Nα σε θέλει το μεσημέρι του Σαββάτου· το βράδυ σε θέλουν όλοι

Πόσο απέχει τελικά η Παρασκευή απ’ το Σάββατο; Λίγες ώρες ή μια ζωή; Μια στιγμή ευτυχίας ή αμέτρητα δάκρυα; Όμορφη η Παρασκευή, ειδικά όταν το βράδυ ξενυχτάς στην αγκαλιά του αγαπημένου σου. Κι όταν ξυπνάς το μεσημέρι του Σαββάτου μέσα στην ίδια αγκαλιά, πόσο όμορφα είναι όλα τελικά; Πόσα παιχνίδια παίζει η ζωή; Ποιος κινεί τα πιόνια και ποιος ρίχνει τα ζάρια;

Βράδυ Παρασκευής κι όλα μοιάζουν διαφορετικά. Το βράδυ είναι πιο όμορφο. Ξεχνάς τις αναστολές σου, μοιράζεις πιο εύκολα χαμόγελα, ζεις το παραμύθι σου. Οι ώρες κυλάνε, ακριβώς όπως τις φανταζόσουν, και τελικά καταλήγεις στην αγκαλιά που ήθελες. Σ’ αυτήν την αγκαλιά που τόσο αγαπάς. Όσο φαντασμαγορικό και να είναι το βράδυ σας, πυροτεχνήματα, μεγάλα λόγια, υποσχέσεις, βλέμματα όλο νόημα, παθιασμένα φιλιά, τι να τα κάνεις όταν ξυπνήσεις το Σάββατο και ξαφνικά σπάσει η φούσκα;

Όταν ξημερώσει κι οι ηλιαχτίδες του ήλιου πέσουν πάνω σου, επανέρχεσαι στην πραγματικότητα κι όλα είναι πιο ξεκάθαρα, πιο αληθινά, πιο επίπονα, πιο δυσάρεστα. Το όμορφο βράδυ σου γκρεμίζεται σε κλάσματα δευτερολέπτου κι αντικρίζεις την αλήθεια. Αυτό που επιζητά ο καθένας είναι η κάθε μέρα του να περνάει με την ίδια σταθερότητα. Είτε βράδυ είτε πρωί, αν αγαπάς τον άνθρωπό σου, αν τον θες κοντά σου, αν δε θες να ρισκάρεις να τον χάσεις, είσαι εκεί γι’ αυτόν όλες τις ώρες της ημέρας. Τις εύκολες, τις δύσκολες, τις ηλιόλουστες, ακόμη και τις συννεφιασμένες.

Όταν όμως δεν επιλέγεις εσύ, αλλά επιλέγει ο άλλος, τότε τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Το βράδυ της Παρασκευής μπορεί να σε κοιτάζει στα μάτια, να σ’ αγκαλιάζει, να σου τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα και το επόμενο πρωί να σε γειώνει στην πιο σκληρή πραγματικότητα.

Όλα φαίνονται εύκολα κι οι ελπίδες απογειώνονται όταν περνάς μαζί του το βράδυ σου, μα όταν το επόμενο πρωί σε διώχνει μακριά του, σε απομακρύνει, σου θέτει ένα τείχος και δε σ’ αφήνει να πλησιάσεις στο κάστρο του, τότε αναγκάζεσαι ν’ αποχωρήσεις απ’ τον κόσμο του.

Το πρωί, που ξημερώνει η κάθε μέρα, τότε έρχεσαι αντιμέτωπος μ’ αυτά που θες και νιώθεις. Κι όσα κι αν νιώθεις εσύ, αν ο υποτιθέμενος άνθρωπός σου προτιμάει να περάσει το πρωινό του μόνος, χωρίς εσένα, χωρίς το γέλιο σου, χωρίς την αγκαλιά σου, χωρίς να κανονίζετε μαζί το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου, τότε όλα έχουν ημερομηνία λήξης, και μάλιστα σύντομη.

Τα βράδια αυτά τα όμορφα θα ξανάρθουν κι αυτός θα σε θυμηθεί ξανά. Θα νιώσει την ανάγκη σου και πάλι. Θα σε πληγώσει με ψεύτικες ελπίδες και θα τον συγχωρήσεις. Γιατί τον θες δίπλα σου, γιατί θες να χωθείς στην αγκαλιά του και να σε βρίσκει εκεί κάθε πρωινό. Μα το επόμενο πρωί, θα θέλει να συνεχίσει τη ζωή του, χωρίς τα μάτια σου. Γιατί δεν έχετε κοινό μέλλον. Γιατί άλλο η ζωή του κι άλλο η ζωή σου. Γιατί αυτός προχωράει χωρίς εσένα. Το βράδυ είσαι ο τέλειος άνθρωπος για εκείνον, μα το πρωί είσαι ο χειρότερος μπελάς. Ο μπελάς που ζητάει, που απαιτεί, που θέλει πολλά. Κι αυτός δεν έχει να δώσει τίποτα.

Για να μην είσαι μια ζωή στο παρασκήνιο και να για να μη ζεις ψεύτικα βράδια, κοίτα να βρεις μια αληθινή αγκαλιά, που θα σε αποζητά κάθε πρωινό Σαββάτου και θα σε γεμίζει σοκολατένια φιλιά.