Κι οι δυο στο πουθενά

Κουβέντες ατελείωτες και λόγια χιλιοειπωμένα. Μετράω και πάλι στιγμές που σε σκέφτηκα, αφορμές που σε θυμήθηκα και φορές που προσπάθησα. Ξανά και πάλι απ’ την αρχή. Μια αδιάκοπη και συνεχόμενη προσπάθεια σε έναν πόλεμο συναισθημάτων με κανένα νικητή. Χαμένοι κι οι δύο. Χαμένοι στη μετάφραση πιο πολύ. Άλλα θες εσύ, άλλα εγώ. Αλλού εσύ, αλλού εγώ. Κάτι πάει λάθος. Εγώ εδώ κι εσύ εκεί. Ξεκάθαρα κάποιος είναι σε λάθος μέρος.

Τι με ενοχλείς, λοιπόν, για σχέδια προκαθορισμένα; Για αποφάσεις που πάρθηκαν απ’ τη μία πλευρά χωρίς να ερωτηθεί η άλλη. Χωρίς να της δοθεί το δικαίωμα να συμφωνήσει, να διαφωνήσει ή έστω να αντιδράσει. Έχεις το θράσος να αψηφάς συναισθήματα κι έχω το θάρρος να διαταράσσω τα δεδομένα σου. Αυτά που τόσο όμορφα έχεις στοιβάξει στο κεφάλι σου, έτσι που να νιώθεις ευτυχισμένος.

Μια ρουτίνα σε τάξη. Με ένα πρόγραμμα που δεν επιδέχεται αλλαγή. Με μια ζωή που δεν επιδέχεται καμία διαταραχή. Εκεί που οι άλλοι ψάχνουν την οποιαδήποτε μεταβολή στην καθημερινότητά τους με σκοπό να ζήσουν εντονότερα, εσύ συμβιβάζεσαι στη σταθερότητα και τη δειλία. Στις πράξεις, στα λόγια και στα αισθήματα.

Όλα απόμακρα από σένα και ξένα. Ρίχνεις το φταίξιμο στις φιλοδοξίες που έχεις για τη ζωή σου. Ρίχνω το φταίξιμο σε μένα που δεν κατάλαβα. Ή που μάλλον δε θέλησα να καταλάβω. Υπάρχουν πράγματα που δεν κατάλαβα, όσο κι αν βάλθηκες να μου τα εξηγείς. Αν τα κατάλαβες ο ίδιος, μπράβο σου. Μάλλον τόσες φορές που τα είπες έπεισες και τον εαυτό σου στο τέλος. Ποιος κορόιδεψε ποιον, δεν έμαθα τελικά.

Όσο και να προσπαθείς να κρυφτείς, η αλήθεια πάντα θα σε βρίσκει. Κι η αλήθεια είναι πως με θες, αλλά δεν ξέρεις πώς να με χωρέσεις στη ζωή σου. Αλλιώς τι με ενοχλείς; Τι μου ξυπνάς το μυαλό αν έχεις σκοπό να το ρίξεις και πάλι στην αδράνεια; Πάντα πίστευα πως η θέληση μπορεί και υπερέχει των άλλων και πως εν τέλει πάντα νικά. Και μέχρι κι αυτό ήρθες εσύ και μου το ανέτρεψες.

Για τη ζωή σου υπήρξα ένα ευχάριστο διάλειμμα, για τη δική μου ήσουν η αφορμή που ζητούσα για το «παραπέρα». Σαν τρενάκι του λούνα παρκ μοιάζει η διαδρομή μας. Ωραία η κορυφή κι απότομο το κατέβασμα. Μια είσαι εδώ, μια όχι. Μια θέλεις, μια δεν μπορείς και μια αδιάκοπη διαδρομή πάνω-κάτω που τουλάχιστον μας θυμίζει πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Ζωντανοί, μα χώρια. Και το αστείο είναι πως δεν ξέρω ποιος απ’ τους δύο μας φταίει γι’ αυτό. Αλλιώς τα βλέπουμε τα πράγματα, από άλλη σκοπιά και τίποτα δε φαίνεται να είναι για καλό μας. Ούτε το μαζί ούτε το χωριστά. Με έχασες στα «πρέπει» σου μέσα. Με έχασες γενικά. Άσ’το πια, μου το χάλασες.