Με έχει κουράσει περισσότερο κι από τις επαναλήψεις του «Κωνσταντίνου και Ελένης», πιο πολύ κι από Δευτέρα πρωί, περισσότερο κι από την γκρίνια της μάνας μου να πάρω πτυχίο. Δεν μπορώ άλλο, αλήθεια το λέω, πληκτρολογώ τις λέξεις και νιώθω ότι πρέπει να κάνω ένα δεκάλεπτο διάλειμμα για τσιγάρο να κουλάρει το νευρικό μου σύστημα, γιατί αλλιώς το άρθρο θα είναι μόνο γαμωσταυρίδια.
Να το πω απλά, με έναν πόνο που λένε. Σας έχω σιχαθεί. Ναι, όλους εσάς τους και καλά ψαγμένους, τους γαμάτους, τους πιο κουλτουρέ κι από τον ορισμό της λέξης. Εσάς που ακούτε λαϊκό τραγούδι και κλείνετε τα αυτιά σας για να μην πονέσουν, που τρώτε μόνο μπέργκερ φακής και πουρέ βρώμης, που αν η διασκέδασή σας δεν είναι θεατρική παράσταση σε κάποιο υπόγειο, θα είναι ταινία μόνο στην κρατική τηλεόραση. Το ΄χεις σαν εικόνα νομίζω, γιατί μπορώ να συνεχίσω μέχρι αύριο.
Δεν με ενοχλούν οι επιλογές σας, ίσα ίσα, μια χαρά η φακή, κομπλέ όλα. Με ενοχλεί όμως υπερβολικά ο μονομερισμός σας. Είναι λες και ο κόσμος, η γη, η αντίληψη εν γένει, σταματάει στις επιλογές σας και οτιδήποτε πέρα από αυτές, είναι λάθος ή λίγο. Με τρελαίνει μου γυρνάει το μυαλό. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί ένας άνθρωπος πραγματικά ψαγμένος, που πραγματικά την έχει δει αλλιώς κι έχει κατασταλάξει σε πέντε πράγματα, που όμως τα γνωρίζει σε βάθος, σέβεται και αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει και το ψητό και το βραστό. Καταλαβαίνει και σέβεται, το τονίζω πάλι, το ότι κάποιος άλλος τη βρίσκει διαφορετικά κι αυτό δεν είναι άξιο σνομπισμού. Μαθαίνει από το διαφορετικό, θα ακούσει τζαζ και σκυλάδικο και θα βρει και στα δύο την ουσία που χρειάζεται για να επιλέξει ένα, μα να έχει μάθει κάτι κι από το άλλο. Θα γελάσει με τον εαυτό του, θα παραδεχτεί πως δεν τα ξέρει όλα, θα συνεχίσει, θα εξελιχθεί.
Εσύ όμως, μικρέ κομπλεξικέ παπάρα –στο είπα ότι θα βρίσω- ,είσαι πολύ μικρός για να το καταλάβεις αυτό. Έχεις αράξει εκεί στο θρόνο σου και πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από όλους, γιατί διαβάζεις ποίηση αντί για κοσμοπόλιταν. Δεν είσαι! Δεν είσαι καλύτερος επειδή έχεις επιλέξει κάτι, είσαι καλύτερος όταν διαχειρίζεσαι όσα δεν έχεις επιλέξει. Όταν τα σέβεσαι. Όταν κρατάς χαμηλά την μπάλα, γιατί σε δέκα χρόνια από τώρα ούτε ξέρεις τι θα σου αρέσει και τι θα υποστηρίζεις. Γελοίε.
Όπως γελοία ήμουν κι εγώ και τώρα μετρημένα έχω κάνει όλα όσα κορόιδευα, τόσο ηλίθια. Όλα. Και εν τέλει ξέρεις τι κατάλαβα; Αρχικά, κατάλαβα πως πρέπει να κρατάς το στόμα σου κλειστό και τις κεραίες σου ανοιχτές κι όταν δε γνωρίζεις κάτι να μην το πολεμάς επειδή το φοβάσαι. Έμαθα ότι τη μια στιγμή είσαι στο ροζ και την επόμενη στο μπλε και υπάρχουν άλλοι τόσοι άνθρωποι που κάνουν ακριβώς το ίδιο. Έμαθα να εκτιμώ όλα όσα είναι διαφορετικά, γιατί αυτό είναι που μας κάνει να αξίζει τον κόπο να γνωριζόμαστε.
Οπότε, με δυο λόγια, πάρτε την ψευτοκουλτούρα σας και χώστε την όπου σας κάνει κέφι. Διακρίσεις εγώ δεν κάνω. Κουλτούρα φίλε, είναι η ελεύθερη πολυφωνία. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
