίζει ο ένας το σκαλί του άλλου προς την ευημερία. Καλώς ή κακώς, για να προχωρήσεις σε αυτή τη ζωή, σε όλους τους τομείς, πρέπει να βγεις απ’ την ασφαλή σου περιοχή, να ρισκάρεις, να είσαι αυτάρκης κι ανεξάρτητος προπάντων.

Η εξάρτηση όποιου, είδους κι αν είναι, ποτέ δεν οδήγησε σε καλό. Πάντα έχει ως τέλος τον θάνατο ή τον ευνουχισμό του χαρακτήρα σου. Καταλήγεις στο να χάσεις εσένα τον ίδιο κι αν το καταφέρεις αυτό, είσαι χαμένος από χέρι.

Στην αρχή και στο τέλος της ημέρας, όπου και αν είσαι, όπου κι αν πηγαίνεις, πέρα από μια πληγωμένη καρδιά κι αναμνήσεις χαράς και πόνου, έχεις εσένα. Αν χάσεις τον εαυτό σου, δε θα έχεις τίποτα πια για να θυμάσαι, ούτε μια καλή είτε κακή θύμηση. Δε θα βρίσκεις τον φάρο για να γυρίσεις σπίτι μέσα απ’ την τρικυμία. Θα τριγυρνάς χαμένος για να βρεις ένα λιμάνι να στεριώσεις, μα μάταια. Γιατί αυτό που σε κάνει να ελπίζεις και να συνεχίζεις είναι οι αναμνήσεις κι η νοσταλγία ενός όμορφου συμβάντος.

Στην περίπτωση που μένεις με κάποιο άτομο γιατί το έχεις ανάγκη ισχύουν όλα τα παραπάνω. Δεν αναπτύσσεσαι ως άνθρωπος, μένεις στάσιμος κι επιβαρύνεις καταστάσεις και το άτομο εκείνο. Γίνεσαι μίζερος κι εθισμένος. Οι δύο περιπτώσεις αυτές είναι αλληλένδετες κι είναι το ίδιο βλαβερές.

Όταν έχεις ανάγκη κάτι, δεν περνάς ευχάριστα, πάρα μόνο υφίσταται μια παροδική χαρά, ειδυλλιακή. Για παράδειγμα, αν έχεις ανάγκη την αγάπη κάποιου, τότε του δίνεις το δικαίωμα να σε εκμεταλλευτεί σε όλα τα επίπεδα και να σε κατασπαράξει ηθικά, ψυχικά, σωματικά, ακόμη κι οικονομικά. Θα γίνεις χαλί να σε πατήσει, απλά για να σου πετάξει ένα ψίχουλο στοργής, επιβεβαίωσης, είτε οτιδήποτε άλλο θεωρείς πως χρειάζεσαι να σου δώσει εκείνος κι εσύ θα το εκ λάβεις ως κάτι γιγαντιαίο. Στην ουσία, όμως, εθελοτυφλείς και σκάβεις τον δικό σου λάκκο με τα χεράκια σου. Δεν κάνεις καλό στον εαυτό σου, εσύ ο ίδιος.

Είναι σαν να είσαι εθισμένος σε κάποιου είδους ναρκωτικού, που αν δεν πάρεις τη δόση σου, πιστεύεις πως θα γκρεμιστούν όλα γύρω σου και θα σε πλακώσουν. Εφόσον, την πάρεις, όλα μπαίνουν στη θέση τους και βλέπεις φως στο τούνελ. Το συναίσθημα αυτό, όμως, είναι πάλι εικονικό και μη αληθές. Έχεις αναγκάσει τον εαυτό σου να το πιστεύει, γιατί φοβάσαι να καταπολεμήσεις την κατάσταση.

Παρομοίως, είναι κι η περίπτωση που κρατάς κάποιον δίπλα σου διότι σε χρειάζεται εκείνος. Στην ουσία τον βλέπεις να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο κι αντί να επέμβεις για να τον βοηθήσεις, του λες «συνέχισε».

Καλό είναι σε αυτήν τη ζωή να υπάρχει ένα μέτρο στο καθετί που κάνεις και να ορίζεις καταστάσεις. Όπως αναφέρθηκε άνωθεν πρέπει να θαυμάζεις και να βοηθάς όσους επιλέγεις να γίνουν οι «άνθρωποί σου». Διαφορετικά, δε βοηθάει κανέναν μια τέτοιου είδους κατάσταση κι είναι ένας φαύλος κύκλος που στο τέλος θα σε καταπιεί.

Η επιλογή είναι δική σου. Τίποτα δεν έρχεται σαν από μηχανής θεός για να οργανώσει και να σου φτιάξει τις καταστάσεις. Κανείς άλλος δεν είναι υπαίτιος για τις επιλογές σου και κυρίαρχός σου, εκτός αν του το επιτρέψεις. Εσύ φτιάχνεις τον εαυτό σου και τη ζωή  που ζεις και θα ζήσεις. Τελικά τι θέλεις; Να έχεις εσύ τα ηνία της ζωής σου ή να είσαι μια μαριονέτα; Γιατί η ανάγκη οδηγεί στην χειραγώγηση.