Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται ο Σ.
Αθήνα 18/12/2017
Ελλάδα 2017. Η Ελλάδα της κατάντιας , της μιζέριας και της ανεργίας. Υπάρχει άραγε κάτι καλό πλέον σε αυτή τη χώρα; Κάτι που να αξίζει κάποιος να παραμείνει και να διεκδικήσει εδώ; Η κάθε απάντηση μπορεί να είναι σωστή, καθώς ποικίλει ανάλογα με τα γεγονότα και τα βιώματα που έχει ζήσει κανείς και σίγουρα δεν μπορεί να δοθεί από μένα προσωπικά καθώς εκπροσωπώ μοναχά τον εαυτό μου.
Τι υποκινεί όμως τις πράξεις μας, αρχικά για επαγγελματική αποκατάσταση; Η απάντησή μου είναι τα όνειρα. Ξέρετε, αυτά που κάναμε περίπου την εποχή που περνάγαμε απ’ την ανήλικη στην ενήλικη ζωή μας, αυτά που συνεχίσαμε να κάνουμε μέσα στις σχολές, τα βράδια που δεν κλείναμε μάτι γιατί έπρεπε να τελειώσει το διάβασμα ή η εργασία, αυτά που μοιραστήκαμε με τους φίλους ή αυτά που εγκαταλείψαμε κάπου στη μέση για να βρούμε κάτι καλύτερο.
Αρκεί, όμως, αυτό για να μας κρατήσει εδώ, στη χώρα μας; Δε νομίζω. Άρα γιατί να μη φύγουμε; Γιατί να μην ψάξουμε κάτι καλύτερο; Τι μας κρατάει εδώ; Πάλι θα πω ότι η απάντηση δεν είναι μοναδική. Οικογένεια, φίλοι, δεσμός, ακόμα κι ο φόβος μπορεί να αποτελέσει μια απάντηση.
Τι γίνεται, όμως, όταν είσαι έτοιμος να το κάνεις, έστω και για ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα κι εμφανίζονται ένα σωρό συναισθήματα; Συναισθήματα θαμμένα καλά στην πάροδο του χρόνου, συναισθήματα που κόπηκαν απότομα λόγω καταστάσεων. Εκεί πώς μπορείς να επιλέξεις; Στη ζωή χρειάζονται και τα δύο για να είναι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος. Μα όταν αυτά συγκρούονται τα αποτελέσματα είναι χαοτικά.
Ο συνδυασμός, λοιπόν , κατά την προσωπική μου άποψη είναι πολύ δύσκολος, αλλά και πολύ όμορφος. Να εργάζεσαι πάνω σε αυτό που ονειρεύεσαι, να ξυπνάς κάθε πρωί και να μην παραπονιέσαι που πηγαίνεις στη δουλειά και να ξέρεις ότι σε κοιτάζουν και κοιτάζεις δύο μάτια. Όποιος δε θέλει να ακούσει προσωπικές ιστορίες μπορεί να κλείσει το παράθυρο και να προχωρήσει στο επόμενο άρθρο.
Για όσους μείνανε, τους λίγους αυτούς που νιώσανε και που φοβηθήκανε ότι με μία επιλογή τους θα χάσουν κάποιον άνθρωπο. Πιστεύετε στο timing; Πιστεύετε στην πρόταση «Θέλω να είμαστε μαζί, αλλά δεν μπορώ την απόσταση»; Καλά, όταν η απόσταση είναι Αθήνα-Θεσσαλονίκη τα πράγματα μπορεί να είναι λίγο καλύτερα, αλλά όταν η απόσταση είναι Ελλάδα-Ιαπωνία; Τότε; Ακόμα κι αν το διάστημα είναι μικρό, πιστεύετε ότι κάποιος μπορεί να περιμένει;
Γιατί εγώ, ναι, το πιστεύω! Όχι γιατί μπορώ να δω το μέλλον, αλλά γιατί τα μάτια μιλούν. Αυτά τα μάτια που τα γνώρισες στο άκυρο, αυτά που έκανες τόσο καιρό να τα δεις λόγω των καταστάσεων , αυτά που τα συνάντησες ξανά και τώρα πρέπει να τα ξαναφήσεις με την ελπίδα πάντα ότι θα είναι εκεί κι όταν θα γυρίσεις.
Τι σκέφτεσαι, όμως, τη στιγμή που μπαίνεις στο αεροπλάνο; Τη στιγμή που αφήνεις αυτόν τον τόπο και πας σε έναν καινούργιο μακριά από αυτά τα μάτια; Χάος στο κεφάλι. Σκέφτεσαι τα βράδια εκείνα που περάσατε μαζί δίπλα στο τζάκι, αγκαλιασμένοι, αποτραβηγμένοι απ’ τη βιασύνη του κόσμου. Έστω και για ένα λεπτό, άλλωστε αυτά πρέπει να εκτιμάς, τα μικρά καθημερινά. Τα «πέρασα λιγάκι να σε δω», τα πειράγματα μεταξύ σας, τα βράδια εκείνα που τα σώματα μπλεκόντουσαν και γινόντουσαν ένα. Ποιός άνθρωπος δεν έχει αναπολήσει τέτοια πράγματα, τέτοιες αναμνήσεις, τέτοιες στιγμές;
Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι δεν μπορείτε να είστε μαζί, τι μπορείς να περιμένεις; Η απάντηση είναι πως τίποτα δεν είναι σίγουρο. Πώς μπορείς να ξέρεις ότι κάποιος αντέχει να σε περιμένει, πως δε θα βρει άλλη αγκαλιά όσο εσύ θα λείπεις; Δεν μπορείς να το ξέρεις.
Φεύγεις έχοντας σαν μοναδικό όπλο την ελπίδα. Την ελπίδα ότι αυτά τα μάτια θα είναι στο αεροδρόμιο την ημέρα της επιστροφής σου και θα σε ψάχνουν ανάμεσα στους επιβάτες. Να σου κάνουν μια αγκαλιά, να σου δώσουν ένα φιλί να σου μιλήσουν χωρίς να ανοίξει το στόμα. Να μιλήσει ο αυθορμητισμός της στιγμής, αυτό που δεν το προγραμματίζεις, μα όταν έρθει, προκαλεί τα πιο δυνατά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος.
Προσπαθώντας, λοιπόν, να οργανώσω σιγά-σιγά τις βαλίτσες μου, όλες αυτές οι σκέψεις κατακλύζουν το κεφάλι μου. Τι θα υπάρχει όταν γυρίσω, ποιοι άνθρωποι θα είναι ακόμα κοντά μου; Θα είσαι εδώ να με κοιτάς στα μάτια ή θα ξεχάσεις; Όλα είναι πιθανά.
Το μόνο που με νοιάζει είναι να ενδιαφέρεσαι, να ρωτάς και να μαθαίνεις πού είμαι, πώς είμαι. Γιατί εγώ θα μαθαίνω για σένα κι ελπίζω μόλις βγω απ’ την πόρτα των αφίξεων να είσαι εκεί, να περιμένεις καρτερικά να με δεις, γιατί εγώ θα περιμένω να σε δω, να σε αγγίξω και να σε φιλήσω. Εις το επανιδείν, λοιπόν…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
