Οι κακοί επιβιώνουν αλλά δεν ευτυχούν

Κακός δε γίνεσαι, γεννιέσαι και δεν υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτό. Υπάρχουν πράγματι άνθρωποι που η ψυχή τους νοσεί. Μόνο μια άρρωστη ψυχή λειτουργεί με γνώμονα το μίσος, την κακία και την εκδίκηση. Η κοινωνία μας ολόκληρη νοσεί, επικροτώντας αυτές τις συμπεριφορές. Δίνοντας ακόμη και κίνητρο, ώστε να εξακολουθήσουν.

Καθόλου δε με απασχολεί τι έχετε περάσει, τι σας συνέβη, γιατί όλη αυτή η χολή πλημμυρίζει το μέσα σας. Καταλαγιάζει κάπως, μόνο όταν κάνετε έναν άνθρωπο να ντραπεί και να πονέσει. Ο κάθε ένας μας κουβαλάει το δικό του σταυρό κι αν κάπου μπορεί να επιδείξει κάποιος την ποιότητα και την αξία του, είναι όταν συνεχίζει να κοιτάει τον απέναντί του με συμπόνια παρά τα προβλήματα του, τις πληγές και την πίκρα του.

Όχι, δε σας δικαιολογώ για όλο αυτό το μίσος που προσπαθείτε να κρύψετε πίσω από ψεύτικα χαμόγελα – κι αυτό μόνο αν κάτι περιμένετε να κερδίσετε. Σε διαφορετική περίπτωση, ξεδιάντροπα ταπεινώνετε ανθρώπους που θεωρείτε «κατώτερούς» σας. Οι περισσότεροι θα βρείτε ή θα δημιουργήσετε θέσεις εξουσίας, μέσα απ’ τις οποίες θα έχετε πρόσβαση σε ανθρώπους που θα τους κάνετε να πιστέψουν πως σας έχουν ανάγκη. Μα μόνο έτσι, λοιπόν, έχετε υπόσταση, ανθρωπάκια; Μόνο με το φόβο και τον ψυχολογικό εκβιασμό;

Μάθετε, λοιπόν, πως όσες κολακείες κι αν δεχθείτε υπό αυτή τη σκιά, δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Το μόνο που έχει αξία στο πέρασμά μας είναι ο σεβασμός. Αυτός έρχεται μόνο φυσικά κι αβίαστα, απλά γιατί ο άλλος μπορεί να ξεδιαλύνει ένα φως μέσα μας. Αντίθετα το σκοτάδι που εσείς κουβαλάτε, δεν μπορεί παρά να φανερωθεί αργά ή γρήγορα και τότε θα δεχθείτε αυτό που αξίζετε, την απομόνωση και την απαξίωση. Όπως είχε πει κάποτε ο Νίκος Καζατζάκης: «Το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται».

Δε μιλώ για κανενός είδους τιμωρία, τιμωρίες δεν υπάρχουν. Όμως κάθε πράξη έχει συνέπειες και κόστος, είτε θετικό είτε αρνητικό. Ο νόμος της δράσης κι αντίδρασης διαφεντεύει ολόκληρο το σύμπαν, πιστέψατε πως θα εξαιρούσασταν εσείς; Όταν θα πέσει η μάσκα σας, κανείς δε θα θελήσει να παραμείνει γύρω σας. Μοναξιά, αυτή θα είναι η συνέπεια της δικής σας κακίας.

Δε θα υπάρξουν αληθινές στιγμές για εσάς. Χαρούμενες, αθώες στιγμές. Κι η ευτυχία τελικά είναι αυτό ακριβώς, αυτές οι στιγμές. Ούτε οι θέσεις ούτε οι πόζες. Είναι μικρές στιγμές που η καρδιά τραγουδά και που ο διπλανός μας μπορεί να ακούσει το τραγούδι της και να συγχρονιστεί με το ρυθμό. Η ένωση των ανθρώπων σε άυλο επίπεδο, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, αυτό είναι η ευτυχία. Κάτι που εσείς δε θα νιώσετε ποτέ, γιατί δεν έχετε την ικανότητα να λευτερώσετε τον εγωισμό σας, να λυγίσετε μπροστά σε μια συγκίνηση. Να γευθείτε αυτό το θαύμα, που ονόμασαν «ανθρώπινα συναισθήματα».

Όσο για εμάς που επιμένουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι, εξυπηρετικοί κι ειλικρινείς, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε ακόμη κι αφελείς. Τόση αλλοίωση στις αξίες μας και στις αρχές αυτού του κόσμου. Δεν πειράζει, όμως, εμείς είμαστε φτιαγμένοι από άλλα υλικά. Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε, δε θα μπορέσουμε ποτέ γίνουμε κυνικοί και ψεύτες ούτε και να παίξουμε με ανθρώπους.

Θα συνεχίζουμε να καλημερίζουμε τον κόσμο με ένα ειλικρινές χαμόγελο, θα βοηθάμε και θα έχουμε μια καλή κουβέντα για όλους, ακόμα κι όταν δεν είναι μπροστά. Επειδή έτσι γουστάρουμε κι όχι επειδή περιμένουμε να κερδίσουμε κάτι. Οι κερδισμένοι θα φανούν στον επίλογο της ζωής του καθενός.