Κοιμάμαι ακόμα με τις μπλούζες σου

Γιατί άφησες όλη σου την πραμάτεια σπίτι μας; Δεν είναι σπίτι μας πια. Είναι μόνο δικό μου. Είναι αυτό το σπίτι που δεν ήρθες όταν επέλεξες να πας αλλού. Όχι στο πιο κάτω στενό ούτε σε κάποια μακρινή συνοικία της Αθήνας. Πήγες σε άλλη πόλη, έτσι, ελαφρά την καρδία και δίχως να το πολυσκεφτείς.

Τι κι αν πίστεψα στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», τώρα δε σε βλέπω τριγύρω. Κέρδισες, με έπεισες για το αντίθετο, δεν αξίζεις αρκετά. Μου έταξες μια ζωή που δεν είχες να δώσεις. Ήμουν στην αίθουσα αναμονής για μια καθημερινότητα που δεν έφτασε, κάπου θα έπεσε το αεροπλάνο των σπουδαίων ονείρων.

Και γύρισα σε αυτό το άδειο σπίτι που ήταν εξίσου προετοιμασμένο μ’ εμένα για εσένα, αλλά μας πρόδωσες. Τώρα τι να τα κάνω αυτά που έμειναν πίσω; Εμένα, το σπίτι, τα όνειρά μου, τα πράγματά σου. Τα μίσησα όλα και πιο πολύ εσένα. Ποτέ δεν είχες το θάρρος να με έχεις ολοκληρωτικά. Σοφός όποιος μας αποκάλυψε ότι δεν απέχει και πολύ η αγάπη απ’ το μίσος τελικά.

Το διαμέρισμα είναι σαν να βγήκε από περιοδικό, το έφτιαξα με τόσο μεράκι για να σε υποδεχτεί. Δεν μπορώ να το αφήσω. Δε θα αφήνω συνεχώς ό,τι αγαπώ. Εσύ έφυγες αυτοβούλως. Ίσως δε με αγάπησες όσο νόμιζες και νόμιζα. Αλλά όπου είσαι εσύ θα έπρεπε να είναι κι όσα σου ανήκουν. Οι μπλούζες σου, το άρωμά σου, οι αναμνήσεις που δημιούργησες.

Δεν τα θέλω, κάνε μου τη χάρη κι έλα όταν θα λείπω να τα πάρεις. Εγώ προσποιούμαι πως δεν υπάρχουν. Αλλά δεν τα καταφέρνω. Είχα αδειάσει τις ντουλάπες για να χωρέσουν  τα ρούχα του γραφείου, το κρεβάτι είναι πολύ μεγάλο για ένα άτομο κι εγώ συνήθισα να κοιμάμαι με τις μπλούζες σου. Ποτέ δε μου άρεσαν, αλλά τις συνήθισα.

Όλες απ’ την ομάδα με το όνομά σου στο πίσω μέρος. Καθιερώθηκαν από τότε που είχαμε δύο σπίτια και δεν είχα πιτζάμες στο δικό σου. Ούτε τόλμησα να φέρω. Είσαι από εκείνους που φοβούνται τη δέσμευση με κάτι τέτοιες κινήσεις. Τώρα που έχουμε πάλι δύο σπίτια, ξέμεινε μόνο η συνήθεια.

Καταραμένη συνήθεια που έγινε λατρεία, που με βασανίζει, που σε θυμίζει, εσύ διαλέγεις. Γιατί αν είναι τόσο κοντά η αγάπη με το μίσος, εγώ δεν ξέρω τι επικρατεί μέσα μου. Πιθανότατα αγαπώ ό,τι σε θυμίζει, αλλά μισώ να τα αγαπώ. Γιατί σε θυμίζουν όλα.

Συνήθεια, όμως, ήταν η παρουσία σου κι όχι η απουσία. Σκοπεύω να τη μάθω κι αυτήν. Θέλει μαγκιά ο έρωτας, μωρό μου. Κι εσύ δεν τη διαθέτεις. Δεν κατόρθωσες να υπερασπιστείς τα ίδια σου τα συναισθήματα, να αποδείξεις το «δεν αντέχω μακριά σου».

Αφού έφυγες μακριά μου, αντέχεις και θα αντέξω, θα βρω τον τρόπο. Οι επιλογές μας έχουν πάντα συνέπειες, να το θυμάσαι. Κι αφού «αντέχεις» να αφήσεις τα σχέδιά μας στη μέση και το κοριτσάκι σου να πονάει, αυτό το τελευταίο δε θέλει να γυρίσεις. Κουράστηκε.

Θέλει κάποιον που θα της φερθεί όπως της αρμόζει κι εσύ δεν ήθελες να είσαι αυτός. Τι να γίνει, χάσαμε, η ζωή έχει μαγικές στιγμές, αλλά δεν είναι παραμύθι. Αν κι εγώ ζούσα στο παραμύθι που τόσο αποτελεσματικά έπλασες για εμένα.

Τώρα μένει να ξαναπιστέψω σε αυτές τις μαγικές στιγμές, γιατί ευτυχώς ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχει αγάπη. Προς το παρόν θα τιμήσω τον πόνο, θα του αφιερώσω όσο χρόνο χρειάζεται, αλλά προτιμώ αυτόν από εσένα.

Προτιμώ να κοιμάμαι με τις μπλούζες σου παρά μαζί σου. Σου επιτρέπω να έρθεις στα όνειρά μου και μου επιτρέπω να σ’ αγαπώ. Δε χωράς πια στη ζωή μου εφόσον εγώ δε χώρεσα στη δική σου. Στο κάτω-κάτω ούτε στις μπλούζες σου χωράω, περισσεύω. Γι’ αυτό κέρδισες, με έχασες.