Γράφει η Κωνσταντίνα.
Πόσο συχνά ακούμε τη διαίσθησή μας; Γνωρίζουμε κάποιον που μας αρέσει και καταστρώνουμε σχέδια. Μα αυτή τη φορά είπα ακούσω τη διαίσθησή μου και να μην ακολουθήσω συμβουλές φίλων, όποτε αργούσε να μου απαντήσει ή κάτι παρόμοιο που προκαλεί τρομερό στρες στο φλερτ. Αλήθεια, ξέρετε πόσο αγχωτική διαδικασία είναι μια νέα γνωριμία; Και σας το λέει άνθρωπος που δεν έχει ψάξει ποτέ κινητό και δε ζηλεύει εύκολα.
Αλήθεια, πόσες φορές ακούμε τη συμβουλή «περίμενε δυο-τρεις μέρες πριν του στείλεις», μόνο για να καταλήξουμε να κοιτάμε σαν χάνοι το κινητό ανά δύο λεπτά. Αυτή τη φορά είπα ότι θα πάω κόντρα στο κατεστημένο και θα κάνω ό,τι νιώθω. Και να σου πω κάτι; Είδα ανταπόκριση. Ξεδίπλωσα τις ανασφάλειές μου, τον ρώτησα αν βγαίνει και με άλλες – ναι, ξέρω, δεν πρέπει, δεν είναι από αυτά που ρωτάς, αλλά από αυτά που αφήνεις να σε τρώνε– αλλά πήρα μία απάντηση που με έκανε να χαμογελάσω…
Συζήτησα με φίλους και μου είπαν το εξής: «Έχουμε γίνει μια γενιά κομπλεξικών που δεν εκφράζονται και δε μιλάνε». Ήθελα, λοιπόν, να μιλάω. Κι εσύ, να μιλάς. Ο κύκλος μας συχνά προβάλει τους δικούς του φόβους: «Άσ’ τον να σε κυνηγήσει», «Μην απορείς που είσαι μπακούρι μετά», «Ο άντρας κερνάει πάντα στο πρώτο ραντεβού. Με το να μην τον αφήνεις, σε υποτιμάς». Λες κι αν θέλω να πιω παραπάνω, πρέπει να τον βάλω να πληρώσει. Αν θέλει, θα το κάνει μια άλλη φορά κι εκεί θα το εκτιμήσω διπλά, γιατί πραγματικά το θέλει. Πόσες φορές μας κέρασαν για να αυτοπροσκληθούν σπίτι μας; Δε δεχτήκαμε και δεν ξαναβγήκαμε.
Στέλνουν μήνυμα κι απαντάμε την επόμενη, για να μας ξαναστείλουν. Καταλήγουμε να περιμένουμε πάνω απ’ το τηλέφωνο, λες και δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Παράνοια. Βαρεθήκαμε τις στρατηγικές. Θέλουμε κάτι υγιές κι όσο πάει. Αν πάει…
Έχουμε γίνει όλοι αναλώσιμοι και ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα να το παίζω cool, χαλαρά κι άνετα. Αφού δεν είμαι! Θέλω ο άλλος να το ξέρει εξαρχής για να θέλει εμένα όπως είμαι. Με το άγχος μου αν δεν απαντήσει ή αν φλερτάρει κι αλλού. Και ξέρεις κάτι; Ίσως μόνο έτσι μαθαίνουμε αν κάποιος όντως γουστάρει.
Όπως είπε και μία φίλη που έχει περπατήσει πολλά χιλιόμετρα:
«Άμα γουστάρεις ξενερώνεις τόσο εύκολα;»
«Όχι, δεν ξενερώνω», μουρμούρισα.
«Ε, τότε γιατί να ξενερώσει κι ο άλλος; Σημαίνει ότι δεν αξίζει».
Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος σε αυτές τις καταστάσεις, μου είπε η ψυχολόγος κι ένας φίλος μου κι ίσως αυτό έπρεπε να ακούσω. Ανοιχτείτε, έχουμε γίνει μια γενιά νευρωτικών, καταπιεσμένων και δυστυχισμένων. Αυτό είναι σκέτη βλακεία. Να αποκαλύπτεις ένα ευαίσθητο κομμάτι σου σε κάποιον κι ό,τι γίνει.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
