Οι χειρότεροι εκβιαστές είναι τα αδέρφια μας

Όσοι είναι μοναχοπαίδια δε θα καταλάβουν ποτέ πώς είναι να εξαρτάται ένα μικρό πλασματάκι απ’ τη συμπεριφορά σου. Ξαφνικά απ’ τη στιγμή που εμφανίζεται το νέο μέλος της οικογένειας αποκτάς στην πλάτη σου το βάρος του ειδώλου. Απ’ τη μια μέρα στην άλλη περνάς απ’ τη φάση του χαϊδεμένου πρωτότοκου σε δευτερεύοντα ρόλο ή τουλάχιστον έτσι το βλέπεις εσύ.

Τα πρώτα χρονιά νομίζεις πως όλοι ασχολούνται με το μικρότερο αδελφάκι σου και πως εσύ κι οι ανάγκες σου περνάτε απαρατήρητοι. Στην πραγματικότητα, όμως, ο ρόλος σου σε όλη αυτή τη φάση είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτό που πιστεύεις.

Όσο μεγαλύτερη είναι η διάφορα ηλικίας μεταξύ σας τόσο μεγαλύτερη είναι η σχέση που σας συνδέει, υπάρχει αυτή η απίστευτη αδυναμία που νιώθεις όταν είσαι δίπλα τους. Θέλεις να το παίξεις προστάτης και να στέκεσαι δίπλα του βράχος και να το βοηθάς σε ό,τι χρειαστεί.

Η αλήθεια είναι το παραχαϊδεύεις το μικρό με τη συμπεριφορά σου, χάνεις το κύρος σου σαν πρότυπο, αφού δεν μπορείς να υψώσεις ανάστημα μπροστά στα παιχνιδιάρικα ματάκια που σε κοιτάζουν και σου ζητούν πολλές φόρες τον ουρανό με τα άστρα. Κάθε επιθυμία του είναι διαταγή για εσένα και βαράς προσοχή κάθε φορά που απ’ τα χείλη του ακούγεται το όνομά σου.

Όλα αυτά είναι εντάξει μέχρι μια ηλικία, όσο μεγαλώνει, όμως, έχει και περισσότερες απαιτήσεις από εσένα. Επιζητάει την προσοχή σου συνεχώς και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποσπάσει. Σε θέλει standby 24/7, ετοιμοπόλεμο κι ορεξάτο για παιχνίδια και βόλτες. Θέλει να είναι δίπλα σου και να μαθαίνει από εσένα, αντιγράφει τις κινήσεις σου και δε σε αφήνει σε ησυχία ούτε στιγμή.

Δεν μπορεί να καταλάβει ότι θέλεις κι εσύ τον χρόνο σου, κάποιες στιγμές για τον εαυτό σου. Έχει μάθει να σε έχει του χεριού του, ακριβώς γιατί μέχρι τώρα δεν του έχεις χαλάσει κανένα χατίρι. Ξέρεις, όμως, μέσα σου ότι αυτή η συμπεριφορά πρέπει να σταματήσει, χρειάζεσαι κι εσύ τον προσωπικό σου χώρο. Πώς κόβεις τον αέρα που έχει πάρει τώρα, αφού εσύ ο ίδιος τον έχεις δώσεις;

Στο πρώτο «όχι» που θα ακούσει, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Κλάματα, φωνές και τσιρίδες είναι η πρώτη αντίδραση που μπορείς να περιμένεις. Το επόμενο βήμα είναι να τρέξει στη μαμά σας να κάνει τα παράπονά του και να την παρακαλέσει να σου πει καμιά κουβέντα, μπας κι αλλάξεις γνώμη. Εσύ φυσικά βράχος στη θέση σου, δε θα περάσει το δικό του αυτή τη φορά, ας περάσει και το δικό σου, έτσι για την αλλαγή. Η επόμενη κίνηση του μικρού σου «αντιπάλου» δε θα σου αρέσει και τόσο. Θέλει να σου επιβληθεί και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που έχει στην κατοχή του, όπως για παράδειγμα προσωπικά σου δεδομένα.

Ήθελες να του πεις «όχι», ε; Μάθε τώρα ότι κάτω απ’ τη μύτη σου είχες ένα κατάσκοπο και δεν το είχες πάρει χαμπάρι. Ξέρει τα πάντα για την προσωπική σου ζωή, για τον χωρισμό σου την προηγούμενη εβδομάδα, για την προχθεσινή σου χυλόπιτα, ακόμα και τα σχέδιά σου για το Σαββατόβραδο. Όλα αυτά που λέγατε με τα κολλητάρια σου στις πολύωρες online συζητήσεις σας, ακόμα και για τα ποτάκια που ήπιες στο πάρτι, που ήσουν μερικά βράδια πριν.

Ξαφνικά από μπροστά σου περνάνε όλα αυτά που έχεις πει κι έχεις κάνει μπροστά του, απ’ τα πιο αθώα μέχρι τα πιο ύποπτα. Τώρα εξηγούνται πολλά, ενώνεις κομμάτια και συνειδητοποιείς ότι απ’ τα δικά του χειλάκια έμαθε η μανά σου ότι καπνίζεις κι από εκείνον έμαθε η γιαγιά σου ότι δε σου αρέσει το παστίτσιο της, αλλά προσποιείσαι πως είναι το αγαπημένο σου για να πέσει το χαρτζιλίκι.

Αφού συνέλθεις απ’ το σοκ και σταθείς πάλι στα πόδια σου, έχεις να αντιμετωπίσεις face to face με το μεγαλύτερο εκβιαστή που ξέρεις. Άμα θες τώρα, μην τον πάρεις μαζί σου για καφέ ή μην πιάσεις στα χεριά σου το χειριστήριο του play station για να παίξετε διπλό. Απλά να είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτά που θα ακολουθούσουν. Πόσα μυστικά σου θέλεις να αποκαλυφθούν αυτή τη φορά; Και καλά αυτά που ξέρεις ότι έχουν ειπωθεί μπροστά του, τα υπόλοιπα πού τα πας; Αυτά που δεν είσαι σίγουρος αν έχει ακούσει, απλά έχεις μια υποψία.

Αυτά μας κάνουν τα αδέλφια μας, τα μικρότερα και κακομαθημένα πλάσματα που αγαπάμε και λατρεύουμε. Το παράξενο φυσικά είναι ότι όσο και να θέλουμε να τα πνίξουμε δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς το γέλιο και το κλάμα τους, χωρίς τη φασαρία που υπάρχει στο σπίτι όταν τρέχουν γύρω-γύρω ή τις φόρες που έχουν έρθει σε εμάς για συμβουλές και κορδωνόμαστε σαν πια έμπειροι και σοφοί.

Κόντρες θα υπάρχουν πάντα μεταξύ μας, μα στο τέλος της ημέρας είναι ακόμα αίμα μας, κομμάτι απ’ τη ζωή μας και μάλιστα αναπόσπαστο.