Γράφει η Χρύσα Σ.
Τι θα πει : «Ο άνθρωπος της ζωής σου;». Μπορεί να το λέμε συχνά, αλλά όντως τον συνάντησες; Ο άνθρωπος αυτός ο ένας, μπορεί να ήρθε και να έμεινε. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό το «μοναδικό» ήρθε κι έφυγε, ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις δεν έχει διαβεί το κατώφλι ακόμη, και μπορεί να μην το περάσει και ποτέ.
Δεν έχει σημασία πόσο καιρό ήσασταν ή είστε μαζί, αν παντρευτήκατε, αν χωρίσατε ένα βράδυ που μπορεί να κοίταξες το κινητό του και να βρήκες ένα μήνυμα, ή επειδή για μέρες τώρα είχατε εκείνο το ξενερωμένο βλέμμα και φοβόσασταν να το διαλύσετε κι απλώς βρήκατε μια μικρή αφορμή και το αφήσατε επιτέλους «να πέσει και να σπάσει».
Το χάπι εντ προστάζει να βρήκες τον άνθρωπο της ζωής σου, να ερωτευτήκατε τρελά και τη μέρα του γάμου σας κοιτάζοντάς τον να λιώνεις ακόμη, όπως έλιωσες στο πρώτο σας φιλί. Το χάπι εντ προστάζει να βρήκες τον άνθρωπο της ζωής σου και να σε πήρε να φύγατε σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, πάνω σε μια μηχανή -άντε σ’ ένα διθέσιο σε περίπτωση που εσύ φοβάσαι τους δύο τροχούς. Επειδή όμως στις μέρες οι περισσότεροι φοβόμαστε να ρισκάρουμε, δεν υπάρχουν πολλές, τέτοιες περιπτώσεις.
Αυτός ο άνθρωπος ήρθε, μείνατε μαζί, δε φοβηθήκατε να νιώσετε την έπαρση του έρωτα, αυτό το γλυκό μεθύσι που έρχεται μία φορά στη ζωή, αλλά ο καιρός πέρασε. Ο καιρός πέρασε κι αυτό μπορεί να ξεθύμανε κι αυτός έκλεισε την πόρτα πίσω του ένα βράδυ, γιατί εσύ μπορεί πλέον να μην του έκανες. Τότε εσύ έμεινες στο ίδιο σημείο για μέρες, να μαραζώνεις απ’ το κλάμα, να μην μπορείς να κοιμηθείς και να τον αναζητάς στο καθετί.
Κι όταν μετά από καιρό αυτό είχε καταλαγιάσει λίγο, αυτός γύρισε. Μπορεί να θέλατε να προσπαθήσετε πάλι να είστε μαζί, αλλά βάλατε μπροστά τους εγωισμούς σας κι επειδή το γυαλί δεν κολλάει, έτσι κι εσείς δεν ξανασμίξατε. Ίσως να τραβιόσασταν για ένα διάστημα, αλλά κάποια στιγμή κάποιος απ’ τους δύο έκοψε το νήμα. Βλέπεις, μπορεί να ήταν προτιμότερο, γιατί βασανιζόσασταν στη σκέψη του τι περάσατε και ότι είχατε αρνηθεί να σμίξετε τις ψυχές σας πάλι, ένα χάραμα σε εκείνον το λόφο, που σας άρεσε ν’ αράζετε.
Με τον άνθρωπο της ζωής σου, ακόμη κι αν τον βρήκες για δυο στιγμές μόνο, ήσουν 100% ο εαυτός σου χωρίς να μπεις στη διαδικασία ν’ αλλάξεις. Αυτός ο ίδιος δε σου ζήτησε ν’ αλλάξεις! Αυτός ήταν που έβρισκε χαριτωμένο εκείνο το σημάδι στο πόδι σου, που το απέκτησες στα οκτώ σου σ’ ένα κουτρουβάλιασμα στην πλατεία της γειτονιάς σου, ενώ εσύ θύμωνες που φαίνεται ακόμη. Εκείνος ήταν που γελούσε κάθε φορά που μπορεί να ρευόσουν -γιατί άνθρωπος είσαι κι εσύ- όταν άδειαζες ένα κουτάκι μπίρα, αντί να σε κοιτάζει σαν εξωγήινο ον.
Είσαι όμως κι εσύ που αναρωτιέσαι, αν ήρθε αυτό το ίσως σπάνιο είδος στη ζωή σου και δεν το κατάλαβες. Θα το καταλάβεις όταν έρθει ο καιρός. Θα το νιώσεις, αν ήρθε και πέρασε. Δεν υπάρχουν deadlines σ’ αυτά. Απλώς το νιώθεις μέσα σου ότι ήταν εδώ. Μπορεί να ήταν ακόμη κι αυτός που κοιταχτήκατε και χαμογελάσατε ο ένας στον άλλο σε μια εικοσάλεπτη διαδρομή μέσα στο αστικό. Μπορεί να ήταν κι εκείνο το αγόρι που κάθισε δίπλα σου στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ σ’ ένα δρομολόγιο απ’ τη φοιτητούπολή σου στην πόλη σου για τις διακοπές των Χριστουγέννων και μιλούσατε σ’ όλη τη διαδρομή για το River Party στο Νεστόριο, που έτυχε να είχατε πάει και οι δύο το 2013.
Μπορεί να είναι κι αυτός που πέρασε πριν λίγο από κοντά σου και θα τον ξαναδείς κάποια στιγμή πάλι αύριο τυχαία και μετά πάλι μεθαύριο, ώσπου να πάρεις απόφαση να του μιλήσεις.
Για σένα που ακόμη τον ψάχνεις, αργά ή γρήγορα, θα φανεί. Σταμάτα μόνο να σε πιάνει αμόκ μέχρι να έρθει. Το λέει και το τραγούδι «Τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις».
Κι αν τώρα εσύ που το διαβάζεις όλο αυτό έχεις την παραμικρή απορία, αν εγώ που τα γράφω όλα αυτά έτυχε να τον βρω, θα σου απαντήσω. Ναι, τον βρήκα. Πέρασε απ’ τη ζωή μου αυτός ο ένας, αλλά δεν είναι πια εδώ. Δε θα σου πω όμως περισσότερα γι’ αυτόν, γιατί μπορεί να το έκανα ήδη κάπου πιο πάνω.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
