Παρατηρώ μόνο ό,τι μ’ ενδιαφέρει∙ εσένα

Δε φημίζομαι για την παρατηρητικότητά μου ούτε για το ενδιαφέρον μου προς ό,τι δε μου κάνει κλικ. Τις περισσότερες φορές αλλού πατάω, αλλού βρίσκομαι και δε με νοιάζει καν να ξέρω το πού. Ο κόσμος μου κι ο πραγματικός κόσμος τσακώνονται συχνά κι εγώ βρίσκομαι χαμένη κάπου ανάμεσά τους. Μοιάζω γενικά λες κι έπεσα από κάποιον άκυρο πλανήτη ο οποίος ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί.

Μη με ρωτήσεις πώς λένε τον τύπο που μόλις μου συστήθηκε ή τι φορούσε ο κολλητός μου όταν βγήκαμε για καφέ μια-δυο ώρες πριν. Μη με ρωτήσεις ποια ήταν αυτή που μόλις με χαιρέτισε και χάρηκα τόσο που την είδα. Μη μου ζητήσεις πληροφορίες ούτε καν για το πώς να έρθεις ως το σπίτι μου. Μην περιμένεις να σου πω με τι ασχολείται ο τάδε κι ο δείνα στη ζωή του, ακόμη κι αν ανήκει στο ευρύτερο φιλικό μου περιβάλλον. Μπορεί να μην έχω μπει στη διαδικασία ν’ αναρωτηθώ και καθόλου.

Αν θες να με ρωτήσεις κάτι, τελικά, μόνο ένα πράγμα μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι θα έχω κατακτήσει ως εκεί που με παίρνει. Αν θες να με ρωτήσεις κάτι φρόντισε να έχει να κάνει με έναν άνθρωπο. Τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί. Ρώτησέ με πράγματα που ούτε ο ίδιος δεν ξέρει για τον εαυτό του. Θα σου τα περιγράψω ένα προς ένα με τέτοια λεπτομέρεια που θα είναι σαν να τον έχεις μπροστά στα μάτια σου με σάρκα κι οστά.

Κι αυτός ο άνθρωπος, ρε μωρό μου, είσαι εσύ. Όσο κι αν με κοροϊδεύεις κάθε μέρα για το πόσο αλλού είναι το μυαλό μου ακόμη και στα πιο προφανή πράγματα, δε θα μπορέσεις ποτέ να συνηθίσεις ότι σε ξέρω απ’ την κορυφή ως τα νύχια, λες και σε έπλασα εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Ξέρω ότι κάθε φορά που είσαι χαρούμενη ή κεφάτη μοιάζεις με δεκάχρονο παιδί που έχει μεθύσει. Ξέρω πως όταν μεθάς όντως απλώς σκαλώνει το βλέμμα σου, δε λες πολλά, έχεις ενίοτε ένα ανεξήγητο μειδίαμα κι ακόμη κι αν πεις ασυναρτησία θα την πεις με μια λέξη χωρίς πολλά περιττά. Έτσι που μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω ότι μέθυσες τελικά. Ξέρω πως κάθε ώρα και στιγμή, χωρίς καν να το καταλάβεις, πειράζεις τα δάχτυλά σου κι έχεις καταστρέψει τα νύχια σου γιατί είσαι μέσα στο άγχος και τη νευρικότητα ίσως περισσότερο κι από μένα ενώ πίστευα πως κάτι τέτοιο δε γίνεται.

Ξέρω σε ποιες κινήσεις σου τα χέρια σου θυμίζουν μωρό που πάντα κάτι δείχνει και πώς κινείσαι όταν χορεύεις. Μπορώ να σου περιγράψω κάθε παραμικρή έκφραση του προσώπου σου όταν γκρινιάζεις, πώς σκοτεινιάζει το βλέμμα σου όταν ετοιμάζεσαι να κλάψεις ή όταν φοβάσαι και με τι μοιάζουν οι εκρήξεις σου όταν νευριάζεις, συνήθως για μερικά μόνο λεπτά. Μπορώ να σου μιλήσω για τις ματάρες σου που λάμπουν όποτε ακούς κάτι κι ενθουσιάζεσαι, να σου εξομολογηθώ πως όταν κουρνιάζεις στον ώμο μου θυμίζεις νεογέννητο γατάκι που θέλει προστασία και να μιμηθώ ακριβώς τον τρόπο που κάνεις νάζια όλες εκείνες τις φορές που δε θέλω να σε αφήσω απ’ την αγκαλιά μου.

Μπορώ να σε κάνω να σε δεις μέσα απ’ τα μάτια μου τις φορές που χουχουλιάζεις κάτω απ’ την κουβέρτα όσο βλέπουμε ταινία και παλεύεις για λίγο να μη σε πάρει ο ύπνος ή έστω να μην το καταλάβω. Και πώς είσαι όταν τελικά υποκύπτεις και κοιμάσαι κι εγώ μένω να σε χαζεύω, λες και δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να κοιμάται ποτέ πριν. Μπορώ να σου δείξω πώς τινάζεσαι όταν σε πειράζω και σε ενοχλώ, αλλά δεν καταφέρνω τελικά ποτέ να σε εκνευρίσω, στ’ αλήθεια, οπότε καταλήγεις απλώς να χτυπιέσαι γελώντας τις πιο πολλές φορές έστω κι αν μου φωνάζεις. Μπορώ να σου πω πώς κάνεις όταν γυρίζεις μετά τη δουλειά και πριν καν ανοίξεις την πόρτα εντελώς με φωνάζεις ακόμη κι αν είμαι ήδη στο χολ και σε περιμένω. Και πώς μοιάζεις όταν πέφτεις στην αγκαλιά μου σαν να έχουμε μέρες να βρεθούμε ενώ είμαστε στο ίδιο σπίτι. Κι εγώ τρελαίνομαι και σκαλώνω όλο και πιο πολύ.

Μπορώ να μιμηθώ τη χροιά της φωνής σου όταν εντυπωσιάζεσαι, όταν με αναζητάς, όταν γίνεσαι επιτακτική για να με συμβουλέψεις για όσα πιστεύεις ότι μου κάνουν κακό. Μπορώ επίσης να μιμηθώ τον ρυθμό της ομιλίας σου, τις εναλλαγές στον τόνο σου, να σου επισημάνω ακριβώς πώς αλλάζει το ύφος σου όταν μιλάς με κάποιον φίλο, όταν συναναστρέφεσαι με γνωστούς, όταν γνωρίζεις κάποιον για πρώτη φορά, όταν νιώθεις άνετα κάπου κι όταν προσπαθείς να το παίξεις άνετη ακριβώς επειδή δεν είσαι, αλλά δε θες να φανεί. Να ξέρεις, πληροφοριακά, σε πολλούς φίλους και γνωστούς αυτό που σου βγαίνει είναι να το παίζεις μαγκάκι. Όχι ότι δεν είσαι. Αλλά ξέρεις, μωρέ. Λιγάκι παραπάνω. Για το εφέ.

Μπορώ να σε κάνω να δεις πώς είσαι όταν αφαιρείσαι. Ξέρω ακριβώς πότε προσέχεις κάποιον και πότε προσπαθείς να μη φανεί ότι είσαι κι εσύ αλλού. Ξέρω πώς κάνεις όταν όντως συμφωνείς με έναν συνομιλητή και πώς κάνεις όταν δε σε ενδιαφέρει κάτι ιδιαίτερα, αλλά του απαντάς καταφατικά μόνο για να ξεμπερδεύεις ή για να μην του πας κόντρα και χαλαστείτε.

Λατρεύω τη στάση σώματος που έχεις κάθε φορά που πλένεις τα πιάτα και σε πειράζω για το πού βρίσκεις τόση θηλυκότητα απ’ το πουθενά. Λατρεύω το πονηρό σου χαμόγελο κάθε φορά που θέλεις να με προκαλέσεις, τις αλλαγές της συμπεριφοράς σου που μπορούν με ταχύτητα φωτός και τεράστια επιτυχία να σε μετατρέψουν από παιδί σε γυναίκα κι από γυναίκα σε αυτό που λέμε αλητόμουνο με την ίδια άνεση.

Ερωτεύομαι ακόμη και τον τρόπο που βάζεις το κραγιόν σου, φτιάχνομαι ακόμη κι όταν σε τσιτώνω τόσο που με χαστουκίζεις για να με πάρεις μετά αγκαλιά και να με φιλήσεις επειδή με πόνεσες. Κι ας σου παίρνει κάποιες φορές λίγα λεπτά παραπάνω. Αγαπάω τον τρόπο που τα μάτια σου με ψάχνουν όταν είμαστε με κόσμο, λατρεύω την επιμονή σου όταν τσακωνόμαστε και δε με αφήνεις απ’ τα χέρια σου μέχρι να βεβαιωθείς ότι θα τα βρούμε ξανά. Αγαπάω μέχρι και τις πιο αμήχανες στιγμές σου που εσύ μισείς γιατί –πίστεψέ με– είναι ό,τι πιο αθώο έχω δει ποτέ.

Μπορώ, όμως, ακόμη να σου ψιθυρίσω στο αφτί για να μη μας ακούσει κανείς και το πόσο καυλιάρα είσαι όταν κάνουμε έρωτα. Να σου εκμυστηρευτώ κάθε σύσπαση ηδονής στο πρόσωπό και το κορμί σου, κάθε ακραία έκφραση της επιθυμίας σου κι ας με εκπλήσσεις πάντα.

Ναι, δεν ξέρω τι γίνεται δίπλα μου σε απόσταση δυο εκατοστών. Μα εσένα σε παρατηρώ με τόση λαχτάρα σαν να είσαι το μεγαλύτερό μου όνειρο που κατάφερα να πετύχω. Ίσως και με περισσότερη. Ωστόσο πάντα όντως με εκπλήσσεις και θα συνεχίσεις να το κάνεις. Γιατί κάτι ακόμη που ξέρω για σένα, έτσι, αυθαίρετα, είναι πως όσο κι αν σε έχω ξεψαχνίσει πάντα θα κρύβεται ένας κόσμος μέσα σου που ίσως να μην ξέρεις καν εσύ.