Τουλάχιστον εγώ ένιωσα

Χωρίζουν οι άνθρωποι, το ξέρω καλά. Όσο εύκολα συναντιούνται, τόσο πιο εύκολα παίρνουν τελικά ξεχωριστούς δρόμους και συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν. Αν σήμερα σταματάω να προσπαθώ για σένα είναι γιατί μέχρι χθες έκανα ό,τι μπορούσα. Αν απόψε παύω να σε κρατάω πια με νύχια και με δόντια μέσα στη ζωή μου είναι γιατί μέχρι πριν δε με ένοιαξε στιγμή το πόσο πάλεψα και για τους δυο μας.

Σε μια τελευταία προσπάθεια, θα σου μιλήσω με συναισθήματα, παρ’ όλο που εσύ έμαθες να μιλάς μόνο με λέξεις. Ελπίζω αν σου άφησα κάτι στη ζωή σου να ήταν όμορφο, να ξέρεις, προσπάθησα πολύ γι’ αυτό. Να είμαι μια από εκείνες τις αναμνήσεις που όταν τις θυμάσαι φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλη σου. Αυτό το χαμόγελο που με έκανε να σε προσέξω απ’ την πρώτη στιγμή. Αν, πάλι, σου άφησα κάτι που δε θες να θυμάσαι, δεν πειράζει, κάψ’ το μαζί με μας και πες πως δεν έγινε ποτέ.

Δεν θα ντραπώ που ένιωσα. Δε θα σκύψω το κεφάλι που τσαλακώθηκα και που ρίσκαρα ως και τον εαυτό μου. Έκανα την επιλογή μου κι αυτή ήταν να αφεθώ. Αν την πληρώνω ή όχι τώρα, κι αυτό επιλογή μου είναι. Υπάρχουν φορές που τα συναισθήματα δεν μπαίνουν σε καλούπια, δεν υπάρχει δικλείδα ασφαλείας. Πέφτεις με τα μούτρα και γίνεσαι χαλκομανία. Κι αν ήθελα τόσο να με ερωτευτείς και να με νιώσεις, πάντα ήξερα πως ο έρωτας δεν έρχεται κατά παραγγελία.

Ήθελα να σε ζήσω όσο περισσότερο γινόταν. Να με βάλεις στη ζωή σου και να γίνω μέρος της. Δε φταις εσύ για τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μου. Απλώς δε συνάδουν με τις δικές σου. Ήθελα να είμαι η όασή σου στις δύσκολες στιγμές. Να σε κάνω εγώ να ξεχνάς τις έννοιες και τα προβλήματά σου.

Μαζί να φτιάχναμε έναν μικρό κόσμο μόνο για μας, όμορφα κι ήσυχα. Κοίταξε πάλι που γίνομαι ρομαντική, όπως με κορόιδευες. Είναι αυτό, μωρέ, που με κέρδισε ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που κοιτάς, όλα αυτά που έλεγες και περισσότερο όλα εκείνα που δεν τόλμησες ποτέ να πεις.

Κι όσο εσύ ύψωνες τείχη και κρατούσες άμυνες, τόσο εγώ προσπαθούσα με φόρα να τα προσπεράσω για να σου δείξω τι χάνεις τόσο καιρό. Αστείο είναι. Ανούσιο και καθόλου πλάκα δεν έχει πια. Είσαι μάλλον από εκείνους που πιστεύουν πως δεν πρέπει να δένεσαι πουθενά. Σε κέρδισε η λογική σου κι ο εγωισμός σου, αλλά έχασες το παιχνίδι. Δυνατός δε γίνεσαι όταν μπορείς να μη νιώθεις, μα όταν παλεύεις για ό,τι νιώθεις.

Χαίρομαι, λοιπόν, που έχω την ικανότητα να νιώθω ακόμα. Χαίρομαι που όλα αυτά τα ένιωσα μαζί σου, όπως κι αν ήρθαν τα πράγματα. Χαλάλι σου, λοιπόν. Είναι πάντα όμορφο να ξέρεις πως κάποιος σε νοιάστηκε και σε πόθησε πολύ.

Να ξέρεις πως εδώ ακόμα κάποιος νιώθει για σένα. Σε αυτή την τελευταία κατάθεση ψυχής, σου εύχομαι να ‘σαι καλά όπου και να ‘σαι, ακόμη και μακριά μου