Χαλάλι ό,τι περάσαμε αφού βρεθήκαμε

Είναι εύκολο να αλλάζεις κόσμους. Το δύσκολο είναι να παραμείνεις μέσα τους. Να πεις
«αυτό το σώμα μου ανήκει». Με όποιο τίμημα. Να αγωνιστείς και να σκάψεις βαθιά ώσπου να ανακαλύψεις το χρυσάφι. Κι όλους τους θησαυρούς που κανένας πριν δεν κατάφερε να ανακαλύψει. Και να γίνουν δικά σου.

Όλα σε τούτη εδώ τη ζωή κατακτούνται με προσπάθεια κι υπομονή. Αυτά τουλάχιστον που αξίζουν. Εκείνα που για χάρη τους χαλαλίζεις κάθε άλλο δρόμο που θα μπορούσες να διαλέξεις. Γιατί το να παραιτηθείς από κάτι που στα μάτια σου φαίνεται βουνό είναι η εύκολη λύση. Το να μείνεις, όμως, δηλώνει δύναμη και πυγμή, αλλά πάνω απ’ όλα θέληση.

Οτιδήποτε για κάποιον φαντάζει αδιάφορο, ανυπόφορο κι αβάσταχτο, μπορεί για σένα να είναι το χαμένο σου κομμάτι. Όλα τα μέρη του παζλ είναι διαφορετικά, μα δυο συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Μόνο η μία πλευρά του ενός δέχεται να την αγγίξει η πλευρά ενός άλλου. Εκείνο που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Και που θα πάει να ακουμπήσει ακριβώς, γιατί αυτή είναι η θέση που του αρμόζει. Όχι γιατί παραποίησε κάποιο σημείο για να προσαρμόσει τον εαυτό του, αλλά γιατί εκεί ανήκε απ’ την αρχή.

Κάποιοι είναι πιο τυχεροί από άλλους. Ριγμένοι κι εκεί στα σκόρπια κατάφεραν να ανταμώσουν κατευθείαν το μισό τους. Το σήμα απ’ την καρδιά ήχησε σαν αναγνωριστικό απ’ τη στιγμή που κατάλαβαν πως το βρήκαν. Μπορεί να μη χρειάστηκε να συμβιβαστούν. Ίσως καν να μην τους κούρασε ο αγώνας της αναζήτησης. Προορισμένοι γι’ αυτό που βρέθηκε μπροστά τους με την πρώτη αφέθηκαν και πορεύτηκαν.

Άλλοι νόμιζαν πως ταίριαζαν, προσπάθησαν, μα δεν τα κατάφεραν. Μπορεί να γνώρισαν κάτι υπέροχο και να το απελευθέρωσαν στον κόσμο γιατί δεν τους άξιζε. Ή γιατί ήταν τυφλοί για να το δουν ή να το αναγνωρίσουν. Ή και στην τελική το δικό τους «αδιάφορο» να είναι για άλλους το δικό τους «μοναδικό».

Αν όλα δείχνουν πως είσαι το κομμάτι μου, τότε ευχαριστώ εκείνη που κατάλαβε ότι δεν της ανήκεις. Χαίρομαι που δε σου έδωσε την ευκαιρία να ξετυλίξεις από μέσα σου όλα αυτά που εγώ βλέποντάς τα γίνομαι ευτυχισμένη. Και που ανυπομονώ κάθε στιγμή να αποκαλύπτω πράγματα σε σένα που δε γνώρισε ποτέ καμία. Ακριβώς γιατί δεν ήξερε πώς να το κάνει.

Αλλά ευγνωμονώ και σένα. Εσένα που δεν έχασες άλλο χρόνο με ό,τι έμοιαζε να μη σε αγγίζει. Που δε σπατάλησες άλλα χαμένα όνειρα κι ευκαιρίες εκεί που είδες πως δεν πιάνουν τόπο. Χαίρομαι που κάθε σου επιλογή σε έφερε κοντά μου. Μπορείς πλέον να ηρεμήσεις σε καλά χέρια.

Οι παράξενες αδυναμίες σου για μένα σε κάνουν μοναδικά ξεχωριστό. Έναν άνθρωπο που αποκαλύπτει μόνο μαζί μου το υπέροχο εσωτερικό του χάρισμα. Κι αυτό γιατί ξέρω πως περίμενες κάποια που θα εκτιμούσε πραγματικά ποιος είσαι. Εκείνη που με αγάπη κι υπομονή θα ηρεμούσε τους πιο κρυφούς σου φόβους. Και που θα σε κράταγε ολοκληρωτικά στη ζωή της.

Κι ας λέμε χαλάλι σε ό,τι περάσαμε. Ας ήταν όλες μας οι λάθος ευκαιρίες οι λόγοι που αυτή τη στιγμή εκτιμούμε ο ένας τον άλλο. Κάθε εμπειρία να είναι όχι πόνος, αλλά ένα σκαλοπάτι πιο κοντά στο «μαζί». Και σε μια σχέση που ψημένη απ’ τα λάθη θα υποσχεθεί την ευτυχία αυτή τη φορά.

Γιατί αν πάλευες ακόμα εγκλωβισμένος σε εκείνο το τριπάκι του παρελθόντος, εγώ ίσως τώρα να μη σε ήξερα.  Αν εκείνη που πλέον για σένα δε σημαίνει παρά μια κηλίδα στο χάρτη ανακάλυπτε τον κόσμο σου, εσύ θα ήσουν για μένα ένα δημιούργημα του μυαλού κι όχι μια πραγματικότητα. Θα περνούσαμε μια ζωή κουβαλώντας την απορία για το αν υπάρχεις και για το αν υπάρχω.

Είναι κάποιες φορές που αναρωτιέσαι γιατί κάποιος έχει την ευτυχία μπροστά στα μάτια του κι όμως δεν τα ανοίγει να τη δει. Γιατί μοιάζει θαμπωμένος από λόγια, σκέψεις, θρύψαλα επιθυμιών που δεν εκπληρώνονται. Ίσως απ’ τα γυαλιά που δεν μπορεί να κολλήσει. Ιδανικά που είναι ανίκανος να φτάσει, αλλά και σχέδια που μπορεί να μη βρήκαν ποτέ αντίκρισμα.

Θες οι συγκυρίες, ακόμα κι η τύχη πολλές φορές, όλα παίζουν το ρόλο τους κι όλα ασυναίσθητα κι ακούσια επηρεάζουν τη στιγμή της οποιαδήποτε συνάντησής μας. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας, με το μοναδικό χαρακτήρα του, μας εξωτερικεύει ξεχωριστά συναισθήματα. Άλλος μας κάνει να αφηνόμαστε ελεύθεροι πετώντας όλες μας τις ασπίδες κι άλλος μας δημιουργεί περισσότερες άμυνες εμπιστοσύνης. Ο καθένας λαμβάνει ό,τι του αξίζει.

Αλλά εσύ κι εγώ βρήκαμε αυτό που μας αξίζει.  Γιατί ήμασταν δώρα που οι πρώην μας χάρισαν απλόχερα σε άλλα χέρια. Χωρίς στιγμή να φοβηθούν πως θα το μετανιώσουν. Ή ακόμα κι αν το φοβήθηκαν, κάτι άλλο τους παρακίνησε να φύγουν μακριά μας. Ώσπου αυτό το δικό τους μακριά μας έφερε κοντά. Κι εδώ ξεκινάνε όλα…