Μας αρέσει να σας κακομαθαίνουμε

Απ’ τη φύση μας άνθρωποι δοτικοί, παίρνουμε χαρά με το να προσφέρουμε και μεγαλύτερο δώρο απ’ το χαμόγελό σας δε θα μπορούσατε να μας δώσετε. Έτσι έχουμε μάθει να λειτουργούμε κι ενώ την έχουμε πατήσει ουκ ολίγες φορές, μυαλό δε λέμε να βάλουμε.

Είναι φορές που προσπαθήσαμε να το ελέγξουμε, που μετά από προτροπή άλλων είπαμε να δώσουμε λιγότερα, να κρατήσουμε και κάτι για μας. «Μην πέσεις πάλι με τα μούτρα», «Τι κατάλαβες που έδωσες τόσα στο παρελθόν;», «Κοίτα μην πάθεις τα ίδια πάλι». Και κάπου οι κουβέντες πιάνουν τόπο, για λίγο ακολουθήσαμε τις συμβουλές των ανθρώπων μας που στο κάτω-κάτω το καλό μας θέλουν. Συγκρατήσαμε την ανάγκη μας να προσφέρουμε όσα πιο πολλά μπορούμε, περιμέναμε να πάρουμε πριν δώσουμε. Το παίξαμε εκ του ασφαλούς. Αυτό όμως δεν είμαστε εμείς, αυτό είστε εσείς. Και καλά κάνετε.

Μπορεί και να ήταν καλύτερα αν είχαμε την ικανότητα να σκεφτόμαστε λογικά την κάθε μας κίνηση. Ίσως να μας έκανε καλό να χαρούμε το ίδιο προσφέροντας στον εαυτό μας όλα όσα δίνουμε αλλού. Πιθανό να είναι πιο σοφό να ικανοποιούμαστε απ’ το να παίρνουμε παρά απ’ το να δίνουμε. Αυτό όμως δεν είμαστε εμείς κι ειλικρινά δε βρίσκω νόημα στο να πάμε κόντρα στη φύση μας.

Έχουμε συνηθίσει, ρε παιδί μου, να γεμίζουμε το μέσα μας με τη χαρά που προκαλούμε στους γύρω μας. Όταν κάποιος δικός μας χρειαστεί κάτι, η πρώτη σκέψη που θα μας έρθει στο μυαλό είναι να το φροντίσουμε εμείς, γιατί να την αγνοήσουμε;

Κάποιους θα τους φέρουμε σε δύσκολη θέση με όσα κάνουμε∙ θα σκεφτούν ότι αυτοί δίνουν λιγότερα. Άλλοι ίσως το εκμεταλλευτούν. Μερικοί θα αμφισβητήσουν, θα αναρωτηθούν μήπως αποσκοπούμε σε κάτι άλλο με την τόση γενναιοδωρία μας. Μπα, απλά έτσι μας λέει η ψυχούλα μας να λειτουργούμε κι εμείς συνηθίζουμε να την ακούμε.

Κατά βάθος ίσως να θέλουμε να δείξουμε στους άλλους πώς θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται. Πολύ θα θέλαμε να έχουμε κάποιον σαν εμάς να μας φροντίζει. Ίσως όταν δουν πόση χαρά παίρνουμε απ’ την ικανοποίησή τους, να το δοκιμάσουν κι αυτοί. Γιατί, ναι, θα μπορούσα να φτιάξω το δικό μου πρωινό κι εσύ το δικό σου, έτσι όμως ακυρώνουμε την αγάπη. Πόσο πιο όμορφο είναι να φτιάξουμε ο ένας στον άλλον; Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, η διαδικασία όμως θα μας φέρει πιο κοντά, θα μας κάνει λίγο πιο «ανθρώπους».

Θα δεχτούμε ότι θα βρεθούμε εκτεθειμένοι, θα δεχτούμε ότι ίσως να μην εκτιμηθούν όσα κάνουμε. Μπορεί μια μέρα να πάρετε όσα σας δώσαμε και να πάτε παρακάτω. Δεν είμαστε αφελείς, αντίθετα με ό,τι πιστεύετε.  Μες στο παιχνίδι είναι αυτά κι οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε.  Οι άμυνες, όμως, δε μας ταιριάζουν, έχουμε μάθει να τα παίζουμε όλα για όλα.

Δε θα προσπαθήσουμε καν να τιθασεύσουμε την ανάγκη μας να δίνουμε, έτσι είμαστε φτιαγμένοι,  βρε αδερφέ.

Δεχτείτε, λοιπόν, κι εσείς ότι θα σας κακομαθαίνουμε, ότι για να μας γνωρίσετε στ’ αλήθεια θα πρέπει να μας αφήσετε ελευθέρους να προσφέρουμε απλόχερα κι ίσως στο τέλος να μάθετε και κάτι από μας.  Δεχτείτε, όμως, ότι αφού ζήσετε με κάποιον που πραγματικά θέλει να δίνει, δε θα μπορείτε να συμβιβαστείτε με τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.