Σε τσακωμούς και πλάκες λέγονται οι αλήθειες

Πόσες φορές ακούσαμε πράγματα που μας πείραξαν ή που μας στενοχώρησαν πολύ κατά τη διάρκεια ενός τσακωμού ή μιας πλάκας; Πολλές! Άτομα που αγαπάμε και μας αγαπάνε, ξεστόμισαν ατάκες που δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα ακούσουμε από αυτούς κι ύστερα, όταν είδαν πόσο σοκ προκάλεσε ο λόγος τους, πέταξαν ένα «πού πήγε το χιούμορ σου;» ή ένα «δε μιλούσα εγώ, φταίει που είχα νεύρα» για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να απαλύνουν κάπως την άσχημη αίσθηση που προκάλεσαν τα λεγόμενά τους.

Πολλές φορές αυτά που λέμε «για πλάκα» ή πάνω στα νεύρα μας, έχουν κρυμμένη μέσα τους μια δόση αλήθειας. Είναι απόψεις που βρίσκονταν εκεί για  πολύ καιρό και περίμεναν την κατάλληλη –ή την πιο ακατάλληλη– στιγμή για να βγουν στην επιφάνεια. Συνήθως είναι παράπονα που δεν είχαμε το θάρρος να κάνουμε και παρατηρήσεις που δεν τολμήσαμε να εξωτερικεύσουμε. Για αυτό, όταν μας ξεφεύγουν κατά τη διάρκεια ενός τσακωμού ή στο πλαίσιο μιας πλάκας, σπεύδουμε να τα μπαλώσουμε όπως-όπως λέγοντας τις γνωστές σε όλους μας ατάκες «πλάκα κάνω, δεν το εννοούσα» και «πάνω στα νεύρα μου το είπα, δεν το εννοούσα».

Όχι, φίλε μου, το εννοούσες. Το εννοούσες και μάλιστα, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν κάτι που πίστευες εδώ και καιρό. Και καλά θα κάνεις να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και να παραδεχτείς ότι αυτά που είπες τα πιστεύεις πέρα για πέρα. Κι αφού κατάφερες να τα ξεστομίσεις επιτέλους, υποστήριξέ τα κιόλας και μην τα παίρνεις πίσω.

Το «πλάκα κάνω» και το «πάνω στα νεύρα μου» πρέπει να καταργηθούν απ’ τη λίστα δικαιολογιών του 2018. Είναι απόλυτα εκνευριστικές, στερούνται πρωτοτυπίας και πέρα από αυτό, όλοι ξέρουμε ότι και πλάκα δεν έκανες κι ότι το εννοούσες.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι στην εποχή των social media, όπου τα μηνύματα δίνουν και παίρνουν, έχει εφευρεθεί κι αυτό το εκνευριστικό emoji που αποτελεί τον ορισμό του «πλάκα κάνω». Όλοι ξέρουμε για ποια φατσούλα γίνεται λόγος, για αυτή με το προσωπάκι που κλαίει απ’ τα γέλια. Που την κολλάμε μονίμως σε ό,τι λέμε μεταξύ αστείου και σοβαρού, για να δηλώσουμε την «αθώα» πρόθεσή μας να αστειευτούμε. Τη χρησιμοποιείς για να πεις πράγματα που θες πολύ, αλλά φοβάσαι μην παρεξηγηθούν κιόλας. Κι αφού την κολλήσεις στο τέλος κάθε φράσης σου, κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για τίποτα, γιατί εσύ το είπες «για πλάκα».

Στην περίπτωση του τσακωμού τώρα, τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Προφανώς, άνθρωποι είμαστε και κάποιες φορές είμαστε λίγο υπερβολικοί. Λέμε περισσότερα από όσα χρειάζεται, ουρλιάζουμε, κοπανάμε και καμιά πόρτα. Σίγουρα, λοιπόν, κάποια από αυτά που ακούγονται σε έναν τσακωμό δεν είναι αλήθειες. Το δύσκολο, όμως, είναι να ξεχωρίσεις τις υπερβολές απ’ τις καλά κρυμμένες πεποιθήσεις του άλλου.

Θα χρειαστούν άπειρες συζητήσεις και «σου ‘πα-μου ‘πες» μέχρι να καταλήξετε στο τι ισχύει στα αλήθεια και στο τι ειπώθηκε όντως εξαιτίας νεύρων. Στο τέλος, μάλιστα, θα καταλάβεις ότι πολλές φορές δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα απ’ το να εμπιστευτείς τον συνομιλητή σου όταν θα σου κάνει το διαχωρισμό ανάμεσα σε αλήθεια και «πάνω στα νεύρα μου».

Θα μπορούσαμε, βέβαια, να διευκολύνουμε κατά πολύ τους εαυτούς μας και την επικοινωνίας μας, αν αντί να κρατάμε μέσα μας το κάθε παράπονο μέχρι να σκάσουμε αποφασίζαμε να το εξωτερικεύουμε τη σωστή στιγμή για να το λύσουμε ήρεμα κι ωραία. Κι έτσι, θα ξεμπερδεύαμε μια και καλή και με τα «για πλάκα» και με τα «πάνω στα νεύρα μου».