Ωραία η ασφάλεια αλλά σαν την αξιοπρέπεια δεν έχει

Η ασυγκράτητη έλξη κι η αίσθηση του νέου φαντάζουν από καιρό όνειρα θερινής νυκτός κι όσο για τις πεταλούδες, που κάποτε οργίαζαν μέσα στο στομάχι σου, δεν έμεινε ούτε φτερό που να αποδεικνύει ότι κάποτε πράγματι ήταν θαμώνες εκεί μέσα.

Πρόκειται για το φαινόμενο της πολυετούς θητείας σε μια σχέση, που αρκετές φορές αποτελεί την απόδειξη για το ότι ακόμη και τα καλύτερα κάποτε τελειώνουν. Συνήθως, βέβαια, προτού καν σου δοθεί το απολυτήριο, αλλά ως επί το πλείστον μετά την άδεια απολύσεως.

Οι βραδιές που όλα γίνονταν Γης μαδιάμ έγιναν όσες κι οι εποχιακές γιορτές κάθε χρόνο, σε αντίθεση με την κρεβατομουρμούρα και τον πολυσύχναστο πονοκέφαλο που αποτελούν καθημερινό δελτίο ειδήσεων. Κι έπαψες να λατρεύεις τους καβγάδες σας, αφού πια φαντάζουν ως μια ακόμη υποχρέωση που οφείλεις να τηρήσεις στο συντροφικό σου συμβόλαιο.

Επικρατεί μια ηρεμία τη στιγμή που εσύ αποζητάς την απόλυτη αναστάτωση. Κι δεν ανυπομονείς, βρε παιδί μου! Ούτε σε νοιάζει πού και με ποιους θα βγει, τι ώρα θα γυρίσει, κι οτιδήποτε άλλο, τέλος πάντων, συνήθιζε να σε απασχολεί. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει πια αγάπη, αλλά που το ανθρώπινο ενδιαφέρον υπερτερεί έναντι του ερωτικού.

Και τι να πουν κι οι φίλοι; Έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λέγονται! Άσε που στα λόγια όλοι καλοί είμαστε και δη εμείς που η γλώσσα μας είναι πιο μεγάλη κι απ’ το 1,68 μπόι μας. Όπως και να ’χει –θέλοντας και μη– αυτοί θα το υποστούν το παρανοϊκό σου λογύδριο κι ως είθισται θα στηρίξουν την επιλογή σου, αφού σιγά να μην τους άφηνες και περιθώρια για οτιδήποτε άλλο.

Στέκεσαι μπροστά τους ωσάν φιλόσοφος που φλερτάρει με ρητά του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και μιξοκλαίγεσαι για τη ζωή σας, που κατάντησε μια καθημερινότητα χωρίς πρωτοτυπία, χωρίς παλμό και στιγμές ενθουσιασμού κι αλλοφροσύνης. Καταφέρνεις με τη βοήθειά τους να συλλέξεις μια λεπτομερή αναφορά της ωμής πραγματικότητας από αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία θα λειτουργήσουν ως το πιο ισχυρό αναλγητικό στην κατά βάθος γεμάτη τύψεις συνείδησή σου.

Το μοναδικό που σου επιτρέπεις να αισθανθείς είναι η ακατανίκητη επιθυμία να δώσεις μία και να τινάξεις πέρα τις βολεμένες καταστάσεις. Δεν είναι ορμόνες, δεν είναι τρέλα, αλλά ο φόβος σου. Ο φόβος πως αυτή η σχέση ίσως να σου στερεί τελικά περισσότερα απ’ όσα σου προσφέρει.

Και τους το επαναλαμβάνεις μέχρις ότου πείσεις ακόμη κι εσένα πως δεν είναι ότι δεν προσπάθησες. Κάθε άλλο! Προσπάθησες επί ματαίω να ενώσεις τα κομμάτια όλων αυτών των χρόνων για να ξαναδείς μία ταινία μικρού μήκους των παραγκωνισμένων πια ευτυχισμένων στιγμών σας, μήπως κι από αυτές κατάφερνες να χτίσεις ξανά ανάμεσά σας μια γέφυρα με πιο γερά θεμέλια αυτή τη φορά.

Κι αφού πάρεις και την έγκριση των φίλων αποφασίζεις πως, ναι, χρειάζεσαι επειγόντως ένα διάλειμμα. Αλλά επειδή θέλει κι ένα θάρρος άλφα επιπέδου συνεδριάζεις πρώτα με τον εαυτό σου επί τρεις εβδομάδες κι έπειτα καλείς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και το έτερον ήμισυ, αλλά, προς Θεού, όχι για να ρίξει και τη δική του πρόταση στο τραπέζι. Αυτή ακόμη κι αν την ακούσεις, έχεις προαποφασίσει να μη σηκωθείς απ’ την καρέκλα αν δεν τη βγάλεις νοκ άουτ.

Εντούτοις, αλίμονο μην και δεν του ξεκαθαρίσεις ευθαρσώς πως ουδεμία σχέση έχει αυτό το διάλειμμά σας με χωρισμό, αφού τρέμεις και μόνο στην ιδέα πως ίσως τελικά αυτές τις τάσεις φυγής σου να τις πληρώσεις και με το παραπάνω.

Έπειτα αγκαλιάζεσαι με την ομήγυρη και τραγουδάτε λυτρωτικά το Hallelujah! Ξεκινάει το ευλογημένο διάλειμμα των δέκα ημερών. Παραπάνω δε χρειάζονται για τον αγώνα επιβίωσης στην αισθηματική ζούγκλα. Είναι υπεραρκετές για να φακελώσεις τα ερωτικά «θέλω» της σημερινής πλειονότητας και να τα κάψεις με φρίκη, συνειδητοποιώντας πως τελικά η σχέση σου κατάφερνε ίσως να σε διασώζει όλον αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, το καλούπι της αποτέλεσε το προστατευτικό σου φάσμα σε έναν κόσμο όπου τα πάντα αναξιώθηκαν στον βωμό της αναλωσιμότητας.

Βέβαια, ίσως μέσα σε αυτήν τη διάσταση να αποφασίσεις πως εν τέλει δε σου έλειψε και κάτι από αυτήν τη σχέση. Ούτε καν η συνήθεια της καλημέρας, βρε αδερφέ! Λες κι η κάθε στιγμή σας έγινε κόκκος άμμου και ξεγλίστρησε μέσα απ’ τα δάχτυλα των χεριών σου χωρίς καν να σε νοιάξει. Εκεί δε θέλει κι ερώτημα, φεύγεις. Ωραίο πράγμα η ασφάλεια κι η ζεστασιά, μα σαν την αξιοπρέπεια δεν έχει.

Αλλάξατε, μωρέ. Δεν είναι ότι σταματήσατε να διασκεδάζετε, να γελάτε, αλλά είναι διαφορετικά πια. Σε περίπτωση μάλιστα συγκατοίκησης, θαρρείς πως άλλαξαν χρώμα ακόμη κι αυτοί οι έρμοι οι τοίχοι που στην πρώτη μέρα σου φαίνονταν τόσο φωτεινοί κι υπέροχοι για να στεγάσουν τα όνειρά σας, μα τώρα σαν να ξεθώριασαν κι αυτοί μαζί με τα χρώματα της σχέσης σας κι άρχισαν να στενεύουν όπως τα χρονικά περιθώρια που νιώθεις τώρα να σε πιέζουν ασφυκτικά.

Αναμφίβολα το να βρεις πλέον έναν άνθρωπο που θα αναλάβει με χαρά τον ρόλο να είναι ο άνθρωπός σου φαντάζει θησαυρός κι εσύ ο Indiana Jones. Έτσι, το να μείνεις σε μια σχέση από φόβο για το τι θα συναντήσεις στην αισθηματική ζούγκλα είναι η πιο safe επιλογή.

Όταν καταλαβαίνεις πως αυτό που έχεις δε σε καλύπτει πια όπως παλιά, δε μένεις από φόβο μήπως δε βρεις κάτι καλύτερο. Φεύγεις προτιμώντας το καθόλου απ’ το λίγο. Δεν κόβεις, όμως, το σχοινί προτού ματώσουν τα χέρια σου να το κρατάς. Βλέπεις, οι άνθρωποι που αγαπούν δεν εγκαταλείπουν. Και καμία ελευθερία δε θα σε γεμίσει τόσο όσο το να στηρίζεις και να στηρίζεσαι, να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Όλοι κάποτε νιώσαμε την ανάγκη να φύγουμε από μία μακροχρόνια σχέση. Κάποιες φορές έπρεπε. Στ’ αλήθεια, όμως, πάντα έπρεπε;