Στα ΜΜΜ περιμένουμε να βγει ο άλλος πριν μπούμε!

Ο άνθρωπος με τη μοναδική εφευρετικότητα που τον διακατέχει έχει ανακαλύψει τρόπους κι έχει φτιάξει μέσα για να κάνει τη ζωή του καλύτερη κι ευκολότερη. Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυσκολίες που επιβαρύνουν την ξεκούρασή μας κι ενισχύουν την ψυχολογική αλλά και τη σωματική μας ανοχή.

Βάσει πολλαπλών ερευνών, έχει αποδειχθεί πως εκείνος που διανύει τη μικρότερη απόσταση για να φτάσει στο χώρο της εργασίας του είναι δυνητικά πιο ευτυχισμένος από κάποιον που πηγαίνει πιο μακριά. Άρα ο μικρότερος χρόνος που σπαταλάμε για να πάμε ως τη δουλειά μας αποτελεί παράγοντα βελτίωσης της ποιότητας ζωής μας.

Και σε αυτό το σημείο έρχεται να πάρει θέση ένα πολύτιμο κι απαραίτητο πλέον μέσο μαζικής μεταφοράς, το Αττικό Μετρό. Ήρθε για να μας διευκολύνει εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις και μειώνοντας κατά πολύ τον κόπο και τον χρόνο μας στους δρόμους. Το αγαπάμε, το λατρεύουμε και καταλαβαίνουμε πλέον το πόσο σημαντικό είναι για εμάς όταν οι απεργίες χτυπούν τα νεύρα μας, αλλά και τα ποδαράκια μας.

Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού εξυπηρετείται πλέον αποκλειστικά και μόνο με αυτό. Εκτός βέβαια απ’ τους παραδοσιακούς της υπόθεσης, που γι’ αυτούς το λεωφορειάκι έχει κατακτήσει την πρώτη θέση της προτίμησής τους και παραμένει εκεί. Πέρα, λοιπόν, από αυτούς αλλά κι εκείνους που βαφτίζονται ορκισμένοι λάτρεις του αυτοκινήτου τους, όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποιούμε πιστά το αγαπημένο μας μετρό. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, το συνωστισμό που επικρατεί τις ώρες αιχμής και το πόσο σημαντικό είναι να συμπεριφερόμαστε καθώς πρέπει.

Ως γνωστό, σε κάθε νέο σύστημα, για να λειτουργήσει ομαλά, θέτονται ορισμένοι κανονισμοί, ρόλος των οποίων είναι να συμμορφώσει όλους εμάς σε μια τακτική που οδηγεί στο κοινό καλό και στην κοινή διευκόλυνσή μας. Ένας απ’ τους πιο σημαντικούς κανονισμούς που έχει οριστεί κι αντηχεί καθημερινά ξανά και ξανά απ’ τα ηχεία των εσωτερικών του χώρων είναι «Παρακαλούμε, αναμείνατε την αποβίβαση των επιβατών απ’ το συρμό, πριν επιβιβαστείτε σε αυτόν». Η πολύ ευγενική φωνή της ηχογράφησης λέει και ένα «ευχαριστώ» στο τέλος. Η φράση αυτή επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές που ακόμα κι η γιαγιάκα με το ακουστικό βαρηκοΐας το έχει κατανοήσει.

Τι τα ακούμε, τι δεν τα ακούμε, τα λόγια αυτά μπαίνουν από το αφτί κάποιων και βγαίνουν απ’ το άλλο, λες και δεν ειπώθηκαν ποτέ. Γιατί όχι απλά δεν περιμένουν να βγεις εσύ που είσαι μέσα στο βαγόνι και μετά να μπουν εκείνοι, αλλά σου κλείνουν και τη δίοδο να μην μπορέσεις καν να περάσεις και να βγεις έξω. Προφανώς την ώρα που η πόρτα ανοίγει τους διακατέχει ένας πανικός και παραμένουν αγαλματάκια ακούνητα. Κάτσε, ρε αδερφέ, αλλά αν δεν κάνεις στην άκρη να βγω, πώς είναι δυνατό να μπεις εσύ;

Κι ακολουθείται μια διαδικασία τύπου, είμαι έτοιμος να βγω όταν ανοίξει η πόρτα και στέκομαι να κοιτάζω στα μάτια τον ανυπόμονο κύριο-κυρία που μου κλείνει το δρόμο. Και να μη συγκινείται κιόλας! Οι ματιές πάνε κι έρχονται κι οι από πίσω μου αρχίζουν και σπρώχνουν. Και το χειρότερο είναι να αρχίσει να σπρώχνει κι εκείνος για να περάσει.

Απτόητος, λοιπόν, αφού το πλήθος τον ποδοπατά για να περάσει, έχει αρχίσει και τρέχει να κάτσει στην πλησιέστερη κενή θέση του συρμού. Μάλλον η επόμενη στάση είναι στο Λιανοκλάδι! Έτσι δικαιολογείται, δεν αντέχεται η ορθοστασία ως εκεί.

Ίσως όλοι μας έχουμε συναντήσει  αυτόν τον τύπο που το παίζει ψόφιος κοριός και στέκεται ξεροσταλιάζοντας σαν χάρος επάνω απ’ το κεφάλι σου για να καρπωθεί μια θέση στο μετρό από σένα ή από κάποιον ανυποψίαστο νεαρό που θα τον λυπηθεί και θα σηκωθεί για να καθίσει εκείνος. Αλλά τη στιγμή που πρέπει να τρέξει για να προλάβει πρώτος να κάτσει γίνεται τσιτάχ κι η αδυναμία του εξαφανίζεται δια μαγείας.

Κατανοώ πως ο καθένας μπορεί να είναι κουρασμένος, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Όμως είναι πολύ άσχημη εικόνα εκείνων που δε συμμορφώνονται με τους κανονισμούς και δυσκολεύουν τη ζωή κάποιων άλλων που δε φταίνε σε τίποτα. Με το να μη σέβεσαι και να μην αφήνεις χώρο στο διπλανό σου να περάσει για να διευκολυνθούν μαζί του όλοι γύρω αλλά κι εσύ, σε καθιστά ως «ακατάλληλο» να συναναστραφείς με οποιονδήποτε άλλο σε κάποιο δημόσιο χώρο.

Είναι πρώτα απ’ όλα θέμα σεβασμού και παιδείας. Πηγάζει από μέσα σου, κατανοείς πως για να λειτουργήσει σωστά ένα σύνολο, θα πρέπει κάθε μονάδα του να συμμορφώνεται στους όρους και στους κοινούς κανονισμούς. Έτσι αποφεύγονται οι εντάσεις κι οι συγκρούσεις. Διευκολύνεται και ρέει ομαλά η μετακίνηση των επιβατών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εξομαλύνονται οι εντάσεις κι ο καθένας πάει πιο ήρεμα στον προορισμό του.

Ας μη δυσκολεύουμε, λοιπόν, τα πράγματα λειτουργώντας εγωιστικά κι ως μονάδα, άλλα υπολογίζοντας κι εκείνον που παρ’ όλη τη σωματική ή ψυχολογική του κόπωση, έχει υπομονή να σου κάνει χώρο να περάσεις όταν εσύ βιάζεσαι να τρέξεις για να χτυπήσεις την κάρτα στη δουλειά σου εγκαίρως.

Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τον καθένα που ειλικρινά έχει χίλιους και δυο λόγους να σε ποδοπατήσει για να προλάβει το συρμό ή μια κενή θέση, αλλά παρ’ όλα ταύτα ξέρει τι σημαίνει να έχεις τρόπους και συμπεριφέρεται κόσμια.

Γιατί την παιδεία την αποκτάς στη διάρκεια της ζωής σου. Κανένα βρέφος δε γεννήθηκε με τρόπους καλής συμπεριφοράς. Είναι, όμως, στο χέρι σου να παραμένεις διακριτικός, χωρίς να ενοχλείς τον διπλανό σου. Να σε σέβονται κι οι άλλοι και να μη γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος ανάμεσα στους πολλούς. Γιατί είναι εύκολο να συμβιώνουμε και να θέλουμε να λεγόμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας, όχι όμως κι εις βάρος των υπολοίπων.