Να χαθούμε λίγο για να ξαναβρεθούμε

Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι ότι όλοι διατηρούμε το δικαίωμα να απογοητεύσουμε τους πάντες ανά πάσα στιγμή. Κάτι τέτοιο μου δίνει την αίσθηση της απελευθέρωσης, παρ’ όλο που βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δε θα το αντέξεις. Όμως, ποιος μπορεί να βάλει πλάτη στην τρέλα μου; Ποιος θα μπει μπροστά, όταν θα μου χιμήξουν όλες εκείνες οι γριές επιθυμίες;

Εκείνες που για εσένα μπορεί απλά να είναι ένα λάθος, για μένα είναι αυτό που πραγματικά θέλω. Και μέσα στα θέλω μου είσαι κι εσύ. Αλλά τι σημασία έχει; Το μετά δεν αλλάζει κάτι απ’ το πριν και τώρα γίνεται μικρό. Άλλωστε, εσύ μου είπες πως οι άνθρωποι γεννιούνται, δε γίνονται. Ακόμα κι αν προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε.

Κι εκεί που έλεγα μέσα σε ατάκες μου ότι έχω ένα κορμί κι ένα μυαλό καλά σφραγισμένο –με μία αόρατη προειδοποίηση–  τελικά παρά τις προσπάθειές μου μαζί σου, αρχίζω να νιώθω ρωγμές στο ψεύτικο τελείωμά μου. Ξέρεις απ’ εκείνες τις περιπτώσεις που αναλογίζεσαι τι είναι «λάθος» και τι «σωστό».

Το θέμα, όμως, σ’ όλο αυτό είναι ότι θέλω να το ζήσω μαζί σου. Να φτάσεις σ’ εκείνο το σημείο όπου θα ξέρεις αυτό ακριβώς που είμαι. Ακόμα κι αν δεν το αντέξεις. Ακόμα κι αν είμαι λάθος.

Και σ’ αυτό το λάθος αναφέρομαι. Γι’ αυτό και μόνο είμαι εδώ. Γι’ αυτό και θέλω να σου τα φανερώσω όλα. Εκείνα τα οποία θα σου αποδείξουν πως ό,τι σου αρέσει κι ό,τι αγαπάς, θα μπορέσω να είμαι εγώ. Αρκεί να μ’ αφήσεις να προλάβω να γίνω. Εκείνα που σου είπαν διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, μπορώ κι εγώ. Απλά άφησέ με ν’ έχω την πρωτιά στη σκέψη.

Ακόμα κι αν κάνω λάθος, ακόμα κι αν λέω ψέματα, ακόμα κι αν απώτερος σκοπός μου είναι να σε παρασύρω στις δικές μου σκοτεινές νύχτες, μη δειλιάσεις. Απλά αφέσου και ξεπέρασέ το. Ακόμα κι αν έχω δίκιο, ακόμα κι να έχω άδικο, άσε με να είμαι εδώ πέρα μαζί σου.

Γιατί υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι για να τρέξουμε μακριά. Κανείς δεν ξέρει, όμως, ποιος είναι ο σωστός και ποιος ο λάθος. Αν πρέπει να πάρουμε τρένο ή πλοίο. Αυτοκίνητο ή αεροπλάνο. Γιατί «σειρήνες» υπάρχουν παντού. Κι αν δε χαθούμε και λίγο, πώς θα ξαναβρεθούμε; Γιατί αν δεν υπάρξουμε και λίγο λανθασμένοι, πώς θα υπάρξουμε στο τέλος σωστοί;

Άφησε με να μείνω στην αγκαλιά σου απόψε. Να χαθούμε σ’ εκείνο τον ουρανό από κουρτίνες που σκεπάζει το κρεβάτι κι ας φανταστούμε τ’ αστέρια να πέφτουν. Να χαθούμε ανάμεσα σε μερικές ευχές και να ελπίζουμε στην αλήθεια τους. Όποια κι είναι αυτή. Ακόμα κι αν σου τάξω τον ουρανό με τ’ άστρα, να το πιστέψεις. Γιατί αυτή είναι η μαγεία που ζητάει η στιγμή.

Κι έπειτα θα σου εξομολογηθώ. Όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα μου, τα λάθη μου. Όλα εκείνα που με κάνουν και μπορώ να στέκομαι όρθιος και να μπορώ ακόμα και τώρα να πιστεύω πως αξίζει ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Ακόμα και σ’ έναν κόσμο ψεύτικο.

Γιατί το μόνο και μεγαλύτερο λάθος μου είναι ότι δεν έμαθα να πιστεύω κι ακόμα χειρότερα να ζω τη στιγμή. Την κάθε στιγμή. Και χάθηκα ανάμεσα στο πριν και το μετά. Και θα χαθώ και πάλι.

Γι’ αυτό αφέσου. Σε τι; Στα λάθη μας. Αυτό θέλει ο έρωτας. Για να μπορέσεις να πεις στο τέλος ότι το ζήσαμε. Στη χειρότερη, ακόμα ένα λάθος ήτανε και πάει. Γι’ αυτό καλύτερα ας το ξέρουμε απ’ την αρχή. Μήπως καταφέρουμε να γλυτώσουμε εμείς.