Τελικά ξε-αγαπάμε!

Η αγάπη θέλει δυο για να ανθίσει. Είναι κάτι που χτίζεται κάθε μέρα με αγνά κι ειλικρινή συναισθήματα. Είναι αυτό που σου ομορφαίνει τη ζωή, γεμίζει το μέσα σου κι έχει μια σταθερή, μακροχρόνια βάση.

Αγαπάς, νοιάζεσαι τον άλλον και θέλεις να είναι πάντα καλά. Δε θες να τον πονάς, να τον πληγώνεις. Τα συναισθήματα είναι καθαρά και πηγάζουν απ’ την ψυχή σου. Είναι υγεία, γιατί η ίδια η αγάπη είναι αμφίδρομη, υγιής. Δεν έχει βαθμό δυσκολίας κι αν υπάρχει κάτι τέτοιο, η ένωση τα ξεπερνάει όλα. Ό,τι πιο όμορφο μπορεί να συμβεί στη ζωή κάθε ανθρώπου. Αίσθημα ανιδιοτελές.

Λένε πως αν αγαπήσεις, αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Μένει και ριζώνει μέσα σου και δεν αντιστρέφεται, θα αγαπάς για πάντα. Μύθος! Δεν υφίσταται, δεν ισχύει, δεν είναι αλήθεια. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που διαρκώς μεγαλώνει κι αν δεν υπάρχουν τα κατάλληλα εφόδια για να αναπτυχθεί, παραμένει απλώς μια ανάμνηση. Μένει σημάδι στην καρδιά, αλλά όχι αγάπη. Είναι εικόνες, στιγμές, γέλιο κι έρωτας. Η αγάπη είναι μόνο στιγμές ευτυχίας. Είναι το «μαζί» στα εύκολα και στα δύσκολα. Μια γροθιά κι οι δυο, τίποτα λιγότερο.

Μη σε μπερδεύει η φυγή του κι ο χωρισμός. Αυτό που σου άφησε είναι απωθημένο ή εγωισμός. Αν υπήρχε αγάπη μέσα του, δε θα έφευγε. Εσύ θυμάσαι κι αναπαριστάς όλα αυτά που ζήσατε. Είναι μονόπλευρο, δεν είναι αγάπη για να ανθίσει. Είναι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, που δεν καλλιεργήθηκε κι εσύ έχεις κολλήσει στο χτες. Δε θέλεις να το αφήσεις, γιατί πιστεύεις και θεωρείς πως εκείνο το άτομο είναι το ιδανικό και το αγαπάς.

Μα δεν αγαπάς όταν δεν υπάρχει αντίκρισμα. Έχεις έντονα συναισθήματα, δε θα τα αμφισβητήσει κανείς, αλλά δεν είναι αγάπη. Ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς, ούτε και σε αυτό το σημείο θα σου φέρει κανείς αντίρρηση. Όμως, εσύ καλείσαι να προχωρήσεις αναγκαστικά. Δηλαδή, τι θα κάνεις αφού ο άλλος έχει αποχωρήσει απ’ τη ζωή σου; Θα πάψεις να ζεις; Θα σταματήσεις να δουλεύεις, να έχεις φίλους ή να βγαίνεις; Όχι, φυσικά. Θα συνεχίσεις. Στην αρχή θα είναι οδυνηρό, αλλά δε θα σταματήσεις να ζεις. Θα κλάψεις, θα πονέσεις, αλλά θα το πάρεις απόφαση. Η ζωή θα σε κάνει να προχωρήσεις, είτε το θέλεις είτε όχι.

Για πες μου τότε για αυτή την κατάσταση. Η αγάπη θα συνεχίζει να αναπτύσσεται; Τότε γιατί έχει ειπωθεί άπειρες φορές αυτό που λέμε «άργησες». Δε θα το έλεγες στην περίπτωση που αγαπούσες. Ο χρόνος που έχεις διανύσει, μέχρι αυτό το πρόσωπο να κάνει τη δική του εκτίμηση και πορεία, αρκούσε για να ισοπεδώσεις μέσα σου κάθε ίχνος συναισθήματος.

Συνεπώς έχεις εξαλείψει κι αυτό το συναίσθημα που έτρεφες, δηλαδή την αγάπη που είχες για εκείνον. Δεν το καταλαβαίνεις, αλλά συμβαίνει. Όσο και αν θες να το διατηρήσεις, όσο κι αν επιμείνεις να ζήσεις με περασμένα γεγονότα, έρχεται ο κορεσμός, χωρίς προειδοποίηση. Βαριέσαι να ζεις με μακρινές στιγμές του παρελθόντος. Βαριέσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, που μιζέριασε για ένα πρόσωπο που δεν υπάρχει στη ζωή σου.

Ξεχνάς, αλλά το σημάδι παραμένει. Αυτό, όμως, είναι ο πόνος που σου άφησε, είναι πικρία, είναι παράπονο, δεν είναι αγάπη. Είναι μια δυσάρεστη ανάμνηση, μα το «τώρα» σου είναι η ευτυχία σου. Δε θα θες ούτε βλέφαρο να ρίξεις στα περασμένα.

Άρα, ξε-αγαπάς. Κάθε μέρα που απομακρύνεται απ’ την καθημερινότητά σου χάνει ολοένα απ’ τα συναισθήματά σου. Χάνει εσένα. Δε σε εκτίμησε, δεν αφέθηκε και δεν ένιωσε το ίδιο με σένα. Αναζήτησε τον επόμενο υποψήφιο για να χτίσει τον έρωτά του, τη δική του αγάπη.

Έφυγε κι έφυγες κι εσύ, έστω και με καθυστέρηση. Ούτε μπορείς να ονομάσεις «αγάπη» μια κατάσταση  γεμάτη πηγαινέλα. Δεν είναι υγιές, είναι μια άρρωστη συνήθεια, κωμικοτραγικά συναισθήματα. Σε αυτή την περίπτωση οι λόγοι είναι άλλοι και θα πρέπει να εξεταστούν ή απλά να τερματιστούν.

Δεν μπορείς να βαφτίζεις αγάπη κάτι τοξικό, μη υγιές. Ούτε, όμως, να ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς κάτι που έχει τελειώσει. Δεν υπάρχει τέλος στην αγάπη, μόνο κοινή πορεία κι εξέλιξη. Κι αν κατάφερες να νιώσεις, τα μονόπλευρα χάνονται με τον καιρό. Η πληγή θα κλείσει και το συναίσθημα εκείνο θα σε στιγματίσει για να θυμάσαι εικόνες μιας άλλης εποχής.

Μη συγχέεις τα πράγματα και τα συναισθήματα. Όλα είναι απλά, όπως ένιωσες, έτσι θα ξε-αγαπήσεις. Ο χρόνος θα σε κάνει. Έτσι είναι η ζωή κι αυτό που χτυπάει στο στέρνο σου, θα μάθει να μη χτυπάει για όσους δεν αξίζουν. Θα το δεις στην επιστροφή τους, δε θα τη θέλεις -την ουσιαστική επιστροφή, όχι το πισωγύρισμα όσο η πόρτα είναι ακόμα μισάνοιχτη. Εκεί θα καταλάβεις την έννοια της αγάπης και θα καταρρίψεις κάθε ορισμό της.

Εκεί θα δεις πως δεν υφίσταται πια αγάπη. Ξε-αγάπησες κι απλά κοιτάς τον εαυτό σου, όλα εξάλλου ήταν μια ιδέα. Είναι τόσο απλά κι εσύ τα μεγεθύνεις. Χαλάρωσε, λοιπόν, όλα είναι περαστικά -ακόμα κι αυτό!