Το πιο δύσκολο παζλ: εσύ

Σ’ αρέσουν οι ιστορίες μυστηρίου. Δε θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που μου το είπες, μα μου έκανε εντύπωση. Ο τρόπος που μιλούσες για τον Πουαρό και τον Σέρλοκ σαν να είναι οι φίλοι σου, η μανία σου να μη διαβάζεις τις τελευταίες σελίδες προτού προλάβεις να ανακαλύψεις τον ένοχο. Δεν το είχα καταλάβει, μα πλέον βλέπω καθαρά· αγαπάς τα μυστήρια γιατί σου μοιάζουν. Γιατί τους μοιάζεις εσύ. Και τούτη τη φορά καλούμαι εγώ να λύσω την υπόθεση.

Αν ανήκες στη φύση, θα ήσουν ομίχλη, αν ήσουν αντικείμενο, θα ήσουν παζλ. Μ’ αρέσει να βρίσκω τα κομμάτια σου, να τα χαζεύω, να φαντάζομαι πού θα μπορούσαν να κολλήσουν. Το παραδέχομαι, είμαι αργή και κάνω λάθη, βρήκα πρώτα τις γωνίες και χαίρομαι και μόνο που απέκτησα μια γενικότερη εικόνα. Μα εσύ, μωρό μου, μέσα σου, είσαι χάος. Πανηγυρίζω κάθε νίκη, μα τα κομμάτια στο χαλί ακόμη αμέτρητα. Έπαψα να υπολογίζω χρόνους· ζω για τη στιγμή που θα καταφέρω να σε λύσω. Να σε απολαύσω ολοκληρωτικά. Να σε χαρώ.

Τις βλέπω τις άμυνές σου. Είναι ανάμεσα σε σένα και σε μένα. Θέλω να τις ρίξω, μα ακόμη δεν έχω τη δύναμη ούτε τις γνώσεις. Κι εσύ δε φαίνεται να προσπαθείς καθόλου. Με βλέπεις να παλεύω, να κάνω βήματα, να αφήνω τις δικές μου ανασφάλειες στην άκρη και δεν ανταποκρίνεσαι. Είναι αδιαφορία ή απλά δε με εμπιστεύεσαι ακόμη;

Δε σου αρέσει πάντοτε η συζήτηση. Κάποια θέματα τα αποφεύγεις συστηματικά, κυρίως το μεταξύ μας. Προσπαθώ να μάθω χωρίς να πιέσω, να σβήσω ερωτηματικά χωρίς να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Φοβάμαι να σου αποκαλυφθώ για να μη με πληγώσεις, φοβάσαι να μου ανοιχτείς γιατί κρατάω μυστικά. Κυνηγάμε τις ουρές μας και στεκόμαστε στις δυο πλευρές του ποταμιού. Μίλα μου και θα τολμήσω. Θα φτάσω εκεί βρεγμένη, παγωμένη και γυμνή. Βεβαιώσου πως θα μ’ αγαπήσεις προτού προλάβω να βουτήξω στο νερό.

Και ξέρεις, είναι πολλές οι φορές που με μπερδεύεις. Αλλάζουν γρήγορα οι διαθέσεις σου, αναρωτιέμαι τι άνεμος φυσάει στο μυαλό σου. Όταν βεβαιώνομαι πως νιώθεις κάτι, εξαφανίζεσαι. Κι όταν αποδέχομαι πως δε θα ξαναγυρίσεις, είσαι πίσω σαν να μην έφυγες ποτέ. Θέλεις εμένα ή θέλεις αυτά που σου προσφέρω; Με χρειάζεσαι; Μακάρι να είχες την απάντηση, μα πιστεύω πως ούτε εσύ μέσα σου δεν είσαι σίγουρος.  Ψάχνω υλικό στο άυλό σου, κάτι αντικειμενικό στην αφηρημάδα σου. Αναρωτιέμαι, ζητάω πολλά ή τα ζητάω λάθος;

Ίσως θα έπρεπε να είχα κουραστεί. Να τα είχα παρατήσει και να σε άφηνα στην ησυχία και στο μυστήριό σου. Μα κάτι μέσα δε με αφήνει, εκείνο το σφίξιμο όταν σε βλέπω μετά από μέρες, εκείνο το χάιδεμα στα μαλλιά που κάνει χαμηλά την πλάτη μου ν’ ανατριχιάζει. Με μαλώνουν που παιδεύομαι μαζί σου, λένε πως αν με ήθελες θα ήσουν ανοιχτός. Δεν αγαπώ τα δύσκολα ούτε μ’ αρέσει να πηγαίνω γυρεύοντας. Μαζί σου νομίζω απλά πως βρήκα τον μπελά μου.

Κι αν δεν πιστεύεις πως είμαι αρκετή, να μου το πεις. Αν δεν το θέλεις το δέσιμο μαζί μου, νομίζω οφείλω να το ξέρω. Θα με πονέσεις, θα με χάσεις, αλλά είναι δίκαιο και πιστεύω πως μου αξίζει. Αν το μυστήριο δεν είσαι εσύ, αλλά έγινες για μένα, δώσε μου τον ένοχο στο πιάτο και πες μου ξεκάθαρα πως το παιχνίδι έχει τελειώσει κι έχω βρεθεί εκτός χρόνου. Ίσως να μην σου άρεσε ο τρόπος μου, ίσως να γελούσες με τα στοιχεία που άφηνα να περνούν απαρατήρητα μπροστά μου. Ό,τι κι αν είναι εκείνο που σε χάλασε, άσε τις εξαφανίσεις και τα πέπλα σου και γίνε ειλικρινής, προτού τελειώσουν τα κομμάτια και δω πως το παζλ σου έχει μείνει με κενά.

Να ξέρα μόνο τι σκέφτεσαι. Αν γελάς κάτω απ’ τα μουστάκια σου ή αν εκτιμάς στ’ αλήθεια τις προσπάθειές μου.  Τι κάνεις όταν λείπεις; Πώς περνάς τα βράδια που μένεις μακριά μου; Ώρες νομίζω πως χάνεται η εμπιστοσύνη μου, γεμίζω με αμφιβολίες κι άγχη. Εσύ τα προκαλείς όλα, εσύ κι η στάση σου, το μπέρδεμά σου. Κάθε επόμενο σταυροδρόμι στη σχέση μας. Για πόσο;

Ξέρω πως πλήττεις εύκολα. Πως ψάχνεις συνεχώς ανατροπές. Κουράζεσαι, βαριέσαι και χάνεσαι. Ναι, αυτά τα κομμάτια σου τα συμπλήρωσα στο παζλ μου. Έμαθα, όμως, πως κάποτε ενδιαφέρεσαι, βλέπεις κάτι σε μένα και σ’ αρέσει. Αν ήθελες να φύγεις, θα το είχες κάνει από καιρό, μα εσύ επιλέγεις ακόμη να εμφανίζεσαι μπροστά μου.

Αγαπάς τα μυστήρια γιατί σου μοιάζουν. Γιατί τους μοιάζεις εσύ. Και ξέρεις κάτι;

Νομίζω πως τελικά τα αγάπησα κι εγώ τούτα τα μυστήρια.

Νομίζω πως μαζί τους αγάπησα κι εσένα.