Απομυθοποίηση∙ υπέροχη, σύνθετη λεξούλα, που λίγο-πολύ όλοι μας την έχουμε βιώσει στο πετσί μας. Όταν φτιάχνουμε έναν «μύθο» στο μυαλό μας για τον άνθρωπο που μοιραζόμαστε το ίδιο κρεβάτι, σε βάθος χρόνου, έρχεται εκείνη η ώρα που αρχίζουμε να βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Στην αρχή μια σχέσης, κλασικά, τοποθετούμε τον άλλον στο βάθρο του και καθετί που κάνει, μας φαίνεται γοητευτικό και χαριτωμένο. Είμαστε ερωτευμένοι με το χαμόγελο, τα μάτια, την προσωπικότητά του, με αποτέλεσμα να τον θαυμάζουμε και να θεωρούμε ότι ζούμε το απόλυτο όνειρο.
Όλα κυλούν ήρεμα κι όμορφα μέχρι ο σύντροφός σου να κάνει την πρώτη βλακεία. Τότε είναι που στα σκάει, κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο, η μία και μοναδική αίσθηση της απομυθοποίησης. Τότε σκέφτεσαι διάφορα, όπως: «ω, Χριστέ δε γίνεται να μην έβλεπα τόσο καιρό μπροστά μου», «επιτέλους βρήκα το φως μου», «απόψε χωρίζω» κι άλλα τέτοια ευχάριστα, έχοντας πάθει μία μίνι κρισάρα.
Αρχίζεις να αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ήσουν τόσο καιρό με κάποιον που, πλέον, δεν αντέχεις ούτε να βλέπεις μπροστά σου. Όλα είναι μέχρι να ξενερώσεις κι αναπόφευκτα να πάψεις να ελκύεσαι απ’ το ίδιο άτομο, που μέχρι χθες ήταν η αδυναμία σου.
Κάποτε μπορεί να γελούσες με τα αστεία του, πλέον όμως, τα θεωρείς πιο κρύα κι από πάγο. Κάποτε έβρισκες χαριτωμένα ορισμένα κουσούρια, τώρα όμως δεν μπορείς να ανεχτείς το παραμικρό. Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα αυτό, όταν αποδομήσεις την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά κάποιου και σταματήσεις να την κρίνεις απ’ τη σκοπιά του ερωτευμένου.
Η απομυθοποίηση, όμως, όταν σου χτυπήσει την πόρτα κι εισβάλει σαν ιός στον οργανισμό σου, θα σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον άλλον, από όλες τις πλευρές -φυσικά κι εμφανισιακά. Η εξωτερική του εμφάνιση πλέον δε θα σου προκαλεί κανένα ερωτικό συναίσθημα και καμία έλξη. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το τέλος έχει έρθει οριστικά κι αμετάκλητα.
Όταν καταρρέει αυτή η ουτοπική εικόνα που έχεις χτίσει για τον άλλον, δεν έχει κανένα νόημα να κάθεσαι και να το παλεύεις. Όσο πιο γρήγορα τελειώσεις αυτήν τη σχέση, τόσο πιο δίκαιο θα είναι και για τους δύο. Εξάλλου, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, οπότε μπορείς απλά να χαίρεσαι που το έζησες για όσο κράτησε.
Μεταξύ μας, βέβαια, δεν μπορείς να κατηγορήσεις και τον άλλον επειδή είναι απλά ο εαυτός του κι αφήνει να βγουν στην επιφάνεια όλες οι πτυχές του. Δε γίνεται να είναι εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο όπως τον είχες δει στο πρώτο ραντεβού!
Αν εσένα, όμως, σε ενοχλεί η ακαταστασία, για παράδειγμα, και μπλέξεις με κάποιον, ο οποίος βαριέται να στρώνει το κρεβάτι ή να μαζεύει τα ρούχα του, στην αρχή θα κάνεις εσύ όλες τις δουλειές με χαρά κι αυτοθυσία, αλλά όλοι ξέρουμε πως στην πορεία θα βαρεθείς! Ο άλλος, βέβαια, δύσκολα θα αλλάξει τον χαρακτήρα του, απλά εσύ θα σταματήσεις να βλέπεις με χαριτωμενιά την ανεμελιά που τον διακατέχει.
Όταν λοιπόν ο σύντροφός σου πάψει να είναι ο ξεχωριστός άνθρωπος που σε κάνει να νιώθεις λαχτάρα κάθε φορά που είναι να τον συναντήσεις κι όταν είναι αδιάφορο και ξενερωμένο κάθε σου κύτταρο γι’ αυτόν, τότε έχεις προσγειωθεί κάπως ανώμαλα στο έδαφος και δεν ονειροβατείς πλέον στα σύννεφα, όπως τον πρώτο καιρό.
Οι λόγοι που μπορούν να προκαλέσουν αυτό το ταρακούνημα και το ξενέρωμα είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων που ίσως πει ή κάνει ο άλλος. Μία άσχημη συμπεριφορά, που μέχρι τότε δεν είχε βγάλει στην επιφάνεια, μία άποψη που ίσως εκφράσει, η οποία είναι μίλια μακριά απ’ τη δική σου ψυχοσύνθεση, ένα ελάττωμα που πλέον δεν αντέχεις να ‘χεις στη ζωή σου.
Όταν ο άλλος παύει να είναι ο «πρίγκιπας» ή η «βασίλισσα» αντίστοιχα του παραμυθιού σου, ο χωρισμός είναι μονόδρομος. Η απομυθοποίηση έρχεται την κατάλληλη στιγμή να σε κάνει να δεις καθαρά. Τώρα βέβαια αν επιλέξεις τη συνειδητή μυωπική στάση και συνεχίσεις να εθελοτυφλείς, θάβοντας μέσα σου όλα όσα πλέον σε ενοχλούν στον άνθρωπό σου, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα κάνεις αυτό το «μπαμ» και τότε άντε να εξηγήσεις στον άλλον πώς φτάσατε εδώ!
Συντάκτης: Νάνσυ Γιοβάνογλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
