Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Χ. για τον Ε.
Λείπεις. Κι εγώ εδώ τους σιχάθηκα όλους κι όλα. Δε φαντάστηκα ποτέ αυτό που τώρα ζω μακριά από σένα. Που καίγομαι να σε δω ακόμα μια φορά. Που ακόμα νιώθω το άρωμά σου πάνω μου, σαν τα βράδια σαν ξαπλώναμε αγκαλιά. Δεν μπορώ να ξεχάσω.
Τι να πω στους φίλους και τους γνωστούς που νομίζουν πως απλά σε ξεπέρασα και τους ξεγελάω όλους πως είμαι καλά. Τι να τους λέω, τι μπορούν αυτοί να καταλάβουν απ’ τη ζωή που ζήσαμε μαζί. Τι ξέρουν απ’ το «μαζί» μας. Τους μοιάζαμε πάντα κάπως παράξενοι. Και το διασκεδάζαμε παρέα κάθε που νόμιζαν πως το «χώρια» για μας ήταν απλά στη γωνιά.
Δε μάθανε ποτέ πως πίσω από κάθε ομηρικό καβγά μας, μου βούλωνες το στόμα με φιλιά. Πως κάθε που μαράζωνα για όποια στεναχώρια μου έπνιγε την καρδιά, εσύ έκλαιγες μαζί μου. Κι ήσουν τόσο όμορφα ευάλωτος κάθε που σε έβλεπα να συννεφιάζεις. Σε ερωτευόμουν κάθε μέρα που ζήσαμε μαζί για έναν καινούργιο διαφορετικό λόγο. Και πέρασαν 16 χρόνια με 5,840 λόγους που σε ερωτευόμουν ξανά και ξανά.
Κι είναι κι αυτές οι γιορτές που έρχονται και μας βρίσκουν για πρώτη φορά χώρια. Και, ξέρεις, είναι απλές αδιάφορες μέρες χωρίς τη φασαρία σου. Δε με θυμώνει κανένας, δε με κάνει κανένας να σπάσω το ψεύτικο χαμόγελο. Σαν μυρμήγκια μου μοιάζουν όλοι που τρέχουν να ετοιμάσουν τη φωλιά τους, μην τους βρει ξαφνικά ο χειμώνας. Κι δική μας φωλιά πια δεν υπάρχει.
Πόσο μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο ένας χρόνος. Τα απογεύματα κάθομαι και χαζεύω αυτά τα ηλιοβασιλέματα που θεωρούσες χάσιμο χρόνου και σου φώναζα «μείνε λίγο ακόμα να δύσει ο ήλιος». Συλλογίζομαι πόσα πράγματα θεώρησα δεδομένα, πόσο ηλίθια ήμουν. Γιατί αν ήξερα πόσα θα έφερνε αυτός ο χρόνος, αν ήξερα μόνο πως δε θα έμπαινε άλλη μέρα απ ’τις 5,840 που μου έδωσες για να σ’ ερωτεύομαι, θα ήμουν αυτή που είμαι τώρα. Θα ζούσα μόνο το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί έμαθα πως κάθε αύριο μας φέρνει πιο μακριά στη ζωή που φαντάζει ιδανική μέσα μας.
Θέλω να ξέρεις πως καμία αναβολή δε θα βάλω πια. Πως στο «τώρα» που ζω, μόνο οι καινούργιες μυρωδιές κι οι τόποι που δεν αντίκρισα ξανά με κάνουν να ζω. Κάθε μου οικονομία πια γίνεται μια βαλίτσα στο χέρι για έναν νέο προορισμό. Γιατί θα ταξιδέψω όσο μπορώ να χορτάσω τα μάτια μου και το μυαλό με όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε μαζί. Κι αυτή μου την γκρίνια τη σκότωσα. Την έκανα ένα ζεστό χαμόγελο για όποιον το έχει ανάγκη. Γιατί στο «μαζί» μας, ήμουν αυτή που δε θα μπορέσω ποτέ ξανά να είμαι. Γιατί ήμουν δική σου. Κι ήσουν δικός μου. Και κάθε μέρα για μένα ήταν το χριστουγεννιάτικο πρωινό ενός παιδιού.
Είχαμε τόσα πολλά να ζήσουμε ακόμη. Μα ακόμα και στο «χώρια» μας βρίσκω καθημερινά εκατό χιλιάδες λόγους για να σ’ αγαπώ μέχρι τα βαθιά γεράματα. Γιατί εσύ ήσουν ο «ένας» για μένα. Κι αυτό κανένας κλέφτης χρόνος δε θα μου το πάρει ποτέ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
