H ιεροτελεστία του πρώτου ραντεβού

Το πολυπόθητο πρώτο ραντεβού έχει κανονιστεί, μα οι χτύποι της καρδιάς σου μόνο κανονικοί δεν είναι. Το άγχος της πρώτης φοράς είναι πάντα μεγάλη υπόθεση, θέλουμε να τα κάνουμε όλα σωστά και τις περισσότερες φορές αυτό λειτουργεί αντίθετα. Οι σκέψεις και τα σενάρια που τριγυρίζουν στο μυαλό μας είναι πολλά κι είναι δύσκολο να τα βάλουμε σε μια σειρά. Η πιο εύκολη απόφαση είναι να φερθούμε φυσιολογικά, να είμαστε ο εαυτός μας. Κατά πόσο, όμως, μπορούμε να είμαστε χαλαροί όταν απέναντί μας βρίσκεται κάποιος που γνωρίζουμε ελάχιστα.

Η προετοιμασία του ραντεβού αρχίζει ώρες πριν την καθορισμένη ώρα, θέλουμε να δείχνουμε υπέροχοι γι’ αυτό και δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στον εαυτό μας. Ένα καυτό μπανάκι είναι η αρχή, το νερό που τρέχει επάνω μας μάς χαλαρώνει και μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε την κάθε μας κίνηση και την κάθε μας λέξη. Πράγμα ανούσιο, στην τελική, γιατί όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, όλο το σύμπαν χασκογελάει και κάνει τα δικά του.

Το ξυραφάκι περνά αργά με προσοχή από όλα τα μέρη του σώματος που θέλουμε να δείχνουν υπέροχα και μαλακά. Όχι φυσικά, δε σκεφτόμαστε αν θα καταλήξουμε στο ίδιο κρεβάτι, αλλά για καλό και για κακό ας το κάνουμε κι αυτό το βήμα. Βγαίνοντας απ’ το ντους, μυρωδάτοι και καθαροί κοιτάζουμε λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη, μια ενθαρρυντική κουβέντα προς το άτομό μας πάντα βοηθά στην ψυχολογία. Φτου μας, λοιπόν, κουκλάκια ζωγραφιστά είμαστε.

Επόμενη μέριμνά μας  είναι τα ρούχα, ανοίγουμε την ντουλάπα και κοιτάζουμε όλες μας τις επιλογές με προσοχή. Τι θα μας ταίριαζε καλυτέρα; Πιο στιλ να εξακολουθήσουμε; Ένα απλό ντυσιματάκι η μια πιο ξεχωριστή εμφάνιση; Κάτι πιο σέξι; Πάει, τέλειωσε, δεν πρόκειται να αποφασίσουμε μόνοι μας, χρειαζόμαστε άμεσα τη βοήθεια του κοινού. Η ομαδική συνομιλία με τους κολλητούς είναι η σωτηρία μας σε κάτι τέτοιες στιγμές.

Ομαδική βιντεοκλήση, ομαδικές αποφάσεις, ε, δε θα πάρουμε όλες τις ευθύνες επάνω μας. Ας πάρουν ένα μερίδιο κι αυτοί στις πλατούλες τους. Πασαρέλα κανονικότατη στήνουμε μπροστά στα ματιά τους και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια κάθε φορά που κάνουμε γκριμάτσες φωτομοντέλου και ποζάρουμε μπροστά στην κάμερα. Πάλι καλά που έχουμε και τα κολλητάρια μας και ξεχνάμε για λίγο το άγχος μας. Τώρα το διασκεδάζουμε.

Βέβαια, το άγχος είναι άγχος και μας τριγυρνά συνέχεια. Επόμενος λόγος φυσικά είναι η συμπεριφορά μας. Σκεφτόμαστε την κάθε μας κίνηση, απ’ τις χαιρετούρες μέχρι το καληνύχτισμα. Τα λέμε και με τους φίλους μας, παίζουμε παιχνίδια ρόλων και στήνουμε ολόκληρες υποθετικές κουβέντες για να μην αφήσουμε τίποτα στην τύχη. Κάνουμε λες και δεν έχουμε ξανασυναντήσει άνθρωπο στη ζωή μας, σαν να μας είχαν κλεισμένους σε μπουντρούμι κι η πρώτη μας επαφή με τον έξω κόσμο είναι ένα ραντεβού.

Είμαστε κι ατσούμπαλοι εκ γενετής οι περισσότεροι ανάθεμά μας. Αν στραβοπατήσουμε και σωριαστούμε φαρδιά πλατιά μπροστά στον άλλο, ποια γη θα ανοίξει να μας καταπιεί; Κι αν πετάξουμε καμιά κοτσάνα και του έρθει κατά κούτελα του ανθρώπου; Τότε τι; Όλα αυτά τα ερωτήματα απευθύνουμε στον εαυτό μας, αλλά και στα πρόσωπα που μας κοιτάν απ’ την οθόνη και κοροϊδεύουν την ανασφάλειά μας. Είναι δύναμη ο αυτοσαρκασμός, τελικά, μας εκνευρίζει που μας κοροϊδεύουν, αλλά και εμείς δεν πάμε πίσω. Πρώτα εμείς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Όσες φορές και να τα επεξεργαστούμε τα πράγματα, τίποτα δε θα γίνει όπως το έχουμε πλάσει στο μυαλό μας. Πάντα κάτι θα στραβώσει και θα πάρουν διαφορετική τροπή τα πράγματα. Όσο και να προετοιμαζόμαστε σωματικά και ψυχολογικά, στην πραγματικότητα θα πιαστούμε απροετοίμαστοι μπροστά στα γεγονότα. Έχουμε να κάνουμε με άλλο άτομο, που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά του.

Ίσως όλα πάνε καλά, ίσως κυλήσουν όλα ομαλά και βγει κάτι θετικό. Το σίγουρο είναι ότι η καλύτερη απόφαση είναι να είμαστε ο εαυτός μας, τότε όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Αν αρέσουμε στον άλλον, τουλάχιστον θα του αρέσουμε γι’ αυτό που είμαστε κι όχι για κάτι που προσποιούμαστε.

Στα πρώτα ραντεβού δείχνουμε την καλύτερη εκδοχή του πραγματικού μας εαυτού, στις ομορφιές του μοσχομυριστοί και σέξι. Αυτή είναι η εικόνα, στις συζητήσεις όμως δε χρειάζεται να κρυβόμαστε. Κι ας πετάξουμε κοτσάνες, τουλάχιστον θα είμαστε εμείς.