Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Αλίκη Αμπατζή.
Όλοι έψαχναν τη δύναμη, εκείνη την ώθηση που θα έκανε τη ζωή τους καλύτερη. Όλοι την αναζητούσαν, όλοι την περίμεναν. Μα κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να την κατονομάσει ούτε και να την περιγράψει. Μονάχα μπορούσαν να την περιμένουν κι ας μην ήξεραν με σιγουριά αν ποτέ της θα ερχόταν. Και πιθανότατα αυτό ήταν το μεγαλύτερό τους λάθος, το μεγαλύτερό τους πρόβλημα.
Την έψαχναν ανάμεσα σε γραμμές, σε ιστοσελίδες, σε ράφια πολυκαταστημάτων, την αναζητούσαν σε συσκευασία, σε apps και κάθε λογής αντικείμενο που έβρισκαν μπροστά τους. Όσο δεν τη συναντούσαν, τόσο συνέχιζαν να ψάχνουν, πάντοτε στο ίδιο μοτίβο που αναπόφευκτα τους καθήλωνε σε μια διαρκή αναμονή. Κι όλο περίμεναν. Κι ούτε ήξεραν τι.
Αν η ανθρωπότητα έκανε κάτι σωστά είναι που μας έμαθε την αξία της γνώσης. Αν είναι κάτι που έκανε λάθος είναι που δε μας δίδαξε ποτέ το τρόπο να τη χρησιμοποιήσουμε. Και τούτο φάνηκε κάθε φορά που κάποιος αναζητούσε την ευτυχία στα δύσβατα και στα μακρινά. Κι αν ο όρος «ευτυχία» για κάποιους είναι έννοια ουτοπική, αέρινη κι άπιαστη, μια άμορφη μάζα που ολοένα και θα ξεφυτρώνει εκεί που πρέπει να μπει μπροστά η παιδική ματιά μιας φανταστικής πραγματικότητας, τότε έρχεται να επιβεβαιώσει το παραπάνω περί γνώσης. Όχι την ύπαρξή της, απλώς τον τρόπο εφαρμογής της, τίποτε παραπάνω.
Με απασχόλησε η ευτυχία κατά καιρούς, μέχρι που έφτασα και σε σημείο να αμφισβητώ την ύπαρξή της και να απελπίζομαι μπρος σε ένα μέλλον αβέβαιο, ασταθές κι ολίγον τι σκουρόχρωμο. Δεν ήταν επιλογή μου, συγγνώμη, δεν το ‘θελα! Μονάχα που με τη σειρά μου επιβεβαίωσα τον κανόνα για τη γνώση, ήρθα και σφράγισα την κάρτα μου και την τοποθέτησα στη θέση της δηλώνοντας την παρουσία μου.
Βλέπεις, δεν ήξερα τι θα μπορούσε να καθορίσει μια ευτυχισμένη ζωή, ήξερα πολύ καλά όμως τι μπορεί να κάνει μια ζωή δυστυχισμένη κι όταν μιλάμε για τη δική μου έτεινα να μπερδεύω τις έννοιες. Φυσικά κι ήξερα τι μπορούσε να κάνει τη ζωή μου αξιοζήλευτη, φυσικά και το γνώριζα. Όλοι το γνωρίζουμε κι ας κάνουμε τους ανήξερους κι ας λέμε πως αυτά πάνε κι έρχονται κι όλο αλλάζουν. Το βασικό μου θέμα βρισκόταν στο γεγονός πως η διαδρομή προς τη δυστυχία ήταν ευκολότερη. Εκεί μάσησα.
Ποιος δε μάσησε. Μια μέτρια δουλειά, μια μέτρια σχέση, μια μέτρια παρέα. Μια μέτρια δουλειά γιατί η επιθυμητή δεν έκατσε, μια μέτρια σχέση επειδή η μοναξιά δεν παλευόταν και μια μέτρια παρέα που ήρθε να καλύψει όποιο κενό γεννούσε ανασφάλειες. Ένας καφές της παρηγοριάς μια φορά τη βδομάδα να ξεγελαστούμε. Να ξεγελάσουμε ποιον ακριβώς; Τον κόσμο; Εμάς;
Χαμογέλασα με νόημα κι αυτό γιατί ήξερα. Ήξερα πως είχα καθηλωθεί σε έναν φαύλο κύκλο, έψαχνα την άκρη της κλωστής μέσα στα κουβάρια. Από κάπου να ξεκινήσω, όλοι από κάπου αρχίζουν. Κάποιος μου ‘χε πει κάποτε πως η βοήθεια έρχεται όταν τη χρειάζεσαι, ξεφυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη κι έχει την τάση να ανοίγει τον δρόμο που επιβάλλεται να πάρεις. Ποιος να μου το ‘λεγε πως η άκρη της κλωστής ξεκινούσε από ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο δικό μου.
Μην υποτιμήσεις τη δύναμη που έχει ένα χαμόγελο. Ποτέ σου μην το κάνεις. Από κάτι τέτοια αγαπημένων σου προσώπων αντλείς δύναμη κι ας είσαι στη χειρότερή σου φάση. Απ’ της οικογένειας, των φίλων, των γνωστών, του όποιου. Είναι μεταδοτικό, είναι βάλσαμο. Η χαρά κι η δυστυχία μοιάζουν γιατί μοιράζονται, μεταδίδονται. Πιάνουν το ένα χέρι μετά το άλλο, γεννούν την αλυσίδα που κάποτε θα φτάσει και σε σένα. Οι ευτυχισμένοι μεταδίδουν ευτυχία, οι δυστυχισμένοι δυστυχία, οι έξυπνοι μπορούν να τις ξεχωρίσουν κι οι αποφασιστικοί να επιλέξουν. Καθεμία τους αποτελεί επιλογή, ούτε τύχη, ούτε μοίρα, ούτε κάρμα.
Το κάρμα και τη μοίρα την αφήσαμε για μεταμεσονύχτια προγράμματα στην τηλεόραση να βγάζουν κάποιοι μεροκάματα. Κάποιοι επέλεξαν να ζήσουν καλά και το ‘καναν όσο κι αν δεν το πιστεύεις. Δεν είναι τα απίθανα του κόσμου ούτε και τα τρομερά του σύμπαντος που αδυνατείς να εξηγήσεις, ήταν μονάχα αυτοί κι οι επιλογές που κάνανε, οι δρόμοι που τραβήξανε κι οι άνθρωποι που πήρανε μαζί τους. Είχαν και τη γνώση και τον τρόπο να τη βάλουνε μπροστά.
Η ζωή τους έγινε προτεραιότητα κι ο νους τράβηξε κατά ‘κει που ομόρφαινε περισσότερο. Κι όσο ομορφότερος γινόταν τόσο βαστούσε να κρατήσει μια πορεία που δεν ήταν κι η ευκολότερη, οδηγούσε όμως στα σίγουρα, σε όλα όσα πόθησαν ποτέ στην ύπαρξή τους ολάκερη. Έγιναν η προτεραιότητά τους.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
