Ο έρωτας είναι σαδιστής

Γράφει η Ηλέκτρα.

Οι άνθρωποι γεννιούνται από έρωτα, πεθαίνουν από έρωτα, σκοτώνουν από έρωτα. Αλλά έχεις ακούσει ποτέ κάποιον να ζει μονό γι’ αυτόν; Να μην προσπαθεί να αποδράσει από αυτόν; Γιατί, παρά τη μαγεία που δημιουργεί η ακατανίκητη έλξη των σωμάτων, δημιουργεί κι αβάσταχτο πόνο. Έναν πόνο για τον οποίο δεν υπάρχει αναλγητικό, ταλαιπωρία που καθιστά τον άνθρωπο αδύναμο.

Διότι, τις περισσότερες φορές, το παραμύθι δεν κλείνει με τη φράση «και ζήσανε αυτοί καλά». Γιατί τα μάγια των ηρώων δε λύνονται στις 12, ο πρίγκιπας δε βρίσκει ποτέ το γοβάκι κι αν ακόμα το βρει δεν ενδιαφέρεται να το επιστρέψει κι η Σταχτοπούτα περιμένει κλαίγοντας.

Ο έρωτας πονά και πονά ακόμα παραπάνω όταν δεν είναι αμφίδρομος, όταν ο ένας απ’ τους δυο σταματά να νιώθει κι αποφασίζει να φύγει μακριά. Κι ο άλλος που μένει πίσω, με τις αποσκευές γεμάτες συναισθήματα, αμφιβάλλει αν ο άλλος ένιωσε ποτέ κάτι τελικά, έστω και λίγο. Κι η αμφιβολία είναι αυτή που τον τσακίζει, που τον σπάει σε κομμάτια. Έχεις ακούσει ποτέ άνθρωπο να ραγίζει; Έχεις ακούσει αυτό το «κρακ» που ισοδυναμεί με μια βαθιά πληγή; Τέτοιες δημιουργεί ο έρωτας!

Είναι αυτός που σε κάνει τα βραδιά να σέρνεσαι στο πάτωμα και να μην μπορείς να σηκωθείς, κρατώντας το τηλέφωνο στο χέρι, περιμένοντας ένα μήνυμα και τα πρωινά σε κάνει να μη θες να βγεις απ’ την κουβέρτα. Να νιώθεις αδύναμος, καθώς γνωρίζεις ότι τα σημάδια του έχουν χαραχτεί  στο πρόσωπό σου, στο βλέμμα σου, στη μορφή σου ολόκληρη. Ο έρωτας είναι εχθρός! Εκεί που σε ανυψώνει στα ουράνια, σε αφήνει ξαφνικά να πέσεις στη γη και δυστυχώς όσο καλά οπλισμένος και να ‘σαι απέναντί του, δεν μπορείς να τον εξοντώσεις.

Και τελικά, αυτοί που πονάνε περισσότερο είναι αυτοί που όταν τους μιλούσες για έρωτα φανταζόντουσαν νεράιδες, πρίγκιπες και παραμύθια. Όλα αυτά πριν τον συναντήσουν, γιατί στη συνέχεια γίνονται αυτοί που μπροστά στους άλλους υποδύονται τον ρόλο τους καλύτερα απ’ το να έπαιζαν στην Επίδαυρο κι όταν μένουν μόνοι, παρακαλάν να ήταν στα αλήθεια όπως δείχνουν, αναίσθητοι.

Ο έρωτας βγάζει τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας, ακουμπάει τα όριά μας. Όμως, αξίζει να πονάς για κάποιον που πιθανότατα δεν πόνεσε ούτε στιγμή για εσένα; Μήπως τελικά ο έρωτας, αυτός ο φτερωτός σαδιστής θεός, παίζει με τα βέλη του και τις ψυχές των ανθρώπων μόνο για να γελάει βλέποντας τα όρια της αγάπης και πώς κανείς εξευτελίζεται εξαιτίας του;