Ποιος προτιμάει τη μοναξιά απ' την αγάπη;

Όμορφη και χαλαρή η εργένικη ζωή. Έχεις καλώς ή κακώς την ανεξαρτησία σου. Βγαίνεις, δε δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, ζεις για πάρτη σου με όλη τη σημασία. Μπαίνεις σπίτι, πετάς πράγματα δεξιά κι αριστερά, κοιμάσαι ακόμα και στο χαλί, πλένεις πιάτα δυο φορές την εβδομάδα, ενώ μαγειρεύεις πολύ σπανιότερα. Το σπίτι σου είναι σχεδόν πάντα γεμάτο από φίλους, φιλοξενείς κάθε μεθυσμένο κολλητάρι και σχεδόν όλοι τους έχουν κλειδιά για ώρα ανάγκης. Ναι, έχει ωραία πράγματα η εργένικη ζωή.

Πόσο, όμως, να το κάνεις κι αυτό; Κάποτε βαριέσαι, χορταίνεις, σε βασανίζει η εκκωφαντική σιωπή του ταβανιού. Κάποια στιγμή ζητάς εκείνον τον σύντροφο, που θες να μοιραστείς μαζί του την υπόλοιπη ζωή σου. Γιατί ωραία η εργένικη ζωή, αλλά σαν τη συγκατοίκηση και την κοινή ζωή με τον άνθρωπό σου δεν έχει.

Τι πιο όμορφο να ξυπνάς δίπλα στον άλλον; Να ξαπλώνεις δίπλα του και νιώθεις τόσο ήρεμος μέσα σου καθώς αγκαλιάζεις τον σύντροφό σου; Αισθάνεσαι πως κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει, να σε πληγώσει, να σε στεναχωρήσει.

Η συγκατοίκηση είναι σαν φοιτητικές διακοπές, ειδικά στην αρχή. Σχέδια για τη ζωή, πλάνα για το σπίτι, συζητήσεις επί συζητήσεων για το κοινό σας μέλλον, μέχρι να κλείσετε τα μάτια σας απ’ τη νύστα. Ενθουσιασμός στο έπακρο και συναισθήματα στο κόκκινο. Νιώθεις τόσο κοντά στον άλλον, που ούτε εσύ ο ίδιος δεν το πιστεύεις.

Γυρνάει ο σύντροφός σου στο κοινό σας σπίτι κι ο χώρος γεμίζει από ευτυχία. Ανυπομονείς να γυρίσετε κι οι δύο σπίτι και να περιποιηθεί ο ένας τον άλλον, να φάτε, να μοιραστείτε τα νέα της ημέρας, αλλά και να γελάσετε αγκαλιά στον καναπέ με καθετί που θα σας έρθει στο μυαλό. Είναι η δική σας ώρα, που τίποτα δεν μπορεί να τη χαλάσει και δεν επιτρέπετε σε κανέναν να τη διαταράξει.

Πόσο πιο όμορφο θα μπορούσε να είναι το συναίσθημα απ’ το να είσαι στο ίδιο σπίτι με τον σύντροφό σου και να μοιράζεστε τη ζωή σας. Να δίνετε και να παίρνετε. Να χαρίζετε και να σας επιστρέφονται διπλά απ’ τον άλλον. Τα συναισθήματα κι οι σχέσεις, άλλωστε, είναι ένα συνεχές δούναι και λαβείν. Κι αν δε χαρίσεις απ’ την ψυχή σου τότε δεν πρόκειται ποτέ να γευθείς τους καρπούς της συντροφικότητας, του μαζί, του δύο άνθρωποι σαν ένας.

Διότι αυτό συμβαίνει. Δε σκέφτεσαι πλέον σαν μονάδα, αλλά σαν ομάδα. Σκέφτεσαι τον άλλον σε κάθε απόφαση  που πρέπει να πάρεις, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του. Κι αυτό σε γεμίζει. Αφήνεις στην άκρη εγωισμούς, ατομικιστικές συμπεριφορές και μέσα σου νιώθεις πιο γενναιόδωρος, πιο σωστός άνθρωπος.

Ναι, η συγκατοίκηση θα πεις δεν είναι πάντα μια κυριακάτικη εκδρομή και θα συμφωνήσω. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Έχει χαρές, αλλά και λύπες. Σύμπνοια, αλλά και τσακωμούς. Αγάπη, αλλά και εκνευρισμό. Μα αυτό είναι το ωραίο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία γνωρίζεις τον άλλον, σε γνωρίζει κι εκείνος και μαθαίνεις να αγαπάς ακόμα και τα ελαττώματά του. Ακόμα, έχοντας στο πλάι σου τον άνθρωπό σου, είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε αναποδιά μπορεί να τύχει, γιατί κι αυτές μες στη ζωή είναι.

Μπορεί να φοβάσαι τη δέσμευση, μπορεί να μη νιώθεις έτοιμος για το μεγάλο βήμα και τη ριζική αλλαγή στη ζωή σου, μπορεί να λες πως «εμένα δε με αντέχει άνθρωπος». Χίλια δύο αντεπιχειρήματα μπορείς να βρεις. Αλλά όταν σου τύχει, μη φοβηθείς να το κάνεις. Δε θα το μετανιώσεις.

Ποιος, άλλωστε, προτιμάει τη μοναξιά απ’ την αγάπη;