Εμείς οι «κλαψιάρηδες»

Υπάρχουν γύρω μας ορισμένοι άνθρωποι που είναι ιδιαίτερα ευσυγκίνητοι. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους κι είναι αδύνατον να καταπιέσουν τα συναισθήματά τους, ακόμη κι αν βρίσκονται μπροστά σε ξένο κόσμο!

Όλοι μας γνωρίζουμε τέτοια αξιαγάπητα πλάσματα ή κατά καιρούς μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να έχουμε βρεθεί σε αυτήν τη συναισθηματική φάση. Το κλάμα, γενικά, κάνει καλό! Όλοι γνωρίζουν πως τα δάκρυα καθαρίζουν την ψυχή, επομένως όσο πιο συχνά κλαις, τόσο πιο αστραφτερά πεντακάθαρο διατηρείς τον εσωτερικό σου κόσμο. Τι, όχι;

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, πάντως εμείς οι «κλαψιάρηδες» μπορούμε να συγκινηθούμε με πράγματα που εσείς οι σκληρόκαρδοι και ψυχροί τύποι δε θα καταλάβετε ποτέ. Αρχικά, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε κάποιον να κλαίει –είτε τον ξέρουμε είτε μας είναι παντελώς άγνωστος– και να μην αρχίσουμε να κλαίμε κι εμείς μαζί του. Η συγκίνηση είναι τέτοια που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους εαυτούς μας, επομένως αρχίζουμε το μοιρολόι, κάνοντας συμπαράσταση και γεμίζοντας άγχος για τα προβλήματα τρίτων.

Επίσης, αν διαβάσουμε ένα συγκινητικό βιβλίο, ή αν δούμε μια ταινία με άσχημο τέλος –ειδικά αν συμπεριλαμβάνει κάποιον θάνατο ή την εγκατάλειψη ενός ζώου– τότε πάλι δίνουμε ρεσιτάλ δακρύων μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Συνήθως, οι άλλοι γύρω μας, μας κοιτάνε και γελάνε, λέγοντας: «καλά ντε, πώς κάνεις έτσι, μία ταινία ήταν, καθαρά προϊόν μυθοπλασίας», αλλά αυτοί δεν ξέρουν πόσο πολύ έχουμε ταυτιστεί και πόσο δική μας έχουμε κάνει αυτήν την ιστορία.

Ξεκάθαρα το συναισθηματικό μας IQ είναι κλάσεις ανώτερο από αυτό που έχετε ορισμένοι που δεν κλαίτε, ακόμη κι αν σας καθαρίζουνε κρεμμύδια! Ενώ εμείς, τα ευσυγκίνητα, ταπεινά χαμομηλάκια, μέχρι και τον ύπνο μας μπορούμε να χάσουμε, αν υποψιαστούμε πως πληγώσαμε κάποιον με τη συμπεριφορά μας.

Όπως καταλαβαίνετε, δε μας θέλετε δίπλα σας σε τρένα, αεροδρόμια, ΚΤΕΛ, λιμάνια κι οπουδήποτε αλλού μπορεί να συμβεί ένας επίπονος αποχωρισμός. Βρε, δεν πα’ να ‘ναι και για κάτι μέρες μόνο, εμείς θα θρηνήσουμε μέχρι τελικής πτώσεως, κύριε! Θα κλάψουμε, θα αγχωθούμε, θα νομίζουμε πως δε θα σας ξαναδούμε, θα φοβόμαστε μήπως ξεχάσετε το γλυκύτατο προσωπάκι μας κι εννοείται θα σας πάρουμε τηλέφωνο μόλις αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε από κοντά σας.

Μέχρι κι αδιάβροχες μάσκαρες βγήκαν για να μη βάλουμε στοπ στο κλάμα μας. Κλάψε ελεύθερα, διατηρώντας πάντα το στιλ και τη γοητεία σου. Για εμάς, λοιπόν, που δε βγαίνουμε απ’ το σπίτι αν δε διπλοτσεκάρουμε ότι κουβαλάμε χαρτομάντιλα, η ζωή δεν είναι τόσο εύκολη. Ειδικά, αν συμβεί κάτι στη δουλειά και χρειαστεί να διαφωνήσουμε ή να υποστηρίξουμε με σθένος την άποψή μας μέχρι να δικαιωθούμε τότε είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας, τα οποία έχουν προκληθεί λόγω των νεύρων και της υπερέντασης της στιγμής.

Ας δεχτούμε, όμως, ότι υπάρχουν κι ορισμένοι άνθρωποι που δραματοποιούν καταστάσεις και συναισθήματα σε υπερβολικό βαθμό. Η γνωστή σε όλους μας με τον χαρακτηρισμό «drama queen», αφού το μόνο που αποζητάει είναι την προσοχή των άλλων. Κάπως έτσι, υπομοχλεύεται το απλό κι αυθεντικό δάκρυ, που κυλάει αβίαστα μέσα από αληθινές σπαραχτικές καταστάσεις, χωρίς να αποσκοπεί στην ενδυνάμωση εγωιστικών ορέξεων! Να τα λέμε κι αυτά!

Για εμάς, λοιπόν, που το δάκρυ το έχουμε στο τσεπάκι μας και κλαίμε από καρδιάς, χωρίς να είμαστε σε θέση να συγκρατηθούμε, το «cry me a river» είναι ολοφάνερα το τραγούδι μας. Δε γνωρίζω αν αυτή η ευαισθησία είναι έμφυτη ή αν την καλλιεργήσαμε μέσα στα χρόνια, πάντως αν μπλέξεις μ’ αυτήν δύσκολα την αποχωρίζεσαι.

Αν είσαι κι εσύ, λοιπόν, μια σύγχρονη Μάρθα Βούρτση, που βουρκώνει σε χρόνο ντετέ, μη νιώθεις άσχημα∙ είμαστε πολλοί εκεί έξω, με δεκαπέντε τόνους κλικ παραπάνω ευαισθησίας!