Στις χαρές και τις επιτυχίες φαίνονται οι φίλοι

Ένα απ’ τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι να μπορείς να τη μοιράζεσαι με ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για σένα, όπως κι εσύ γι’ αυτούς. Τότε μόνο οι στιγμές που βιώνεις αποκτούν άλλο νόημα, αφού ξέρεις πως έχεις δίπλα σου άτομα στα οποία μπορείς να βασιστείς και να επενδύσεις.

Και φυσικά, δεν αναφερόμαστε μόνο στην οικογένεια ή τον εκάστοτε σύντροφό που μπορεί να έχουμε εκείνη τη στιγμή, αλλά και στις παρέες των φίλων που δημιουργήσαμε απ’ τα σχολικά μας χρόνια ή κατά τη διάρκεια και την πορεία της ζωής μας.

Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει την ύπαρξη των φίλων τόσο απαραίτητη; Η απάντηση βρίσκεται καλά κρυμμένη στα παιδικά μας χρόνια. Τότε οι φίλοι μας ήταν οι άνθρωποι με τους οποίους είχαμε αναπτύξει κοινά ενδιαφέροντα ή επιλέγαμε κοινές δραστηριότητες, εμπιστευόμασταν τα πρώτα μας μυστικά, τα πρώτα μας καρδιοχτύπια, τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες μας, την τρέλα μας και γενικά πολλές –αν όχι όλες– πλευρές του εαυτού και της προσωπικότητάς μας.

Μεγαλώνοντας, ωστόσο, τα πράγματα σταματούν να είναι τόσο ρόδινα κι ιδανικά, καθώς σταδιακά βγαίνεις απ’ το μικρόκοσμο του σχολείου και του προστατευμένου περιβάλλοντος και σιγά-σιγά συνειδητοποιείς πως κάποιοι φίλοι που πίστευες πως ήταν καρδιακοί, άρχισαν να χάνονται και να απομακρύνονται.

Με λίγα λόγια άλλαξαν στάση και προτίμησαν να κάνουν άλλες επιλογές. Τότε ήταν επίσης που ένιωσες για πρώτη φορά πιο έντονα εκείνες  τις πισώπλατες μαχαιριές  από άτομα που πίστευες πως δε θα σε προδώσουν ποτέ και θα σε συντροφεύουν τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως στις δύσκολες στιγμές σου πολλοί είναι αυτοί που θα σου πουν μια παρηγορητική κουβέντα, πολλοί θα σπεύσουν να σε καθησυχάσουν πως όλα θα πάνε καλά, πως θα είναι κοντά σου για όσο θες και για όσο χρειαστεί και πως μπορείς να υπολογίζεις στη βοήθειά τους. Κι ευτυχώς, κάποιοι από αυτούς το εννοούν πραγματικά κι όντως αποδεικνύουν με τις πράξεις τους πως αξίζουν τον τίτλο του φίλου που με τόση γενναιοδωρία τους χάρισες κάποτε.

Το θέμα είναι πόσοι από αυτούς θα εξακολουθήσουν να μένουν δίπλα σου, όταν εσύ αρχίσεις να προοδεύεις, να ευτυχείς και να πετυχαίνεις πράγματα. Πόσοι είναι αυτοί που έχουν την ωριμότητα να ξεπεράσουν προσωπικές ανασφάλειες και να μην επιτρέψουν σε συμπλέγματα κατωτερότητας, που τους διακατέχουν, να θολώσουν την κρίση τους και ν’ αρχίσουν να σε αντιμετωπίζουν με φθόνο και μνησικακία;

Βλέπεις, όταν ο άλλος σε πετυχαίνει σε μία δύσκολη φάση, είναι πολύ εύκολο να είναι φίλος σου, γιατί μπορεί ταυτόχρονα να νιώθει εκείνη τη στιγμή μέσα του πιο δυνατός από σένα. Όταν είσαι στα χειρότερά σου, λοιπόν, δεν απειλείς τον εγωισμό κανενός, ίσα-ίσα που υπάρχει η περίπτωση να τον ενισχύεις κιόλας, αφού ο άλλος νιώθει τυχερός που κάποιος τον έχει ανάγκη.

Ο πραγματικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου επομένως, και κατ’ επέκταση ενός φίλου φαίνεται, όταν οι γύρω του έχουν φαινομενικά τα πάντα κι αυτός νομίζει ή νιώθει πως δεν έχει τίποτα, είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο μπορείς να αξιολογήσεις την ποιότητα και τη συμπεριφορά του. Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι που νιώθοντας αδικημένοι ή κατώτεροι από σένα, λόγω των δυσκολιών που μπορεί να βιώνουν, μπορεί και να στραφούν εναντίον σου, να σου γυρίσουν την πλάτη, να σε αντιμετωπίσουν με κακία, γιατί εσύ μπορεί να βρήκες τη συντροφιά της ζωής σου και να είσαι απλά ευτυχισμένος,  γιατί μετά από πολύ κόπο μπορεί να απέκτησες μια καλή δουλειά ή επειδή συνεχώς εξελίσσεσαι κι έχεις κίνητρα με στόχο να γίνεσαι καλύτερος.

Ο φίλος σου τότε μπορεί και να ξεχνάει ότι είχες βρεθεί κι εσύ στη θέση του στο παρελθόν, αλλά στο δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στον εαυτό του ή τη φιλία σας, επέλεξες χωρίς δεύτερη σκέψη το πρώτο. Και κάπως έτσι λοιπόν,  ακόμα κι ο καλύτερος φίλος μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε εχθρό, σε έναν ξένο, σε κάποιον που δε είχες γνωρίσει μέχρι τότε. Όλοι, άλλωστε, έχουμε έναν κακό εαυτό, αυτό που μετράει όμως είναι αν και σε ποιους επιλέγουμε να τον δείξουμε. Κάτι τέτοιες στιγμές η αιώνια σύγκριση με τους άλλους και η συνεχής πάλη με τον εαυτό μας μπορεί να αποδειχτούν πολύ κακοί σύμβουλοι.

Αν μάθουμε να χαιρόμαστε με τις χαρές των φίλων μας, να ελέγχουμε τον εγωισμό και τη ζήλια μας και να αφήνουμε τα όμορφα συναισθήματα της αγάπης και του θαυμασμού να κυριαρχήσουν, τότε θα αισθανθούμε να πλημμυρίζουμε μέσα μας με φως. Οι φίλοι μπορεί να αποτελέσουν για εμάς την κινητήριο δύναμή μας, να μας διδάξουν τα πιο όμορφα μαθήματα, να μας επισημαίνουν πάντα με ειλικρίνεια κι ενδιαφέρον τα λάθη μας και να μας δείχνουν τρόπους να γινόμαστε καλύτεροι, προχωρώντας ενωμένοι ό,τι και να προκύψει στο δρόμο της ζωής.

Μέσα απ’ τη χαρά των φίλων, λοιπόν, ίσως να μπορείς να διδαχτείς κι εσύ κάποια πράγματα. Ίσως και να συνειδητοποιήσεις ότι τα προβλήματά σου δεν είναι τόσο μεγάλα όσο νομίζεις ή ακόμα και να αντλήσεις δύναμη απ’ την επιτυχία τους ώστε να προσπαθήσεις κι εσύ περισσότερο την επόμενη φορά ή να αποφασίσεις να ξεπεράσεις εκείνους τους φόβους που τόσο πολύ σε κρατάνε πίσω και δε σε αφήνουν να πραγματοποιήσεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου.

Η φιλία δεν είναι πεδίο μάχης, δεν είναι ανταγωνισμός, είναι μια σχέση ζωής που χτίζεται με σταθερά βήματα κι απαιτεί γερά θεμέλια για να αντέξει στο χρόνο και τις αναποδιές. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην εγκαταλείψεις στο πρώτο στραβοπάτημα και να μην ξεχάσεις ποτέ τι σε ένωσε με αυτόν τον άνθρωπο και πόσα ακόμα μπορείτε να πετύχετε και να ξεπεράσετε μαζί επιλέγοντας να είστε παρόντες κι υποστηρικτικοί σε όλες τις φάσεις της ζωής σας.