Όλα είναι απλά, εμείς τα κάνουμε περίπλοκα

Σε μια κοινωνία γκρίζα κι άχρωμη να είσαι εσύ το άτομο που θα αλλάζει τα δεδομένα. Έχουμε μάθει να κρυβόμαστε πίσω απ’ τις λέξεις, να μην εκφραζόμαστε και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, νομίζοντας πως, έτσι, όλα θα είναι καλά. Να μη λέμε πραγματικά αυτό που αισθανόμαστε νομίζοντας πως ο άλλος θα μας κοροϊδέψει ή να βάζουμε τον εγωισμό μας πάνω από όλα. Φυσικό κι επακόλουθο είναι να πνιγόμαστε. Κι αυτό γιατί έχουμε ανάγκη να λέμε αυτά που αισθανόμαστε.

Η έκφραση των αισθημάτων μας είναι πολύ σημαντική. Αποτελεί βασικό κανόνα της καλής ψυχικής υγείας. Όταν συσσωρεύουμε μέσα μας όλα τα παράπονά μας κι όλες τις παρεξηγήσεις χωρίς να λέμε τίποτα το μόνο που μένει είναι η στεναχώρια. Σαν να πνιγόμαστε και να πετάμε το σωσίβιο μακριά από μόνοι μας, ένα πράγμα. Γιατί; Γιατί πολλές φορές δε θέλουμε να ρίξουμε τον εγωισμό μας κάτω ή ενδεχομένως να φοβόμαστε.

Δεν υπάρχει λόγος να καταπιεζόμαστε. Γιατί αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε. Αν πούμε ένα «Σ’ αγαπώ » ή ένα «Ξέρεις κάτι; Αυτό με πείραξε» τι θα γίνει; Είναι τόσο κακό, δηλαδή; Όχι πρέπει ό,τι νιώθουμε να το λέμε. Είναι απαραίτητο για να είμαστε πρώτα με εμάς καλά κι έπειτα για να ‘μαστε εντάξει με τους άλλους.

Κρίνεται απαραίτητο να μιλάμε. Να λέμε αυτό που μας απασχολεί τη στιγμή που συμβαίνει. Αλλιώς αργότερα θα γίνει η έκρηξη και θα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι περιμέναμε. Έχουμε παράπονο; Ας το πούμε!  Είναι καλό να ξέρεις ο άλλος όλα αυτά που σκεφτόμαστε. Είναι θετικό να ξέρει ότι όποιο παράπονο κι αν έχουμε θα του το πούμε και θα το λύσουμε.

Σε όλες τις κατηγορίες των σχέσεων. Δεν υπάρχει λόγος να μένει μέσα μας. Μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει. Κάτι ουσιαστικό δεν προσφέρει. Και δεν έχει ο καθένας μας μαντικές ικανότητες να καταλάβει τι πείραξε ποιον ή ό,τι άλλο έχει να μας πει. Και δεν έχουμε κάποια υποχρέωση, κιόλας, να μπαίνουμε στη διαδικασία να υποθέτουμε τι μπορεί να θέλει να μας πει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή μας.

Η γόνιμη συζήτηση φέρνει κι ουσιώδη αποτελέσματα κι αυτό πρέπει να επιδιώκουμε. Το θετικό αντίκρισμα κι όχι να δίνουμε τροφή σε καθετί κακό. Η ζωή είναι πολύ μικρή για τέτοια. Είναι τόσο απλό: αν αισθάνεσαι κάτι, το λες. Μία ζωή την έχουμε και δεν της αξίζει να τη χαραμίζουμε πίσω από υπονοούμενα. Άλλωστε, σε κανέναν δεν αρέσει να παίζει με τις λέξεις. Γουστάρουμε τις ξεκάθαρες εξηγήσεις και κουραζόμαστε να υποθέτουμε. Κι αν το κάνουμε στη νεαρή μας ηλικία, όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε ότι μας αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση. Όλα είναι απλά, εμείς τα κάνουμε περίπλοκα.

Έχουμε την ικανότητα του λόγου. Γι’ αυτόν τον σκοπό μας δόθηκε. Εκτός απ’ το να προγραμματίζουμε τις υποχρεώσεις μας υπάρχει ο λόγος και για να εκφραζόμαστε. Τα προβλήματα λύνονται καλύτερα έτσι. Δε μένει πίκρα μέσα μας. Η σιωπή είναι βάσανο μεγάλο. Γδέρνει την ψυχή μας. Την κουράζει. Ποιος ο λόγος, λοιπόν; Μόνο εμάς καταφέρουμε και βασανίζουμε. Πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας. Όσο πιο πολύ μπορούμε.

Η έκφραση των σκέψεων και των αισθημάτων μας είναι αξία. Επιβάλλεται να λέμε αυτά που σκεφτόμαστε. Δεν είναι κάτι κατακριτέο. Ίσα ίσα μπράβο σε όσους λένε ανοιχτά αυτά που νιώθουν. Ας μη φοβόμαστε κι ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για εμάς πρώτα από όλα και μετά για όλους τους υπόλοιπους. Να έχουμε φωνή και ψυχή μέσα μας. Να υπάρχει το θάρρος μέσα μας, δύναμη και πάθος. Όλα αυτά είναι απαραίτητα για να ζούμε ελεύθεροι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ό,τι νιώθουμε να μην το αφήνουμε να περάσει, αλλά να το βγάζουμε από μέσα μας.

Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρείται τύραννος και δεν πρέπει να μας κυβερνά. Να λέμε, λοιπόν, αυτά που νιώθουμε, να φεύγουν από μέσα μας. Έτσι μόνο θα ηρεμήσουμε -κι ας μην πάρουμε τις απαντήσεις που θέλαμε.