Το δράμα των πωλητών καταστημάτων τις γιορτές

Με το φτωχό και ταπεινό μου νου, έχω διαπιστώσει πως εμείς οι άνθρωποι οπλιζόμαστε με κουράγιο και υπομονή όταν έχουμε κάτι να περιμένουμε. Όταν ξέρουμε πως θα έρθει κάποια περίοδος μέσα στο χρόνο που μας δίνει χαρά, την πολυτέλεια της ξεκούρασης και φιλοοικογενειακές μαζώξεις με φαγητό μέχρι σκασμού. Είναι που έχουμε ανάγκη να παρηγορούμαστε από κάτι που μας ευχαριστεί κι αποτελεί μια ανάσα απ’ τη δύσκολη καθημερινότητα και τη ρουτίνα.

Κάθε χρόνο, όταν πατήσουμε τις πρώτες ημέρες του Φθινοπώρου, όλος ο κόσμος προετοιμάζεται για τη χαρμόσυνη περίοδο, εκείνη των Χριστουγέννων. Η χαρά του παιδιού και του παλιμπαιδισμού. Των δώρων και των ευχών. Έτσι, γιατί είμαστε ικανοποιημένοι μόνο όταν βλέπουμε τη στοίβα με τα δώρα κάτω απ’ το Χριστουγεννιάτικο δέντρο να ανεβαίνει.

Φυσικά ο όρος ξεκούραση αναφέρεται σ’ όλους εκείνους που απασχολούνται σε κάποιο αντικείμενο ή σε κάποια επιχείρηση που τους επιτρέπει ν’ απολαύσουν και να χαρούν την εορταστική περίοδο με πρωινά χωρίς όριο ξυπνήματα και βόλτες ψυχαγωγίας και καθόλου εργασία.

Γιατί για να έχουμε εμείς την πολυτέλεια να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι μας ό,τι ώρα θελήσουμε, να πιούμε τον καφέ μας χαλαρά και να ξεχυθούμε στα μαγαζιά σημαίνει πως οι πωλητές των καταστημάτων βρίσκονται εκεί για να μας εξυπηρετήσουν. Έχουν ξυπνήσει πολύ νωρίτερα από εμάς κι έχουν προετοιμάσει κατάλληλα τις προϋποθέσεις για να ικανοποιήσουν κάθε απαιτητικό πελάτη που θα εμφανιστεί μπροστά τους.

Αυτή λοιπόν είναι η κατηγορία ανθρώπων που αποκλείονται απ’ τη χαλάρωση των χριστουγεννιάτικων διακοπών. Οφείλουμε λοιπόν να δείχνουμε απόλυτη κατανόηση στο γεγονός ότι εκείνοι δεν απολαμβάνουν όπως εμείς απ’ την πλευρά μας την ξεγνοιασιά που επιβάλλει το κλίμα των ημερών.

Σεβόμενοι, λοιπόν, την κούρασή τους υποχρεούμαστε να είμαστε ευγενικοί μαζί τους και να μην έχουμε αυταρχική συμπεριφορά. Ας αφήσουμε στην άκρη τις παράλογες απαιτήσεις για πράγματα που δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε ν’ αγοράσουμε κι ας πηγαίνουμε συνειδητοποιημένοι στα μαγαζιά έχοντας στόχο κάτι συγκεκριμένο.

Το να ζητήσεις απ’ τον πωλητή να σου κατεβάσει όλες τις μπλούζες απ’ το ράφι και μετά να πρέπει να τις διπλώσει ξανά, γιατί δε σου άρεσε τίποτα, είναι ένα παράδειγμα συμπεριφοράς που δεν πρέπει να συνηθίζεται. Σκέψου, αν αυτή τη διαδικασία την κάνει ο άνθρωπος αυτός πενήντα φορές την ημέρα, ποια θα είναι η κατάληξη. Εσύ θα πας ωραία και καλά στο σπιτάκι σου, εκείνος όμως θα μείνει μέχρι αργά για να μαζέψει το χαμό που έχει δημιουργηθεί απ’ τα ξεδίπλωτα ρούχα.

Σκέψου πως πρέπει να χαμογελάς και να είσαι ευγενικός απέναντί του. Το γεγονός ότι σου χαμογελάει κι εκείνος και δέχεται με χαρά να σε εξυπηρετήσει σημαίνει πως μέσα του έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να το κάνει σε σένα και σε άλλους τόσους. Όταν λοιπόν έχεις μια όμορφη και ευχάριστη συμπεριφορά απέναντί του, του δίνεις το έναυσμα να σε αντιμετωπίσει με τον καλύτερο τρόπο.

Θυμήσου πως μπορεί να δουλεύει χωρίς ρεπό συνεχόμενα συν τις Κυριακές της « κοινής ξεκούρασης». Αυτό το άτομο δε θα καταφέρει καν να ψωνίσει δώρα για τα αγαπημένα του πρόσωπα ακριβώς γιατί δε θα προλάβει. Κι αν το κάνει θα το κάνει με την ψυχή στο στόμα. Για να μη μιλήσω για την κάλυψη των προσωπικών του αναγκών.

Για να σε προλάβω λοιπόν πριν πεις πως «κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του» και «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», θα σου πως αν κατανοήσεις πώς είναι να είσαι στη θέση του και να εργάζεσαι υπό συνθήκες κούρασης και πίεσης, όταν την ίδια στιγμή άλλοι πίνουν αραχτοί τον καφέ τους ή βολτάρουν με το τρενάκι και το καρουζέλ, τότε την επόμενη φορά που θα μιλήσεις απότομα κι απερίσκεπτα θα το σκεφτείς διπλά.

Η ένδειξη συμπόνιας κι ανθρωπιάς θα πρέπει να είναι υποδείγματα συμπεριφοράς όχι μόνο τις ημέρες των Χριστουγέννων αλλά γενικότερα. Όχι μόνο στους πωλητές των καταστημάτων, αλλά σε όλους όσοι πασχίζουν να βγάλουν το ψωμί τους. Και οφείλουμε να σεβαστούμε τον πλησίον μας, όπως κι αυτός εμάς.