Ο χρόνος δε μας κάνει τα χατίρια

Αράζει στον θρόνο που του φτιάξαμε και κάνει τα δικά του. Το κομπολόι χτενίζεται στα δάχτυλά του και βάζει τα σχέδιά του σε εκκίνηση. Δημιουργεί οικογένειες και χαρίζει καριέρες, μαζί μ’ αυτά και κάτι συναισθήματα ευτυχίας κι ευγνωμοσύνης, να ταιριάξουν στο όλο πακέτο που δεν ορίζεται στις μοίρες όλων, δυστυχώς.

Άδικο θα τον πεις και πονηρό. Δίνοντάς σου τις ευκαιρίες για μια καλή ζωή, μα δίχως να σου δώσει οδηγίες για το πώς θα πρέπει να κινηθείς. Αφήνοντας όλο το βάρος πάνω σου για το πώς θα πράξεις για να απολαύσεις όλα αυτά που γράφτηκαν για ‘σένα και χωρίς να έχει ουδεμία πρόθεση να σε περιμένει.

Βλέπεις, δεν τα πάει καλά με την αναμονή κι αν αυτό το κάνει θα είναι μόνο για περιπτώσεις που εσύ θα θες να σου κάνει τη χάρη και να περάσει αστραπιαία.

Άλλοτε κυκλοθυμικός, άλλοτε πιο αργός κι άλλες φορές να είναι με το μέρος σου. Τοποθετώντας τα πλάνα σου στη σειρά και με τον τρόπο που αποφάσισες εσύ. Διώχνοντας κάθε ενδοιασμό που τρύπωσε στη σκέψη σου και χαρίζοντας πίστη και πολλή ελπίδα.

Άλλους δε λυπήθηκε. Εκείνους που ζούσαν τα 18 τους χρόνια για κάτι δεκαετίες για να μη δεχτούν το γεγονός πως η ζωή σε γερνάει. Σου δίνει στιγμές γεμάτες οι οποίες δε θα παίξουν ποτέ ξανά σ’ επανάληψη και στοιχειώνει παντοτινά εκείνους που έμαθαν να βλάπτουν. Αν όχι όλους, τους περισσότερους, ας υποθέσουμε.

Απερίγραπτα υπερβολικός κι ίσως ορισμένες φορές σχιζοφρενής. Διώχνοντας τα παιδικά χρόνια της ανεμελιάς τα θρανία με ταχύτητα φωτός και δίνοντας ώρες, μέρες και χρόνια ατελείωτα γεμάτα σκαμπανεβάσματα.

Σαν ένα κουταλάκι μέλι, που ποτέ δε φτάνει και όλο θες κι άλλο για να γλυκαθείς. Έτσι και τα χρόνια που τόσο αγάπησες, δεν τα παίρνεις πίσω.

Σου δίνει την ευκαιρία να χορτάσεις την ηλικία των παιδιών σου να μεγαλώνει, δίνοντάς σου κάθε δευτερόλεπτο χαράς που χτυπάει στο κόκκινο. Δίνοντάς σου ευκαιρίες που πρέπει να αρπαχτούν εκείνη τη στιγμή, αλλιώς δύσκολα στις χαρίζει ξανά.

Και να που σου δίνει δρόμους άπειρους, που έχεις την πολυτέλεια εσύ να τους διαλέξεις. Επιλέγοντας, όμως, κάθε φορά μόνον έναν, για να σε καθοδηγήσει στο σωστό που εσύ ορίζεις, σε αυτό που θέλεις. Ρίχνοντας το άγχος στις δικές σου πλάτες και γεμίζοντας τις τσέπες σου με φόβο. Υπενθυμίζοντάς σου κάθε φορά αν θα προλάβεις να τα καταφέρεις.

Δεν ορίζει κανένας το μέλλον μας, βλέπεις, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι βαστάμε το τιμόνι στο δρόμο που είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε.

Αγκάθια στο πέρασμα και μέρες λιακάδας, καθώς προχωράμε σε εκείνους τους στόχους που δημιουργήσαμε για να έχει νόημα η ύπαρξή μας. Το ενδεχόμενο ενός γυρισμού δεν υπάρχει, διότι ο χρόνος δεν επιτρέπει να γυρίσεις πίσω για να διορθώσεις όλα αυτά που μετανιώνεις σήμερα.

Όμως, πέτρες άπειρες σου δίνει, να τις πετάξεις πίσω σου, αφού ο γυρισμός δεν έχει πια σημασία. Και καθώς μερικοί κουράζονται και τα παρατάνε όλα προς στο τέλος, αντιλαμβάνεσαι πως δεν είμαστε τίποτα παραπάνω παρά απ’ τον χρόνο που δώσαμε. Η ταυτότητά μας ορίζεται απ’ το πόσο χρόνο αφιερώσαμε για να γίνουμε άξιοι της όμορφης ζωής που μας χάρισαν. Τον χρόνο που μας αφιερώσαμε για να γίνουμε πάνω απ’ όλα άνθρωποι.