Αγαπιέσαι και μαθαίνεις να σ' αγαπάς

Την έχεις δει χαραγμένη σε δέντρα, ξεθωριασμένη σε παγκάκια, τυπωμένη σε μπαλόνια, σοκολατάκια και κάρτες όλα στο σχήμα της. Το αιώνιο σύμβολο της αγάπης, το σχήμα της καρδιάς, το οποίο όμως ουδεμία σχέση με το συγκεκριμένο όργανο έχει.

Είκοσι χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη και ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί το σχήμα της είναι έτσι. Ψάχνοντας την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δεις πολλές θεωρίες, μία όμως με τράβηξε. Λένε πως το σχέδιό της είναι τέτοιο καθώς συμβολίζει δυο ανθρώπινες καρδιές οι οποίες όταν ενωθούν και συμπληρώσουν η μια την άλλη σχηματίζουν αυτό το ευρέως αναγνωρισμένο σύμβολο.

Δυο άνθρωποι, δυο καρδιές σαν μία, που άπαξ κι ενωθούν αλληλομεταφέρουν αγάπη. Μια τέτοια αγάπη μπορεί να σε διδάξει πολλά. Υπάρχουν, λοιπόν, και κάτι έρωτες που σε μαθαίνουν να αγαπάς εσένα!

Πάρ’ τα λίγο απ’ την αρχή και μη βιάζεσαι να απορρίψεις την ιδέα ότι μια σχέση σε μαθαίνει κάτι που δεν κατάφερε να σου μάθει κανείς τόσα χρόνια. Μεγαλώνοντας αναπτύσσεις κάποιες ανασφάλειες τις οποίες μαθαίνεις να τις καμουφλάρεις να τις σπρώχνεις κάτω απ’ το χαλί, αλλά ποτέ δεν τις ξεφορτώνεσαι τελείως από μέσα σου κι ας έχεις πείσει όλον τον κόσμο πως το έχεις καταφέρει.

Με αυτές πορεύεσαι και ζεις. Σε ενοχλούν τα βράδια, σε τρώνε, αλλά συνεχίζετε παρέα, αφού πια το έχεις πάρει απόφαση ότι εκεί θα βρίσκονται. Γνωρίζεις ανθρώπους, κάνεις σχέσεις, άλλα στην τελική δεν τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνονται αυτοί για σένα, μέχρι τη μέρα που σκάει ο αμοιβαίος  έρωτας.

Αυτός ο έρωτας είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους γιατί σ’ αυτόν δύο γίνονται ένα. Κι όπως προσέχεις κι αγαπάς καθετί μικρό, καθετί ξεχωριστό πάνω του, έτσι απόλυτα αγαπάει κι εκείνος καθεμία ατέλειά σου.

Στην αρχή, όλοι λίγο παγώνουμε μπροστά σε αυτούς τους έρωτες. «Δε γίνεται να με βλέπει με την τσίμπλα στο μάτι και το μαλλί σφηκοφωλιά και να μου λέει ότι είμαι όμορφη, μάλλον κάτι πάει λάθος», σκέφτεσαι αθόρυβα, αλλά όσο περνάει ο καιρός κι η εμπιστοσύνη σου μεγαλώνει, έτσι ασυναίσθητα αποβάλλεις μια προς μια όλες τις ανασφάλειες που ένιωθες μέσα σου κι αρχίζεις να αγαπάς τον εαυτό όπως ποτέ δεν είχες καταφέρει μέχρι τώρα.

Κι ενώ η αγάπη προς τον εαυτό μας είναι υπόθεση προσωπική, το γεγονός ότι ξαφνικά έχεις έναν άνθρωπο να αγαπάει όλα αυτά που εσύ μισούσες πάνω σου, αυτομάτως σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου με άλλο μάτι. Δε σε νοιάζει πια πώς φαίνεσαι στον κόσμο, αδιαφορείς αν αρέσεις στην κοινωνία και δεν επιδιώκεις να γίνεις αποδεκτός. Για τον άνθρωπό σου είσαι όμορφος ακριβώς έτσι όπως είσαι κι αυτό σου αρκεί. Άλλωστε, η αρχή και το τέλος μιας σχέσης καθορίζουν το πόσο αγαπάμε τους εαυτούς μας, έτσι δεν είναι;

Μη σε ρωτάω εσένα, θα μου πεις τόσα ξέρεις τόσα λες, πού να θυμάσαι τώρα αν αγάπησες καμιά ανασφάλειά σου, έτσι σκυμμένος που έφυγες εκείνο το βράδυ. Και να το έκανες, τόσο βαριά το πήρες το αντίο, που ξέχασες.

Ίσως, εν τέλει, γι’ αυτό οι άνθρωποι είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένοι με το κυνήγι της αμοιβαίας  αγάπης, γιατί κάπου μέσα σε αυτήν μπορούν να αγαπούν τους ίδιους.