Να τηλεφωνείς, να είσαι παρών, να νοιάζεσαι

Οι δικοί σου, οι άνθρωποί σου πάνω απ’ όλα νοιάζονται για εσένα, φροντίζουν για εσένα, προσέχουν εσένα. Διαφέρουν απ’ τη μάζα, απ’ το γνωστό σε όλους μέσο όρο. Γι’ αυτό τους αγαπάς. Ακόμη κι αν μένουν χιλιόμετρα μακριά σου, είναι εκεί νοητά κι όχι ανόητα όπως οι περισσότεροι. Είναι δίπλα σου ακόμη κι αν βρίσκονται μίλια μακριά. Σου κρατούν το χέρι, σε παίρνουν αγκαλιά. Το νιώθεις με τις λέξεις τους, με τη συμπόνια και τα αληθινό τους ενδιαφέρον για εσένα.

Γιατί κι εσύ είσαι δίπλα τους όσα ζόρια κι αν περάσετε. Είσαι εκεί πρώτα στις δύσκολες στιγμές με αληθινή θλίψη πόνο και μετά στις εύκολες, τις ξέγνοιαστες με τα πολλά και φανταχτερά χαμόγελα. Κι εσύ δε διστάζεις να τα παρατήσεις όλα για να βρεθείς δίπλα τους. Τι εμπόδιο είναι, άλλωστε, η απόσταση μπροστά στη γνήσια κι ανιδιοτελή αυθεντική αγάπη;

Να στέλνεις μήνυμα πρώτος, να τηλεφωνείς. Να δείχνεις πως είσαι εκεί, αλλά και να είσαι. Ουσιαστικά, όχι για φιγούρα. Γιατί το ψεύτικο νοιάξιμο κάποια στιγμή προδίδεται, κρατάει λίγο και φθείρεται. Όμως, σε αντίθεση, το αληθινό δε χάνεται ποτέ, αλλά μετουσιώνεται με το χρόνο σε ένα μεγαλειώδες και τρυφερό συναίσθημα. Άλλωστε, η αγάπη μας φαίνεται στις πράξεις μας οι οποίες την αντικατοπτρίζουν. Γιατί τα λόγια δεν παύουν να είναι λόγια. Έστω και γλυκά λόγια, όμως ανούσια χωρίς τις ανάλογες πράξεις.

Να είσαι αληθινός, λοιπόν, απέναντι στους αγαπημένους σου, το οφείλεις. Να είσαι όμως και γενικά αληθινός στον κόσμο και πάνω απ’ όλα απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Να ξυπνάς το πρωί, να αντικρίζεις με γυμνά μάτια τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να νιώθεις όμορφα με αυτό που είσαι και γίνεσαι κάθε μέρα. Να αισθάνεσαι εξαιρετικά πιστεύοντας πως ήσουν δίκαιος χθες, αλλά θα ‘σαι δίκαιος και σήμερα. Να γνωρίζεις τους εχθρούς σου και να τους κοιτάς κατάματα, να αγαπάς τους φίλους και την οικογένειά σου και να κοιτάς κι εκείνους στα μάτια δίχως να ‘χεις κάτι να κρύψεις. Να είσαι ντόμπρος άνθρωπος, αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Να τηλεφωνείς, λοιπόν, να στέλνεις μηνύματα, να δείχνεις συνεχώς την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου. Να μη χάνεσαι, να μη σκορπίζεσαι δεξιά κι αριστερά σε αδιάφορους ανθρώπους και κενές ασχολίες. Να είσαι εκεί, δίπλα στους δικούς σου, τους λίγους. Σε έχουν ανάγκη, όπως τους έχεις κι εσύ. Να μαθαίνεις τα νέα τους, να είσαι ενεργός στη ζωή τους. Μη χάνεσαι γιατί αργότερα θα το μετανιώνεις, εκτός κι αν αυτή είναι η επιλογή σου.

Η οικογένειά σου όμως κι οι πιστοί σου φίλοι είναι όλη σου η ζωή, είναι οι στιγμές σου, οι ευχάριστες ή κι οι δυσάρεστες, είναι οι νύχτες κι οι μέρες σου, είναι οι πλάκες σου, είναι οι τρυφερές αγκαλιές σου, είναι οι τσακωμοί σου, τα ταξίδια κι οι εκδρομές σου, τα μυστικά σου, είναι οι καφέδες που κατέληξαν σε ποτάρες. Είναι όλα εκείνα τα οποία σε έκαναν τον άνθρωπο που είσαι τώρα, είναι οι εμπειρίες μιας ζωής, όλα όσα αργότερα θα αναπολείς και θα συζητάς με νοσταλγία.

Είναι τα πράγματα που τώρα έχεις δεδομένα, καθημερινά, στα δάχτυλα του χεριού σου.  Όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα, γι’ αυτό να τα ζεις στο έπακρο όπως αξίζει, έντονα, χωρίς να κάνεις βήμα πίσω.

Να νοιάζεσαι πριν γίνεις –ή γίνουν– φωτογραφία.