Είναι Σάββατο μεσημέρι και λίγες ώρες απομένουν μόνο για το πρώτο σας ραντεβού. Είναι η πρώτη φορά που βγαίνετε. Είναι η πρώτη φορά που θα μοιραστείτε χρόνο μαζί κι η πρώτη φορά που θα παρατηρήσεις πώς θα αλληλεπιδράσετε οι δυο σας σε κλειστό χώρο. Ίσως είναι η πρώτη φορά που θα φιληθείτε, ίσως είναι η πρώτη φορά που θα κάνετε σεξ. Ίσως και τίποτα απ’ τα δύο. Η χημεία ή θα υπάρχει ή θα απουσιάζει κι αυτό προς το παρόν αποτελεί ένα μυστήριο.
Συναντιέστε, αγκαλιάζεστε. Ακολουθούν πέντε λεπτά αμηχανίας. Μετά ο πάγος σπάει. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά, απλά έπρεπε κάποιος από εσάς να κάνει την πρώτη κίνηση. Μιλάτε με τις ώρες. Δεν ξεκολλάει κανείς σας, ο χρόνος κυλάει γρήγορα και κανείς δεν έχει προτείνει να φύγετε. Γιατί μάλλον, τελικά, η χημεία που ήθελες υπάρχει κι αυτή τη στιγμή στο μυαλό σου συμβαίνουν αλλεπάλληλες αντιδράσεις και δεν έχεις ιδέα πώς να τις σταματήσεις. Το ραντεβού σας τελειώνει με τον τρόπο που εσύ επιθυμούσες.
Περνάνε οι μέρες κι όλα τα φανάρια που βρίσκονται στο δρόμο της επικοινωνίας σας είναι καταπράσινα. Ούτε ένα κόκκινο ούτε ένα στοπ. Μια δυσκολία, μια αναποδιά; Τίποτα.
Περνάνε οι μήνες και πού και πού παρατηρείς εκείνα τα μικρά συννεφάκια που επισκιάζουν για λίγο ή άλλες φορές για πολύ, τον καταγάλανο ουρανό σας. Μια βροχούλα σήμερα, μια μπόρα την επόμενη εβδομάδα. Λίγη ζήλια, λίγη ανασφάλεια. Λίγα νεύρα, γιατί η ρουτίνα κουράζει αν δε γνωρίζεις πώς να τη διαχειριστείς. Η τριβή στη σχέση είναι απαραίτητη. Χρειάζεται μια μικρή αναδιαμόρφωση, κάποιες υποχωρήσεις, πολύ πιθανόν μερικές απαιτήσεις. Δε χρειάζεται κανείς σας να αλλάξει. Μόνο να κάνει λίγο χώρο στον εγωισμό του για να χωρέσει κι ο άλλος.
«Είστε μαζί, αλλά είστε ανεξάρτητοι», έτσι σου είπε. Είπε πως θέλει οι δρόμοι σας να είναι παράλληλοι, να μη διασταυρώνονται. Να εξελίσσεστε μαζί, αλλά χώρια. Ο καθένας το δρόμο του με τον άλλον απέναντι απλά να τον παρατηρεί. Ξαφνικά αυξάνεται κάπως η απόσταση ανάμεσά σας. Είναι λίγο διαφορετικός, όλα είναι λίγο διαφορετικά τώρα. Ίσως αυτή η τριβή δε λειτούργησε θετικά για εσάς.
Κάποτε ζητούσες να κοιμάστε μαζί όσο πιο συχνά μπορούσατε κι ήταν αυτονόητο. Κάποτε όταν σε έβλεπε σου έδινε μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα γλυκό φιλί κι ήταν αυτονόητο επίσης. Κάποτε δεν τον κούραζαν οι συζητήσεις σας, δεν τον εκνεύριζαν τόσο εύκολα οι διαφωνίες σας. Κάποτε, τα νεύρα σας σάς έφερναν πιο κοντά και τώρα απλά σας απομακρύνουν όλο και περισσότερο.
Ξαφνικά, λοιπόν, ξεκινάς να ζητάς όσα θα ήταν αυτονόητο ένας ερωτευμένος να σου προσφέρει. Και κάπως έτσι –εξίσου ξαφνικά– τίποτα δεν είναι αυτονόητο πια. Κι εδώ ξεκινάει το πρόβλημα.
Αναπολείς εκείνη την πρώτη φορά που όλα είχαν πάρει το δρόμο τους χωρίς να χρειαστεί να τον αναζητήσεις και χωρίς να χρειαστεί να απαιτήσεις. Οι σχέσεις θέλουν συντήρηση, θέλουν φροντίδα κι ενδιαφέρον. Όταν τα αυτονόητα γίνονται προαιρετικά κι όταν οι επιθυμίες σας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, τότε τίποτα δεν πάει πια καλά.
Μπορεί να ξεκινήσατε μαζί στον ίδιο δρόμο με κοινή πορεία, αλλά τρέχετε με διαφορετικές ταχύτητες. Λίγο η τριβή, λίγο τα φανάρια που γίνονται κόκκινα για τον έναν απ’ τους δυο σας. Λίγο η διαφορά φάσης σας που αποκαλύφθηκε στα δύσκολα. Κάπου εδώ ξεκινάει το πρόβλημα και κάπου εδώ πρέπει και να τελειώσει.
Όταν, λοιπόν, τα αυτονόητα παραλείπονται καλό θα ήταν να παύουν να υπάρχουν κι ως προαιρετικά.
Συντάκτης: Θαλεία Σόκαλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
