Η οδήγηση είναι ψυχοθεραπεία

Όσοι οδηγούν χρόνια, ίσως έχουν ξεχάσει αυτό το αίσθημα, το αίσθημα του άγχους, της αγωνίας, της ανυπομονησίας να πιάσεις τιμόνι, του φόβου! Είσαι τόσο ψαρωμένος, αρχικά, που τα πόδια σου τρέμουν και δεν έχεις καμία δύναμη να τα ελέγξεις. Ξάφνου, συνειδητοποιείς την ευθύνη που έχεις, τη σοβαρότητα που οφείλεις να δείξεις, αλλά και τη συνέπεια. Γιατί η οδήγηση δεν είναι παιχνίδι.

Γι’ αυτό και πρέπει να οδηγήσεις όταν μια φωνή μέσα σου στο υποδείξει, όταν κάτι σου πει πως τώρα είσαι έτοιμος να το κάνεις. Μην ακούσεις διάφορα κλισέ του στιλ «Μεγαλώνεις, πότε περιμένεις να δώσεις για δίπλωμα;»! Είναι ανώφελο η οδήγηση να συνοδεύεται από «πρέπει» και κανόνες. Δεν είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να μάθουμε και δεν είμαστε συγχρονισμένοι το ίδιο ώστε να μάθουμε στην ίδια ηλικία.

Δεν είναι καταναγκαστικό έργο, οφείλεις να διακατέχεσαι πρωτίστως από μεγάλη χαρά όταν παίρνεις το αυτοκίνητό σου και ξεχύνεσαι στους δρόμους της πόλης σου για να την ανακαλύψεις. Εξάλλου, είναι γνωστό πως οτιδήποτε κάνεις από αγγαρεία, σε καμία περίπτωση δε θα το κάνεις καλά. Μόνο ό,τι αγαπάς το προσπαθείς και το εξελίσσεις.

Απ’ την άλλη μεριά, βέβαια, θεωρώ πως ένας νέος οδηγός είναι τόσο φρικαρισμένος, που δύσκολα θα σου έλεγε ότι αγαπάει την οδήγηση. Όταν φυσικά πάρει το κολάι, το τιμόνι γίνεται προέκταση των χεριών του και βρίσκει διαρκώς αφορμές να πραγματοποιεί διαδρομές.

Γιατί η οδήγηση είναι κι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Ξεχνιέσαι, χάνεσαι, αφήνεις το ραδιόφωνο να παίζει τον αγαπημένο σου σταθμό κι εσύ παρασύρεσαι στις σκέψεις σου. Βέβαια να παρασύρεσαι μόνο σε κανένα φανάρι, γιατί όταν οδηγάς τα μάτια σου πρέπει να είναι δεκατέσσερα στο δρόμο. Διότι το άλφα και το ωμέγα είναι η ασφάλεια, η προσοχή, η συνέπεια, η συγκέντρωση. Ποτέ δεν πρέπει να αφήνεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει, έχεις μια τεράστια ευθύνη, δεν παίζεις!

Εξάλλου, η οδήγηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ως ένα σύμβολο ενηλικίωσης, υπευθυνότητας, ωριμότητας. Η στιγμή που αποφασίζεις να γίνεις κι εσύ ένας μελλοντικός οδηγός, είναι η στιγμή που εγκαταλείπεις δια ροπάλου την ανώριμη φύση σου. Ναι, ασφαλώς κι υπάρχουν πάρα, μα πάρα, πολύ ανώριμοι οδηγοί, αλλά το ιδανικό θα ήταν να ήταν όλοι συνειδητοποιημένοι, ούτως ώστε να είχαν αποφευχθεί πολλά τραγικά συμβάντα.

Διότι, δυστυχώς, πολλοί λόγω του ενθουσιασμού τους και της ανυπομονησίας τους να πιάσουν τιμόνι, ξεχνάνε πόσο δύσκολο είναι αυτό που καλούνται να κάνουν. Ο κάθε οδηγός κρατάει στα χέρια του τη ζωή του και των άλλων, επομένως δεν υπάρχει χώρος για αστεία. Αλλά, εντάξει, αυτό δε σημαίνει πως θα αποβάλουμε τελείως τη χαρά μας, εξάλλου είναι ξεκάθαρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας.

Ειδικά όταν επιτέλους κάνουμε την πρώτη βόλτα με τους δικούς μας ανθρώπους, η περηφάνια μας βρίσκεται στο ζενίθ. Μεγαλώσαμε, πήραμε προαγωγή απ’ τη θέση του συνοδηγού σε αυτή του οδηγού, μια νέα εποχή για εμάς ξεκινάει.

Και σταδιακά η μαγεία χάνεται, γίνεται κι αυτό μια ρουτίνα, που καμιά φορά μας νευριάζει κιόλας.  Γιατί έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος, στην αρχή όλα του φαίνονται όμορφα, αλλά τελικά πάντα καταφέρνει να τα βλέπει άσχημα. Αλλάξτε το αυτό, οδηγήστε κάθε μέρα με τον ίδιο ενθουσιασμό της πρώτης φοράς!