Γράφει η Α.Μ.
Πίσω από κάθε αγαπημένο τραγούδι υπάρχει μία ιστορία. Πίσω από κάθε τραγούδι υπάρχει συνήθως ένα πρόσωπο, που έχει ασκήσει τέτοια επιρροή πάνω μας, ώστε να φτάσουμε σε σημείο να συνδέσουμε ένα τραγούδι μαζί του.
Δεν ξέρω κατά πόσο υγιές είναι αυτό, πάντως έχει δύο, αντικρουόμενα αποτελέσματα. Το πρώτο είναι ότι κάθε φορά που σου λείπει αυτό το άτομο, θα παίξεις το συγκεκριμένο τραγούδι, απλώς για να θυμηθείς πώς ένιωθες εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που έκανες τη σύνδεση. Απαλύνεται ο πόνος και νιώθεις λιγότερο κενός μέσα σου.
Θυμάσαι όλες τις όμορφες στιγμές σας, όλες τις στιγμές που σε έκανε χαρούμενο απλώς επειδή σου χαμογέλασε ή σε αγκάλιασε. Θυμάσαι τα πρώτα καβγαδάκια που ήταν τόσο χαριτωμένα αλλά και γελοία, που τώρα όταν τα θυμάσαι δεν μπορείς παρά να γελάσεις. Το πρώτο σας φιλί, την πρώτη φορά που κάνατε έρωτα ή την πρώτη φορά που ανταλλάξατε «σ’αγαπώ».
Όμως υπάρχει κι η δεύτερη περίπτωση, το δεύτερο αποτέλεσμα. Να μισείς ένα τραγούδι. Να μη θες να το ακούσεις ξανά, ακριβώς γιατί στον θυμίζει. Σου θυμίζει όλες τις επιλογές που έκανες, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν λάθος, σου θυμίζει όλες τις φορές που εσύ προσπάθησες κι εκείνος πέταξε τις προσπάθειές σου στα σκουπίδια, όλα τα ψέματα και τις υποσχέσεις που ακολούθησαν. Πού να ‘ξερες! Πώς θα μπορούσες να μαντέψεις την κατάληξη; Είμαι αισιόδοξη και θετική, όμως γνωρίζω πολύ καλά, ότι κατά 99%, συμβαίνει η δεύτερη περίπτωση.
Είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσεις ν’ ακούς αυτό το τραγούδι χωρίς να πονάς, χωρίς να νιώθεις κάποιο κενό ή παράπονο. Παράπονο. Γιατί να καταλήξουν έτσι τα πράγματα; Γιατί έπρεπε να μου καταστρέψεις το αγαπημένο μου τραγούδι; Δεν το μετανιώνω. Μπορεί να μου πήρες ένα τραγούδι, αλλά τουλάχιστον ένα κομμάτι της ψυχής μου ζει μέσα σου.
Γιατί μέσα απ’ αυτό το τραγούδι σου έκανα σαφές, πόσο αληθινά είναι τα συναισθήματά μου και πόσο πολύ πίστεψα σε μας. Κι ας μην το έμαθες ποτέ. Κι ας μην έμαθες ποτέ ότι κάθε φορά που σε σκέφτομαι το ακούω, ή ακόμη ότι σε συνέδεσα μ’ αυτό εξαρχής.
Δεν πειράζει, μωρό μου, μου φτάνει που το ξέρω εγώ. Γιατί εγώ δε φοβάμαι ν’ αγαπήσω, δε φοβάμαι την απόρριψη, ούτε να τσαλακώσω τον εαυτό μου για κάποιον που αγαπάω.
Οπότε πάρε το τραγούδι, πάρε κι ένα μέρος του τσαλακωμένου, πλέον, εαυτού μου, και πήγαινε στο καλό. Να προσέχεις.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
