Ο έρωτας καλλιεργείται κι αναπτύσσεται μέσα στο απροσδόκητο

Λέμε πως απρόβλεπτη είναι η ίδια η ζωή -κι όντως είναι. Όμως πολλά πράγματα στο πλαίσιό της είναι στο χέρι μας και πολλές απ’ τις δικές μας επιλογές καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξή της. Εκείνο που είναι πραγματικά απρόβλεπτο όμως κι αν με ρωτάς δε θεωρώ πως ελέγχεται είναι ο έρωτας.

Το έχεις σκεφτεί ποτέ; Είναι μάλλον αδύνατον το να επιλέξεις ποιον άνθρωπο θα ερωτευτείς. Ίσως μέχρι εκεί που σε παίρνει να καταφέρεις να καθορίσεις το κατά πόσο θα εκφράσεις ή όχι όσα αισθάνεσαι. Το αν θα τα νιώσεις ή όχι παρ’ όλα αυτά δεν εξαρτάται από εσένα και το ξέρεις όσο κι αν αυτό σε γοητεύει και σε τρομάζει την ίδια στιγμή.

Η ίδια η φύση του έρωτα, λοιπόν, είναι το ίδιο το απροσδόκητο. Απ’ την αρχή της γέννησής του μέχρι το πιθανό τέλος του βασίζεται και θρέφεται απ’ την ίδια του την άβυσσο. Γι’ αυτό και μόνο έτσι καλλιεργείται κι αναπτύσσεται. Μέσα απ’ το απρόβλεπτο, το ανεξέλεγκτο το μη αναμενόμενο.

Ακόμη και τα κλισέ του –τα οποία είναι πολλά ομολογουμένως– πηγάζουν απ’ το ακουμαντάριστο πάθος του ερωτευμένου που ό,τι κι αν ήταν πριν ερωτευτεί πέφτει θέλοντας και μη στην παγίδα τους τυφλωμένος απ’ το αντικείμενο του πόθου του. Κι αυτό ακριβώς το πάθος του είναι που τον οδηγεί σε μονοπάτια άγνωστα μέχρι πρότινος για τον ίδιο. Τον βγάζει εκτός εαυτού. Μετατρέπει ακόμη και τον πιο κυνικό σε ποιητή, έστω κι αν μιλάμε για μια ωμή ακατέργαστη ποίηση, ακόμη κι αν μιλάμε για έναν ρομαντισμό όχι ροζ, όπως όλοι τον έχουμε στο μυαλό μας, αλλά μαύρο.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χαθείς στο απροσδόκητο του έρωτα. Θα δεις τον εαυτό σου αγνώριστο, έτοιμο να καταρρίψει κάθε δεδομένο του προκειμένου να κερδίσει αυτόν ή εκείνη που θέλει. Θα τον δεις να κάνει τα πάντα κι ακόμη περισσότερα προκειμένου να κρατήσει αυτόν τον άνθρωπο που το ένστικτό σου ξεχώρισε δίχως να πάρει την άδειά σου.

Θα σε γνωρίσεις απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, θα μάθεις για σένα ακόμη κι όσα επιμελώς απέφευγες να αντικρίσεις στον καθρέφτη σου. Γιατί δε χαλιναγωγείται ο έρωτας. Σε ξεγυμνώνει ψυχή και σώμα. Μα κυρίως το πρώτο κι αυτό είναι που τον κάνει τόσο –αν θέλεις– μοιραίο κι απρόσμενο. Γι’ αυτό κι αν γουστάρεις να τον ζήσεις καλό είναι να είσαι ανοιχτός σε κάθε ενδεχόμενο γιατί ποτέ δε θα είσαι αρκετά προετοιμασμένος.

Αυτή είναι η μυστήρια ομορφιά του. Αυτή είναι κι η δουλειά του. Να σε πιάνει εξαπίνης, να σε βγάζει απ’ τη βολή σου και να σε φέρνει αντιμέτωπο με φόβους, άμυνες κι απωθημένα. Πάλεψέ τα αν είσαι μάγκας, ρε, σου λέει. Κι ίσως τότε να καταφέρεις να κερδίσεις ένα κομμάτι μου. Γιατί ολόκληρος δε θα υποταχθεί ποτέ.

Μην περιμένεις να διατηρηθεί ο έρωτας, ακόμη κι αν κάποτε ήταν αμοιβαίος και παροιμιώδης, αν εσύ ο ίδιος δε διατηρείς τις θερμοκρασίες της ιδιοσυγκρασίας του στο κόκκινο. Όποιος επαναπαύεται, τον χάνει. Δε συγχωρεί ούτε μια στιγμή τέλματος ο έρωτας, φιλαράκι κι αυτό τον καθιστά εξαντλητικό, μα είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση που θα έχεις να αντιμετωπίσεις στη ζωή σου. Το να μην καταλήξεις από παραίτηση ψυχικά ανέραστος.

Τα περισσότερα κεκτημένα μας, ξέρεις, είναι ίσως βασισμένα σε συμβάσεις. Το ξεχωριστό στον έρωτα που τον καθιστά ένα στοίχημα από μόνο του για την ύπαρξή μας είναι ότι πρόκειται για τη μοναδική ίσως κατάσταση που δε χωράει σε συμβάσεις γιατί είναι αντώνυμό τους. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να το ζήσεις στα άκρα κι όπου βγει, τότε είσαι καταδικασμένος να τυραννιέσαι στο κενό σου. Οι συμβάσεις, βλέπεις, έχουν εφευρεθεί οι περισσότερες με σκοπό να μη σκεφτόμαστε τον θάνατο που κάποτε θα μας χτυπήσει την πόρτα. Ο ανυπότακτος, όμως, έρωτας δε χαμπαριάζει από τέτοια. Σε φτύνει στη μάπα σου και σου φωνάζει με σταρχιδιστικό θράσος «ζήσε, μαλάκα κι ό,τι βγει γιατί δε θα είναι για πάντα». Ούτε αυτός κρατάει για πάντα, ούτε εσύ είσαι για πάντα και πιθανότατα τίποτε να μη διαρκεί για πάντα.

Γι’ αυτό η βάση του έρωτα είναι το απροσδόκητο. Γιατί μόνο αυτός είναι ικανός να σου αρπάξει το πλάνο που κρατάς στα χέρια σου με ευλαβική προσοχή μπας και ξεφύγεις λιγάκι απ’ τα όριά σου, να το σκίσει μπροστά στα μάτια σου και στο τέλος να σε κάνει να του πεις κι ευχαριστώ. Αν προσπαθήσεις να τον βάλεις σε καλούπια, κουτάκια κι άλλα συναφή προβλεπόμενα το μόνο που θα πάρεις είναι τ’ αρχίδια του γιατί δε σε έχει ανάγκη.

Εσύ, ωστόσο. θα ήταν όμορφο αν τον ζούσες έστω και για μια γαμημένη φορά. Ακόμη κι αν πονέσεις θα μπορείς να λες ότι βίωσες ένα απ’ τα ελάχιστα πραγματικά ανεξέλεγκτα συναισθήματα στη ζωή το οποίο συμβολικά είναι ικανό να νικήσει ως και τον θάνατο.

Ζήσε τον και κράτησέ τον για όσο αντέχει ο ίδιος τον εαυτό του.  Πάντα με βάση το απροσδόκητο. Ένας είναι ο οξύμωρος κανόνας του, εξάλλου: δεν υπακούει σε κανόνες. Παίξε τώρα. Για να σε δω.