Όταν δεν είσαι καλά να μου το λες

«Είσαι καλά;», σε ρωτάω κι απ’ την απάντησή σου νιώθω πως κρέμεται ο κόσμος μου όλος. Να ‘ναι διαίσθηση, ενδιαφέρον, να ‘ναι ανασφάλεια; Θέλω να ‘σαι καλά και δεν υπάρχει για μένα μεγαλύτερη ευτυχία απ’ αυτή. Δεν υπάρχει πιο γαλήνια στιγμή από εκείνη που θα μου απαντήσεις καταφατικά και θα με πάρεις αγκαλιά. Που θα με κοιτάξεις στα μάτια και θα τα δω να λάμπουν. Που θα με χαϊδέψεις στην πλάτη κι όλα μέσα μου θα καταλαγιάσουν. Που θα με φιλήσεις κι εγώ στο φιλί μας πάνω θα πάρω μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.

Τι φοβάμαι; Φοβάμαι τη μέρα που δε θα ‘σαι καλά. Φοβάμαι τη μέρα που δε θα ‘σαι καλά και θα φταίω εγώ. Φοβάμαι πιο πολύ τη μέρα που δε θα ‘σαι καλά και δε θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω. Αλλά περισσότερο απ’ όλα φοβάμαι τη μέρα που δε θα ‘σαι καλά και θα μου το κρύψεις. Φοβάμαι τη μέρα που μέσα απ’ το «Καλά είμαι», που θα μου απαντήσεις, θα ξεπροβάλει μια κρύα, κοφτή αγκαλιά, μια θολή ματιά, ένα βιαστικό, αμήχανο χάδι κι ένα διστακτικό φιλί. Ένα διστακτικό φιλί με μια βαριά ανάσα προβληματισμού.

Μη με αφήσεις ποτέ να το νιώσω. Μη με αφήσεις ποτέ να αισθανθώ πως υπάρχει κάτι που δε μου λες. Όση δύναμη κι αν πολλές φορές μου λείπει, πάντα μου περισσεύει μπόλικη όταν πρόκειται για σένα. Θύμωσε, φώναξε, ξέσπασε, κλάψε, σπάσε όλα τα κομμάτια σου κι έλα να τα κολλήσουμε παρέα. Πες σε μένα αυτά που δεν μπορείς να πεις σε κανέναν. Πες σε μένα αυτά που κανένας δε θα μπορούσε να καταλάβει.

Ξέρω πως ξέρεις ότι στο «είσαι καλά;» που σε ρωτάω κρύβεται μια τεράστια ανάγκη μου να είσαι πράγματι καλά. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να μου πεις ψέματα για να καθησυχάσεις τις φοβικές μου σκέψεις. Θέλω την αλήθεια σου, μάτια μου. Θέλω να παλέψουμε μαζί αυτά που δεν παλεύονται αλλιώς. Θέλω στο «μαζί», που σου υπόσχομαι, να ξέρεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που όλα τα αντέχει αρκεί να έχει μονάχα ένα κι αυτό το ένα είσαι εσύ.

Μη μου στερήσεις τη δυνατότητα να κάνω τα πάντα για να είσαι καλά. Μη μου στερήσεις τη δυνατότητα να ακούσω αυτό που σε βασανίζει. Μη μου στερήσεις τη δυνατότητα να είμαι απλά κοντά σου όταν δε θα θες να μιλήσεις. Στο «Τι έχεις;» το «Τίποτα» δε θα ‘ναι ποτέ η κατάλληλη απάντηση. Γιατί εσύ έχεις εμένα κι εγώ έχω εσένα. Κι όλα λύνονται αρκεί να είμαστε ειλικρινείς με τους κόμπους μας. Αρκεί κάθε φορά που κάτι μπλέκεται να το ξεμπλέκουμε και να μην αφήσουμε το σχοινί να γίνει κουβάρι.

Έλα να καθίσουμε στο μπαλκόνι με τα πόδια στα κάγκελα και μια μπίρα στο χέρι. Βγάλε τα παπούτσια κι έλα να περπατήσουμε στην παραλία. Μπες στ’ αμάξι κι έλα να πάμε κάπου με θέα το τέρμα του ορίζοντα. Βάλε στο ράδιο να παίζει το αγαπημένο μας τραγούδι και πιάσε με απ’ το χέρι. Θα δεις πως τελικά όλα τα «καλά» που αποκρίθηκες κι υποκρίθηκες θα γίνουν «καλύτερα» όταν το βάρος που θα κουβαλούσες μόνος το κουβαλήσουμε μαζί.

Αυτά μας δένουν, ζωή μου. Αυτά που δεν κατάφεραν να μας χωρίσουν. Αυτά που μας βρήκαν αδύναμους και μας έκαναν δυνατούς. Να μη φοβάσαι. Ποτέ δε θα σκοντάψουμε στα εμπόδια που διακρίναμε πως υπάρχουν στο δρόμο μας. Μονάχα κινδυνεύουμε από αυτά που αρνούμαστε να δούμε. Γι’ αυτό και τώρα θα σε ρωτήσω και πάλι και θέλω στ’ αλήθεια να είσαι ειλικρινής. Είσαι καλά;