Αν τα απωθημένα γίνονταν ιστορίες αγάπης;

Από παιδιά διαβάζαμε βιβλία κι ιστορίες ρομαντικές για την αληθινή αγάπη, τα συναισθήματα, τους πρίγκιπες στο άσπρο άλογο και τις καλές νεράιδες. Ετοιμαζόμασταν, λοιπόν, για την ενήλικη ζωή κι αδημονούσαμε με περίσσεια λαχτάρα για εκείνους τους πολυπόθητους έρωτες. Άλλωστε, ποιος δεν ονειρεύτηκε μια καθολική αγάπη, έστω και μία φορά στην πορεία της ζωής του;

Και να σου, μεγαλώνουμε κι αρχίζουν τα πρώτα καρδιοχτύπια, οι πρώτοι έρωτες, τα βραδινά τηλεφωνήματα, ο ενθουσιασμός, η λαχτάρα. Όμως, γι’ αυτά που μας επιφύλασσε η ζωή δε μας είχαν προετοιμάσει τα παραμύθια. Γιατί η ζωή έχει και κακό, ναι, εκείνον που πάντα τον νικούσαν οι καλοί στα παραμύθια. Μόνο που με ανοιχτά τα μάτια, στην πραγματικότητα, ο «κακός» είναι συνήθως αυτός που κέρδιζε με τρομακτική διαφορά. Ήταν εκείνος που έκλεβε τον πρίγκιπα και τον μετέτρεπε στο τέρας που πάντοτε φοβόσουν.

Και πήγαιν’ έλα οι πρίγκιπες που γινόταν εφιάλτες, εσύ έμαθες να μη φοβάσαι πια τα τέρατα και να κρύβεις καλά τον πόνο σου πίσω απ’ την πανοπλία του ακλόνητου, πάραυτα ονειροπόλου σου χαρακτήρα.

Μέχρι που ήρθε εκείνος ο άνθρωπος. Αυτός, ναι, θυμάσαι; Εκείνος που ζήσατε όλο το παραμύθι χωρίς καν ένα σημείο επαφής. Εκείνος που έγδυσε την ψυχή, μα ποτέ το σώμα σου. Εκείνος που έλεγες –μες στο παράπονο στις παρέες σου– πως θα ήθελες όσο τίποτα στον κόσμο, μα ποτέ δε δώσατε μία ευκαιρία στο «μαζί». Αυτός που σίγουρα είναι ο πρώτος που περνάει από το μυαλό σου ακριβώς τώρα που μιλάμε, το ξέρεις και το ξέρουμε όλοι.

Σε όσα κρεβάτια κι αν ξενυχτήσεις, θα πουλούσες και την ψυχή σου στον δαίμονα για ένα βράδυ μαζί του. Κι αν σου φαίνεται αυτό υπερβολικό, ο Φάουστ το έκανε, εσύ γιατί όχι; Πόσο μάλλον για ένα «μαζί» μαζί του, θα έκανες τα πάντα. Βλέπεις, είναι αυτή η αίσθηση μυστηρίου που σου κινεί το ενδιαφέρον κι αυτό το «αν», που κολλάει μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, γιατί σκέφτεσαι πως όλα σου τα δεδομένα θα άλλαζαν χάρη σε αυτόν.

Μα δε μιλάτε πια. Και στο μυαλό σου ακόμα και κάτι στιγμιαίο να σου θυμίσει το πέρασμά του απ’ τη ζωή σου, θα σε κάνει να αναπολείς εκείνες τις συζητήσεις σας, που διαρκούσαν ως τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ένα πρωινό του Φλεβάρη. Πόσο πιο πλατωνικό από αυτό;

Τον θες ακόμα αυτόν τον άνθρωπο, παραδέξου το. Είναι εκείνο το αίσθημα της περιέργειας που όλοι έχουμε και μας τρώει τη σάρκα χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε πόσο φθείρουμε το μέσα μας. Αφαιρούμαστε γι’ αυτό το απωθημένο κι ακόμα κι αν τα χρόνια πέρασαν, ακόμα και αν τα μυαλά μας άλλαξαν και το πρόσωπό μας ηρέμησε απ’ την αγωνία του τι θα γίνει πια με αυτό το ον, το «ιδανικό», των ονείρων μας, ακόμα κι αν το απομυθοποιήσαμε, πάντοτε θα επιζητούμε εκείνο το «αν» μαζί του.

Γιατί κάποια πράγματα αν δεν τα ζήσεις, σου κατασπαράζουν βασανιστικά την ψυχή. Αυτή η ατέρμονη προσπάθειά σου για το παραμύθι σου δεν τελειώνει. Γιατί ίσως κάποτε σκέφτηκες πως το happy end σου ήταν εκείνος ο άνθρωπος.

Γιατί δεν είσαι με το απωθημένο αυτό; Γιατί από απωθημένο δεν έγινε ιστορία αγάπης; Αυτό δεν μπορεί να στο απαντήσει κανείς, ίσως έπρεπε να προσπαθήσεις κι άλλο κι εσύ, ίσως κι όχι. Ίσως να έφταιξαν οι συγκυρίες κι ίσως το σύμπαν όντως να συνωμοτεί  εναντίον σας. Ίσως όλα να γίνονται για κάποιον λόγο, που δε θα μάθεις ποτέ.

Αλλά εσύ θα σκέφτεσαι πάντα. Πώς θα ήταν τα απωθημένα να γίνονται ιστορίες ζωής και τελικά πώς μοιάζει όταν το ανέφικτο γίνεται εφικτό;