Γράφει η Έλενα Κυδωνάκη.
Μικροί μας έμαθαν πως ο έρωτας είναι ένα γλυκό φτερωτό μωρό με πάνα και τόξο, που με τα βέλη του κάνει δύο ανθρώπους να ερωτεύονται. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το φτερωτό μωρό είναι απλά μια φαντασίωση ή ίσως και κάποιο απωθημένο που κάποτε κάποιος δημιούργησε για να καλύψει τις ανάγκες του.
Σκέφτομαι πώς θα ήταν αν υπήρχε. Θα ήταν όντως τόσο εύκολο; Ο έρωτας θα κρατούσε; Μήπως μετά από κάποιο χρονικό σημείο θα έφευγε η επιρροή του βέλους; Η ευτυχία; Θα υπήρχε στον έρωτα; Τόσα ερωτήματα και καμιά απάντηση. Αχ, έρωτα. Απ’ τις πιο μικρές έως τις πιο μεγάλες ηλικίες μας ταλαιπωρείς.
Άλλοτε αγνός κι άλλοτε περίπλοκος ή μέχρι κι επώδυνος. Γιατί ναι, είναι επώδυνος. Όλα ξεκινάνε με τον λεγόμενο «έρωτα με την πρώτη ματιά» ή κα από μια αντιπάθεια που δε θέλαμε να δείξουμε ότι είναι υπερβολική συμπάθεια. Ατελείωτες ώρες σκέψεων κι αυτό το δάγκωμα στα χείλη που γίνεται μηχανικά, μόνο στη σκέψη ενός ατόμου. Πεταλούδες στο στομάχι κι ατελείωτες ώρες υπομονής μέχρι να χτυπήσει ένα μήνυμα στο κινητό. Μετά όλα είναι απλά.
Μέχρι, όμως, να έρθει η αγάπη. Το κούμπωμα, αυτό το κλικ κι αυτή η αγκαλιά που δε θέλουμε ποτέ να βγούμε. Το άρωμα κολλημένο στα ρουθούνια και στο μυαλό. Η αίσθηση απ’ τα χείλη του στα δικά σου. Το χάδι στο λαιμό κι αυτή η ανατριχίλα. Βλέπετε, το να αγαπάς ενώ είσαι ερωτευμένος είναι πολύ όμορφο συναίσθημα, αλλά… Πάντα υπάρχει ένα «αλλά».
Αναζητάμε συνεχώς το καινούριο και το πιο έντονο. Αυτό που θα μας πάρει τα μυαλά, όπως τότε στις αρχές, που όλα ήταν ξέγνοιαστα κι υπέροχα. Τι γίνεται όταν αρχίζει να σβήνει η σπίθα; Φταίει η καθημερινότητα; Μπα. Σε κάποιους ίσως να είναι πολύ και σε άλλους λιγότερο βαθιά κρυμμένη η επιθυμία για το καινούριο και το δυνατό. Αυτό που θα ταρακουνήσει ξανά τη ζωή σου. Αυτό το ασυναίσθητο χαμόγελο στα χείλη. Η τρέλα. Έρωτας χωρίς τρέλα δε γίνεται και να γίνεται δεν έχει ουσία.
Αυτό το «μπαμ», αυτό το ξέσπασμα όταν δεν αντέχεις άλλο. Όλα γίνονται άνω κάτω στο κεφάλι σου, σου φταίνε όλοι κι όλα. Φυσικά κι αυτό το «μπαμ» δε δημιουργήθηκε από μόνο του. Πολλές φορές, μόλις περάσει λίγος καιρός σταματάμε να δείχνουμε τόσο έντονα το ενδιαφέρον μας, όχι γιατί δεν ενδιαφερόμαστε πια, απλώς ξεχνιόμαστε. Όμως όλοι έχουμε ανάγκη από τρυφερότητα κι ενδιαφέρον, ειδικά απ’ τα άτομα που αγαπάμε.
Ανάστα μυαλό και ζωή με όλα αυτά. Έρωτας, αγάπη και μετά το μεγάλο «μπαμ» της προσγείωσης που σπάνια έχει καλή κατάληξη. Έρχεται, λοιπόν, ο χωρισμός. Η στιγμή που έχεις ξανά την ελευθερία σου και συνάμα μια φυλακή στο μυαλό σου. Πονάει περισσότερο η απογοήτευση και ζητάς πίσω την αγάπη που σου δόθηκε κι έδωσες.
Σκέψεις, σκέψεις και πάλι σκέψεις. Όλες καταλήγουν στο ίδιο σημείο, στο πόσο πολύ σου λείπει. Η ζωή, όμως, δε σταματάει σε καμία απουσία, συνεχίζεται με ή χωρίς αυτούς. Εξάλλου, αν είναι ο άνθρωπός σου θα εμφανίζεται μπροστά σου συνέχεια.
Το θέμα είναι τι θα κάνεις εσύ στην επόμενη εμφάνισή του.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
