Οι δυνατές φιλίες δεν απειλούνται απ' τους έρωτες

Αγαπημένο μου φιλαράκι,

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σου αυτά που σκέφτομαι, αφού απομακρυνθήκαμε εξαιτίας της κακής –όπως ισχυρίζεσαι– συμπεριφοράς μου απέναντι στο άλλο σου μισό. Όλοι οι κατηγορούμενοι, άλλωστε, δικαιούνται να απολογηθούν.

Ναι, η αλήθεια είναι ότι απ’ την αρχή δεν είδα το όλο θέμα με καλό μάτι. Ο έρωτάς σου έπεσε σαν μετεωρίτης ανάμεσά μας. Ξαφνικός, δυνατός και καταστροφικός, για μένα τουλάχιστον, που με εκτόπισε απ’ τον πλανήτη της φιλίας μας σαν τους ανυποψίαστους δεινόσαυρους της προϊστορικής εποχής. Προσπάθησα να ελέγξω τα αρνητικά μου συναισθήματα, να ξέρεις.

Όσο πιεζόμουν όμως να νιώσω συμπάθεια, τόσο αισθανόμουν το αντίθετο. Και  να, μου ξέφυγε λίγη καφρίλα στην πορεία. Για την ακρίβεια, έβλεπα το αντικείμενο του πόθου σου κι ήθελα να το εξαφανίσω. Έβγαζα έμμεση επιθετικότητα, χλεύαζα, ειρωνευόμουν, μείωνα. Έδειξα τα δόντια μου σε έναν άνθρωπο που το μόνο του παράπτωμα ήταν ότι μονοπώλησε το ενδιαφέρον σου.

Ωστόσο, ένα μικρό ελαφρυντικό θα μπορούσες να μου δώσεις. Δεν το λες και εύκολο για μένα να σε ψάχνω και να μην είσαι πλέον online, όταν 25 ώρες το 24ωρο δήλωνες πάντα «παρών». Σκέψου μόνο πως απ’ το νηπιαγωγείο εντοπίζεσαι σε όλες μου τις αναμνήσεις. Μαζί οι πρώτες μας βόλτες στην παιδική χαρά, μαζί στα πάρτι, μαζί στις πρώτες κοπάνες, μαζί στις πρώτες καψούρες και στα πρώτα μεθύσια, μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες.

Εγώ ξέρω πότε έδωσες το πρώτο σου φιλί κι αν πράγματι ήταν τόσο μεθυστικό όσο περιέγραφες την επόμενη μέρα στην παρέα -είχες αηδιάσει γιατί μύριζε γαριδάκια. Εσύ ξέρεις πόσες πρόβες έκανα στον καθρέφτη μέχρι να καλέσω τον κρυφό μου έρωτα για να βγούμε και πόσο ρεζίλι έγινα που η πρώτη μου λέξη ήταν ένα ηχηρότατο ρέψιμο!

Ένιωσα απόρριψη. Ότι παραγκωνίστηκα. Δεν άφησες πολύ χρόνο για μένα στην καθημερινότητά σου. Πήγα τις προάλλες σινεμά και δεν είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο της προκοπής για να σχολιάσω. Ήρθε προχθές στην παρέα ο Μήτσος με το περίεργο τσουλούφι και δεν μπορούσα να μοιραστώ με κανέναν τα ιδιαίτερα αστεία μας. Άσε που δεν ξέρω να βγάζω καλές σέλφι γιατί εσύ κατέχεις την τέχνη της τάχα «αυθόρμητης» πόζας.

Το χειρότερο βέβαια ήταν όταν συνειδητοποίησα πως πάψαμε να θυμίζουμε το αχτύπητο δίδυμο των γέρων του Muppet Show, που σαρκαστικά σχολιάζαμε τα πάντα. Μοιάζουμε πλέον με  τον Roadrunner και το Coyote. Και μάντεψε σε ποιον έπεσε ο κλήρος να πάρει τον άχαρο ρόλο του ανεπιθύμητου Coyote…

Εντάξει, το παραδέχομαι. Ο άνθρωπός σου δε φταίει σε τίποτα. Μάλιστα απ’ την αρχή έκανε ό,τι μπορούσε για να με προσεγγίσει, δε λέω… Κι εσύ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, παρά την έντονη επιθυμία σου να ζήσεις αυτό το πρωτόγνωρο πάθος στο έπακρο, προσπάθησες να κρατήσεις μια καλή ισορροπία μαζί μου. Αλλά εγώ, όσο ένιωθα ότι χάνω έδαφος, τόσο βυθιζόμουν στα ανταγωνιστικά μου συναισθήματα.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δικαιούσαι να το ζήσεις όπως εσύ θέλεις. Με όλη του την ένταση, χωρίς να έχεις τρίτους να σε αποσυντονίζουν. Κατά βάθος, ίσως και να ζήλευα λίγο που δεν έχω βρει κάτι αντίστοιχο. Κι ίσως, ενδόμυχα, να μην ήθελα να δεχτώ πως η δική σου ευτυχία με έφερνε αντιμέτωπο με τη δική μου μιζέρια.

Όχι, αυτοκολλητάκι, δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Οι φίλοι συνοδεύουν διακριτικά και δε φρενάρουν. Συναισθάνονται χωρίς να συγχωνεύονται. Βοηθούν ο ένας την εξέλιξη του άλλου και δε γίνονται εμπόδιο, διευκολύνουν. Οφείλω να θυμάμαι πως οι δυνατές φιλίες δεν απειλούνται απ’ τους έρωτες. Αντιθέτως, εμπλουτίζονται γιατί η χαρά του φίλου πολλαπλασιάζεται όταν τη μοιράζεται.

Από ‘δω και στο εξής η φιλία μας θα είναι ο χώρος που μέσα εκεί θα κατοικούν η ανιδιοτέλεια κι η απελευθερωτική αγάπη. Και ίσως είναι καλύτερα που ο χώρος αυτός άνοιξε.  Ευκαιρία και για μένα να ανοίξω και τα δικά μου φτερά.

Εύχομαι σύντομα η φιλία μας να θυμίζει τον Αστερίξ και τον Οβελίξ.

Θα μοιραζόμαστε μαζί υπέροχα γεύματα, θα συμμαχούμε στις δυσκολίες, αλλά θα αποσυρόμαστε ευγενικά όταν o ένας απ’ τους δύο αποφασίζει να απαρνηθεί το αγριογούρουνό του για χάρη του έρωτα.